မ်က္လံုးေတြေမွးပိတ္ထားလို႔မရေနေသာေၾကာင့္ မ်က္နွာက်က္ၾကီးကိုစူးစိုက္ၾကည့္ရင္း ဆက္သေလပူေတြမႈတ္ထုတ္ေနမိသည္။ ေဘးတစ္ဖက္ေစာင္းအိပ္လိုက္ ေခါင္းအံုးမွာမ်က္နွာအပ္လိုက္လုပ္ရင္း အိပ္မရေသာဆက္သတစ္ေယာက္ ေယာက္ယက္ခတ္ေနခဲ့သည္။
အခ်ိန္ျပည့္အေမွာင္က်ေနေသာအခန္းမွာ ေန႔လားညလားခြဲျခားသိေစရန္ တစ္ခုတည္းေသာနာရီအားလွည့္ၾကည့္ေတာ့ မီးျပာလင္းေနေသာကိန္းဂဏန္းေတြက 11:18amဆိုျပီးျပေနသည္။ ေနာက္ဆံုးတစ္ၾကိမ္သက္ျပင္းခ်လိုက္ကာ လက္ထဲကေခါင္းအံုးအား နံရံဘက္ဆီကိုပစ္ေပါက္လိုက္ျပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ဆက္သထိုင္ေနလိုက္သည္။
" အမ္မီ..... ဒီကိုလာခဲ့ေကာင္မေလး "
လက္ခုပ္နွစ္ခ်က္တီးကာ အမ္မီဆိုေသာေၾကာင္မေလးကို ေခ်ာ့ျမဴ ကာေခၚေနေသာ ဆက္သ။ အေခ်လြန္ေသာအမ္မီကေတာ့ အစာစားခ်ိန္ေရာက္ေနျပီဆိုတာသိေန၍ ဆက္သေခၚသည္နွင့္အနားကိုေရာက္လာသည္။ အိပ္ရာေပၚခုန္တက္လာျပီး ေျခဆင္းထားေသာဆက္သကိုယ္ေပၚကို ပြတ္သီပြတ္သပ္လုပ္ေနသည္။
" အဟြန္း မင္းကေတာ့အစားပဲသိတယ္ "
သေဘာတက်ရယ္လိုက္ျပီး အေတာ္ေလးဝလာေသာေၾကာင္မေလးကို ဆက္သေပြ႕ခ်ီလိုက္သည္။ အေတာ္ေလးဝေနတာေၾကာင့္ ေလးလို႔ေနေသာအမ္မီကိုယ္ကို ဆက္သခ်ီထားရင္း အိပ္ရာေပၚကဆင္းလိုက္ျပီး အိပ္ခန္းျပင္ကိုထြက္လာခဲ့သည္။
မေန႔ညကေနရာေရႊ႕ထားတာေၾကာင့္ ေၾကာင္အစာခြက္ကို ဆက္သမွာအမ္မီကိုခ်ီထားရင္း လိုက္ရွာေနရျပန္သည္။ သိပ္မက်ယ္လွေသာေနရာျဖစ္လို႔ သိပ္ၾကာၾကာမရွာလိုက္ရတဲ့အစာခြက္က ဆက္သေျခေထာက္ေရွ႕မွာပင္ရွိေနသည္။ အေမွာင္နွင့္က်င့္သားက်ေနေသာ္လည္း ဧည့္ခန္းကစားပြဲေအာက္ေရာက္သြားတဲ့အစာခြက္ကို ေျခေထာက္နွင့္တိုက္မိမွသာ ဆက္သရွာေတြ႕ေတာ့သည္။
" မင္းသမီးေလးဆင္းပါေတာ့..... ေန႔လယ္စာစားလို႔ရျပီ "
နံရံကပ္ဗီ႐ုိေပၚမွာတင္ထားတဲ့ေၾကာင္စာထုပ္ကို စားပြဲေပၚခ်လိုက္ျပီး အမ္မီအစာခြက္ထဲကိုနည္းနည္းထည့္ေပးလိုက္သည္။ အေတာ္ေလးဝေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း ေဆးခန္းကေျပာလာတာေၾကာင့္ အမ္မီကိုဝိတ္ခ်ေပးရေတာ့မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အစာပမာဏနည္းနည္းေလ်ွာ့ကာေကြ်းျပီး ညေနလူရွင္းတဲ့အခ်ိန္ေလာက္က်ရင္ အမ္မီအတြက္လႈပ္ရွားမႈေလးရေအာင္ ဆက္သအျပင္ထြက္ဖို႔စဥ္းစားထားသည္။
ပံုမွန္ဆို တစ္လမွတစ္ခါအျပင္ထြက္ခဲေသာ္လည္း အမ္မီက်န္းမာေရးအတြက္စဥ္းစားျပီး ေန႔တိုင္းညေနဘက္ဆို လမ္းေလ်ွာက္ေပးဖို႔စဥ္းစားျဖစ္သြားတာပင္။ ဆက္သအလိုလိုက္လြန္ျပီး အေတာ္ေလးေကြ်းေမြးထားမိလို႔ ကိုယ္ေလးလက္ဝန္ေၾကာင္လို႔ေတာင္ ေဆးခန္းကအထင္မွားရျပီဆိုမွေတာ့ ဝိတ္ေတာ့ခ်ေပးသင့္ျပီမဟုတ္လား။
" မရဘူး..... လာမၾကည့္နဲ႔အဲအၾကည့္ေတြ မင္းကိုကေလးေမြးေတာ့မယ္ထင္ေနၾကျပီ အမ္မီရ "
ေမာ့ၾကည့္ေနေသာမ်က္လံုးတစ္စံုကို မသိသလိုေနလိုက္ျပီး အေတာ္အသင့္ပူထြက္ေနေသာဗိုက္ေလးအား ဆက္သ ခပ္ဖြဖြပြတ္ေပးေနလိုက္သည္။ အာ႐ုံအျပည့္ဝင္ေနခ်ိန္ဆို အစာလာေတာင္းတတ္လြန္းလို႔ ဘယ္နွစ္ရက္စာမသိေလာင္းထည့္ထားတဲ့ေၾကာင္စာေတြက အစာခြက္အျပင္လ်ွံထြက္သည္အထိ ဆက္သခ်ေကြ်းမိခဲ့သည္။ အခုလိုအဝလြန္လာေတာ့မွ အရင္ကလိုခပ္ေသးေသးေလးမဟုတ္ေတာ့တဲ့ အမ္မီကိုယ္ေလးအားၾကည့္ကာ ဆက္သစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။
" မမအမွားေတြပါ..... အရင္ကေၾကာင္ဆိုးမေလးကို ဝတုတ္မေလးေျပာင္းမိလို႔ မမျပန္ဝိတ္ခ်ေပးမယ္ေနာ္ အမ္မီေလး "
ေခါင္းေလးကိုပြတ္ကာသပ္ကာေျပာေတာ့ ဆက္သစကားကိုနားလည္စြာ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ေလးေမာ့ၾကည့္ေနသည္။ ဂ႐ုတစိုက္မလုပ္ေပးရတာ အေတာ္ေလးၾကာခဲ့ျပီမို႔ထင္ ေမာ့ၾကည့္ေနတဲ့မ်က္ဝန္းျပာျပာေတြက ေၾကာင္တစ္ေကာင္ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ခံစားတတ္သည္ထင္ရဲ႕။ ဆက္သကိုၾကည့္ေနတဲ့ အမ္မီမ်က္ဝန္းေတြထဲမွာ မ်က္ရည္စလိုလိုကိုေတြ႕မိသည္။
တိရစာၦန္ေလးေတာင္ခံစားတတ္တယ္ မပန္ဆင္းနီေသြး။ ရွင့္မွာခံစားတတ္တဲ့အသည္းနွလံုးေရာ လူဘဝရကတည္းကပါလာခဲ့ရဲ႕လား။ သိခ်င္မိတာအေတာ္ၾကာျပီ မပန္ဆင္းနီေသြး။ ရွင့္အတြက္က အခ်စ္ဆိုတာ သဘာဝတရားကိုမလြန္ဆန္မွ အခ်စ္လို႔ယူဆတာလား။ ပံုေသကားခ်ပ္တစ္ခုကိုၾကည့္ေနရသလိုမ်ိဳး ရွင့္ဘဝကသံုးဖက္ျမင္ပန္းခ်ီကားမဆန္ဘူးသိရဲ႕လား။ သမာသမတ္က်တဲ့ရွင့္အခ်စ္ေတြက လူတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ကံေကာင္းျခင္းေပမဲ့ ေနဆက္သလြန္ဆိုတဲ့ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ အရင္းကေနခုတ္လွဲခံရတဲ့သစ္ပင္လိုပဲ။
နာက်င္ခဲ့ရတာေတြက ေန႔ရက္တိုင္းပဲ ရွင္သိရဲ႕လား.....
.............................................................
တိုက္ခန္းတံခါးနွစ္ခ်ပ္က မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ကိုယ္စီကေနပြင့္လာခဲ့သည္။ အ့ံၾသရိပ္ျဖတ္ေျပးသြားေသာသူတစ္ေယာက္က ေၾကာင္တစ္ေကာင္ကိုပိုက္ထားတာကိုေတြ႕ေတာ့ အေနာက္ကိုေျခလွမ္းျပန္ဆုတ္ဝင္ေလသည္။ တံခါးလွည့္ပိတ္ေနတဲ့ေနဆက္သလြန္ကို ေၾကာင္တစ္ေကာင္နွင့္အတူ အျပင္ထြက္လာတာေတြ႕ရျခင္းက ရွားေတာင့္ရွားပါးအေျခအေနပင္။
" ေၾသာ္ ! ဟိုတစ္ေယာက္ မင္းလည္းအျပင္သြားဖို႔လား "
ေပြ႕ခ်ီထားေသာေၾကာင္မေလးကို ဆက္သကအေနာက္ပို႔ရင္း အခန္းဝမွာရပ္ေနေသာတစ္ေယာက္ကို ေမးခဲ့လိုက္သည္။ ခပ္မဆိတ္ျဖစ္ေနေသာပလႅင္ကေတာ့ ဆက္သအေမးကို မ်က္ေတာင္မခတ္ရင္းသာၾကည့္ေနသည္။
" ခဏေစာင့္ အမ္မီပါလာလို႔..... လိုက္မထြက္လာနဲ႔ဦး "
ေျပာေျပာဆိုဆိုထြက္သြားေသာ ဆက္သရဲ႕ေနာက္ေက်ာကို ပလႅင္ေငးၾကည့္ရင္းသာရပ္ေနျပီး အေတာ္ေလးေဝးေဝးေရာက္လို႔ တိုက္ေလွကားကေနဆင္းသြားမွသာ ပလႅင္လည္းတံခါးပိတ္ကာထြက္လာလိုက္သည္။
တစ္လွမ္းခ်င္းေလွကားကေနဆင္းေနေသာ ဆက္သရဲ႕ေက်ာျပင္ကိုေငးရင္း အေပၚဆံုးေလွကားထစ္မွာရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ ပလႅင္ရဲ႕မ်က္ဝန္းထဲမွာေဆြးလ်လ်အျပံဳးရိပ္တစ္ခုျဖတ္ေျပးသြားခဲ့သည္။ တစ္ခ်က္ကေလးေကြးလိုက္ေသာႏႈတ္ခမ္းက ျပံဳးတယ္လို႔ေျပာရမွာခက္ေသာ္လည္း ပလႅင္ျပံဳးလိုက္တာေတာ့အမွန္ပင္။
ေျခလွမ္းဆယ္လွမ္းအကြာကေနလိုက္ရင္း ေနာက္လွည့္လွည့္ၾကည့္တတ္ေသာ ဆက္သမ်က္ဝန္းအၾကည့္ေတြက ေအးစက္စက္မနိုင္ေသာ္လည္း ေႏြးေထြးမႈေတြကိုမေတြ႕ေနေပ။ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ကိုေပြ႕ပိုက္ထားတဲ့ ဆက္သအျပဳအမူေတြက ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုလုပ္ယူထားေနသေယာင္လို႔ ပလႅင္ယူဆမိသည္။
" တကယ္အေလးအနက္ထားခဲ့တာပဲ "
ထိုသို႔တီးတိုးေရရြတ္ရင္း အေနာက္ကမရပ္မနားလိုက္ေနမိေသာေျခလွမ္းကို လမ္းတဝက္မွာတင္ ပလႅင္ရပ္တန႔္ခဲ့လိုက္သည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာထိုင္ခ်လိုက္တဲ့ ေၾကာင္တစ္ေကာင္နွင့္ေဆာ့ကစားေနေသာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕အျပံဳးပြင့္ေတြကို ပလႅင္ေငးေနမိသည္။ သူ႔အျပံဳးေတြကိုေငးၾကည့္ရင္းကလည္း ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ ပလႅင္လည္းလိုက္ျပံဳးမိခဲ့သည္။
" ဝတုတ္မေလး အမ္မီ..... ခဏေနေျပးၾကမလား ေျဖေလ ေျဖေလ "
အေမြးပြပြကိုယ္လံုးကိုခ်ီေျမာက္လိုက္ ယားေအာင္လို႔ကလိထိုးလိုက္နွင့္ အမ္မီကိုေခ်ာ့ျမွဴ ကာကစားေနတဲ့ ဆက္သမ်က္ဝန္းေတြက အေနာက္ကတစ္ေယာက္ကိုသာသတိထားမိေနသည္။ အမ္မီကိုစေနာက္ေနရင္း မသိမသာခိုးခိုးၾကည့္ေနမိျပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာမွမုန္႔ဆိုင္တန္းေတြရွိတဲ့လမ္းဘက္ကို ထြက္သြားတာကိုျမင္လိုက္သည္။
တိုက္ေရွ႕ကလမ္းမီးတိုင္ေအာက္မွာလဲွေနတဲ့ အမ္မီကိုယ္ေလးကိုပြတ္သပ္ရင္း ဆက္သအၾကည့္ေတြက ထိုတစ္ေယာက္ေနာက္ကိုကပ္ပါသြားခဲ့သည္။ ရင္းနွီးသေယာင္ရွိေနေသာ ထိုတစ္ေယာက္ပံုစံက ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာ ဆက္သစဥ္းစားလို႔မရတာကလြဲလ်ွင္ ေတာ္ေတာ္ေလးျမင္ဖူးသလိုျဖစ္ေနသည္။ မွတ္ဥာဏ္ေတြထဲရွာေဖြၾကည့္ခဲ့ေပမဲ့ အိပ္ေရးသာပ်က္သြားရျပီး မွတ္မိေလာက္ေသာအေတြးေတြထြက္မလာခဲ့ေပ။
" ဆက္..... "
ထိုစဥ္ အေတြးလြန္ေနေသာဆက္သေရွ႕ကို ေျခေထာက္တစ္စံုကလာရပ္နွင့္ျပီး ရင္းနွီးေသာအေခၚအေဝၚေၾကာင့္ ေယာင္နနျဖင့္ေမာ့ၾကည့္မိေလသည္။ မေျပာင္းလဲေသာအလွတရားနွင့္ စြဲလမ္းနွစ္သက္ခဲ့ဖူးေသာမ်က္ဝန္းတစ္စံုက ဆက္သကိုငံု႔ေငးၾကည့္ေနသည္။ ဗီးနပ္စ္လိုလွပတဲ့မ်က္နွာေလးနွင့္ လွပစြာျပံဳးျပေနခဲ့ေသာအသည္းပံုႏႈတ္ခမ္းေလးကေတာ့ ရက္စက္ခဲ့ျခင္း၏အသြင္သ႑ာန္ေတြပင္။
ေမ့ေပ်ာက္ဖို႔ၾကိဳးစားေနေသာဆက္သေရွ႕ကို အိပ္မက္ဆိုးလိုေရာက္လာခဲ့တဲ့ထိုအမ်ိဳးသမီးကို မွင္သက္အ့ံၾသစြာပင္ၾကည့္ေနမိသည္။ လက္ထဲမွာအမ္မီကိုေပြ႕ကာထရပ္လိုက္မိျပီး မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ကအမ်ိဳးသမီးကို မျမင္ဖူးသည့္သူအလား ဆက္သၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ေမ့လို႔မရေသးတာသိလို႔ ေနာက္တစ္ၾကိမ္မာနေတြခ်ိဳးပစ္ဖို႔ စဥ္းစားေနတာမ်ားလား။
" မပန္ဆင္း နီေသြး "
တစ္ခ်ိန္ကေခၚခဲ့ဖူးေသာနာမ္စားေလးအားေျပာင္းလဲကာ ခါးသီးစြာပင္ေခၚလိုက္ေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီး၏နာမည္အျပည့္အစံုက ဆက္သလည္ေခ်ာင္းမွာဆို႔နစ္ခဲ့သေယာင္။
" ဆက္..... တို႔ကိုအေခၚအေဝၚေတာင္ေျပာင္းသြားျပီလား "
" ေနဆက္သလြန္ "
ေဆြးလ်လ်အသံျဖင့္ေျပာေနေသာ စြဲလမ္းရေသာဗီးနပ္စ္ရဲ႕စကားအား ခါးသီးစြာတံု႔ျပန္ဖို႔ရန္ ရည္ရြယ္လိုက္သည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးႏႈတ္ခမ္းဖ်ားကထြက္လာမယ့္ ရင္းနွီးခ်င္ေယာင္ေဆာင္တဲ့အေခၚအေဝၚတစ္ခုကို နာက်ည္းမိတာလည္းပါသည္။
" ကြ်န္မနာမည္ ေနဆက္သလြန္ပါ မပန္ဆင္းနီေသြး..... ရင္းနွီးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ဘာေတြလွည့္စားဖို႔ၾကိဳးစားခ်င္ေသးလို႔လဲ "
" ဆက္ ကေလး ! "
" မေခၚပါနဲ႔..... အမွတ္မရွိတဲ့ေနဆက္သလြန္မဟုတ္ေတာ့ဘူး စိတ္ေပ်ာ့ည့ံတဲ့ေနဆက္သလြန္ကေသသြားခဲ့ျပီ "
...............................................................
ေသြးေအးေသာအၾကည့္ ေသြးေအးေသာအေျပာေလးကို ဆင္းနီျပန္တံု႔ျပန္ဖို႔ထက္ အ႐ႈိက္တည့္တည့္ထိမွန္သြားတာေၾကာင့္ အသံတိတ္ေလးသာ ဆက္မ်က္နွာေလးကိုၾကည့္ေနမိခဲ့သည္။ တစ္ခ်ိန္ကျပံဳးရယ္တတ္ခဲ့ေသာ ဆက္ႏႈတ္ခမ္းေလးက အခုေတာ့ဆင္းနီကိုမုန္းတီးေၾကာင္း ေျပာထြက္ေနခဲ့ျပီလား။
" ခဏေလး..... ခဏေလးပါ တို႔ေျပာတာနားေထာင္ေပးပါဆက္ "
ေက်ာခိုင္းဖို႔ၾကိဳးစားတဲ့ဆက္ရဲ႕ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ကိုေပြ႕ထားတဲ့လက္အား မရရေအာင္လွမ္းဆြဲရင္း ဆင္းနီေတာင္းဆိုမိသည္။ ဆက္ရဲ႕လက္အားဆုပ္ကိုင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဆင္းနီကိုၾကည့္လာတဲ့မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုကိုရွာေတြ႕ဖို႔ ေမ်ွာ္လင့္ရင္း။
" တို႔ သူနဲ႔ "
" ဘာလုပ္တာလဲ ! အမ္မီ လြတ္က်သြားမွာမသိဘူးလား..... "
ေျပာဖို႔ရည္ရြယ္လာေသာစကားတစ္ခြန္းက မထင္မွတ္ထားတဲ့ဆက္အျပဳအမူေအာက္မွာ ေပ်ာက္ရွကာသြားခဲ့ရသည္။ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုးထားအေလးေပးျခင္းမခံရေတာ့ေအာင္ ဆင္းနီလုပ္ခဲ့မိတဲ့အျပစ္ကၾကီးမားသြားခဲ့သလား။ ပစ္ပစ္ခါခါပုတ္ထုတ္ခံရတဲ့လက္တစ္ဖက္ထက္ ရင္ထဲနာက်င္မႈကပိုေၾကာင္း ဆက္ကိုမသိေစခ်င္ေတာ့ေပ။
" မင္းေျပာင္းလဲသြားခဲ့တာပဲ ဆက္ "
" အင္း ဟုတ္တယ္ ဒါေတြကရွင္သင္ၾကားေပးခဲ့လို႔..... ထပ္ေျပာပါမယ္ ဆက္လို႔ထပ္မေခၚပါနဲ႔ မပန္ဆင္းနီေသြး "
ေၾကာင္ကိုသာဂ႐ုတစိုက္ရွိေနတဲ့ ဆက္မ်က္ဝန္းေတြက ဆင္းနီကိုတစ္ခ်က္ကေလးေမာ့ၾကည့္ျပီး ထိုစကားကိုေျပာလိုက္သည္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးေျပာထြက္ေသာ ဆက္ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုၾကည့္ရင္း စူးစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့မ်က္ဝန္းတစ္စံုအား ဆင္းနီေတြေတြေလးၾကည့္ေနမိခဲ့သည္။
" ရွင္နွင္ထုတ္ခဲ့တဲ့လူကို ရွင္ကိုယ္တိုင္လာေတြ႕ဖို႔မသင့္ဘူးထင္တယ္ မပန္ဆင္းနီေသြး "
" မင္းမွန္ပါတယ္..... တို႔မလာခဲ့သင့္ဘူး မလာသင့္ေသးဘူးဆက္ "
အမွန္တကယ္ေက်ာခိုင္းကာ လွည့္ထြက္လိုက္ေသာေနာက္ေက်ာတစ္ခုကိုၾကည့္ရင္း ဆင္းနီေျပာလိုက္ေတာ့ ခဏတာရပ္တန္႔သြားေလသည္။ သို႔ေပမဲ့ ထိုခဏေလးသာရပ္တန္႔သြားတဲ့ဆက္က ဆင္းနီဘက္သို႔တစ္ခ်က္မွပင္လွည့္ၾကည့္မလာဘဲ ေသြးေအးျပတ္သားစြာေက်ာခိုင္းသြားခဲ့သည္။
" ဒါေပမဲ့ တို႔ေျခလွမ္းေတြ ေနာက္က်တယ္လို႔မထင္ဘူး အခ်ိန္မီေသးတယ္မလား ဆက္..... မင္းရင္ထဲမွာတို႔ရွိေနေသးတာသိတယ္ "
တစ္ေယာက္တည္းေျပာေနေသာ ဆင္းနီႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက ျပံဳးမေယာင္ေယာင္နွင့္ နာက်င္ေၾကကြဲေနဟန္ျဖစ္ေနသည္။ တိုးလ်စြာဆိုလိုက္ေသာ စကားေလးသည္လည္း ဝမ္းနည္းဆို႔နစ္ဟန္ျဖင့္ တိုးတိမ္ဝင္သြားခဲ့ျပန္သည္။
" ဒီအခ်ိန္မွာ မင္းတို႔ကိုမုန္းေနတာျဖစ္သင့္ပါတယ္ တို႔ေစာင့္မွာပါ..... မင္းအခ်စ္ေတြေဖာ္ျပတဲ့အထိ တို႔ၾကိဳးစားေစာင့္ေနမယ္ ဆက္..... "
လက္ေကာက္ဝတ္ကအမာရြတ္ေလးက ဆင္းနီဘယ္ေလာက္႐ူးမိုက္ျပီး လြတ္ေျမာက္ခ်င္ခဲ့တာကို ဘယ္သူကမွနားလည္နိုင္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာသိသည္။ ဆင္းနီဘက္ကလည္း ျမိဳသိပ္ရင္းသာ ဘယ္ေလာက္နာက်င္ခဲ့ရတာကို ဖြင့္ေျပာျပမယ့္သူမရွိတဲ့ဘဝမွာ နစ္မြန္းေနခဲ့ေပမဲ့ အျပံဳးတစ္ခ်က္မွမပ်က္ခဲ့တာပဲေလ။
အဲဒီလို တေလာကလံုးနားမလည္ၾကတာေတြကို ဆင္းနီ တစိုးတစိေတာင္မခံစားခဲ့ေပမဲ့ သိပ္ျမတ္နိုးရတဲ့လူသားေလးက ခါးသီးေနတာကိုေတာ့ နာက်င္ရပါသည္။ တျမတ္တနိုးလည္မွာဆြဲျပီး တျခားေသာလည္ဆြဲေတြနွင့္ပင္ အစားမထိုးခဲ့ဖူးတဲ့ဆြဲၾကိဳးေလးက ဆင္းနီလည္တိုင္မွာရွိေနလ်က္နွင့္ ဆက္ရဲ႕အမုန္းေတြေၾကာင့္ ျမင္မသြားခဲ့ဘူးထင္သည္။
တစ္ေန႔မွေမ့မရခဲ့ပါဘူး ဆက္ လြယ္လြယ္လက္လႊတ္ခဲ့ရတာမဟုတ္လို႔ လြယ္လြယ္ေလးေမ့ပစ္ဖို႔ဆိုတာ တို႔အတြက္မျဖစ္နိုင္တဲ့ကိစၥပဲ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္နာက်င္ေနျပီး မင္းကိုနွင္ထုတ္ေနရလည္းဆိုတာ သိပ္ခ်စ္တဲ့မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ၾကည့္တတ္တဲ့မင္းေတာင္ ျမင္ေအာင္မၾကည့္ခဲ့ဘူး ဆက္။ တို႔ရင္ထဲမွာ မင္းကိုဆံုး႐ႈံးရျခင္းေၾကာင့္ ႐ူးမတက္ခံစားေနရတာကို မင္းမွမျမင္ေတြ႕ခဲ့တာ တို႔ဘယ္လိုရွင္းျပရေတာ့မွာလဲ။
သူဝင္သြားေသာတိုက္ေရွ႕မွာရပ္ေငးရင္း မသိလိုက္ခင္မွာ ဆင္းနီမ်က္ဝန္းေတြစိုစြတ္လာခဲ့သည္။ အသည္းပံုႏႈတ္ခမ္းေလးက ႏြမ္းလ်စြာျပံဳးေနကာ မ်က္ဝန္းေတြမွာေတာ့ နာက်င္ရိပ္ေတြျပည့္လို႔ေနသည္။ ရွစ္နွစ္လံုးလံုး ေပးဆပ္ထားရတဲ့အဖိုးအခက ဆင္းနီရဲ႕နွလံုးသားတစ္စံုဆိုတာ သူဘယ္ေတာ့မွသိလာနိုင္မွာလဲ။
" မဟုတ္ဘူးလို႔ေျဖပါ ! ငါ့ကိုမဟုတ္ဘူးလို႔ေျဖေပးပါ ခန္ဘံုစိုင္မင္း "
" မင္းထင္တာမမွားပါဘူး ဆင္းနီ..... ကိုယ္တို႔ညက "
" ေတာ္ေတာ့ !! ေအာက္တန္းက်တဲ့ ရွင့္ပါးစပ္ကိုပိတ္ထားလိုက္ ခန္ဘံုစိုင္မင္း ! "
အိပ္ရာေပၚမွာေစာင္ကိုဆုပ္ကိုင္ရင္း ေဒါသတၾကီးေအာ္လိုက္ေသာ ဆင္းနီကို ေအာင္နိုင္သူလိုျပံဳးရယ္ေနတဲ့ ခန္ဘံုစိုင္မင္းအသံကိုေရာ မ်က္နွာကိုပါရြံမုန္းသြားခဲ့သည္။ ႐ိုးသားစြာရင္းနွီးခ်င္သေယာင္နွင့္ မထင္မွတ္ထားမိတဲ့လုပ္ရပ္လုပ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဆင္းနီအတြက္ကမာၻၾကီးပ်က္သုဥ္းသြားသလိုပင္။
ရာသီဥတုကေအးလာကာ ညကတျဖည္းျဖည္းနွင့္နက္လာခဲ့ျပီ။ အတိတ္ကိုေရာက္ေနေသာအေတြးေတြက ခပ္ပါးပါးအက်ႌတစ္ထည္သာဝတ္လာတဲ့ ဆင္းနီကိုယ္ေလးကို ေအးစိမ့္မႈေတြခံစားရေတာ့မွလက္ရွိကိုသတိျပဳမိသည္။ နာက်ည္းစရာေကာင္းလြန္းေသာ အတိတ္ပံုရိပ္ေတြက ဆင္းနီအတြက္ေတာ့ အိပ္မက္ဆိုးထက္ပိုခဲ့သည္။ ညေလေအးေတြကလည္း ပူေလာင္ေနေသာရင္ကိုမေအးျမေစသလို ဆင္းနီကိုယ္ကိုပင္ ေအးစိမ့္သြားေအာင္မလုပ္နိုင္ေနခဲ့ေပ။
..........................................................
CZYTASZ
နှလုံးသားထဲကအဖြေ ( or ) Heart rate ( Z + U )
Romansအခ်စ္ေတြသက္ေရာက္မႈရွိမရွိဆိုတာ ဝဲဘက္ရင္အံုထဲက အေျဖကအဓိကပါပဲ။ အချစ်တွေသက်ရောက်မှုရှိမရှိဆိုတာ ဝဲဘက်ရင်အုံထဲက အဖြေကအဓိကပါပဲ။
