အခန္းထဲမွာေလထုကသိပ္သည္းေနျပီး တစ္ေယာက္နွင့္တစ္ေယာက္ၾကည့္ေနတာက အဆိုးဘက္ကိုသာဦးတည္ေနသေယာင္။ တစ္ေယာက္ကမဲ့ျပံဳးတစ္ပြင့္ကိုဆင္ျမန္းျပီး တစ္ေယာက္ကေတာ့ေသြးစက္စက္က်ေနတဲ့လက္ကို တင္းေနေအာင္ဆုပ္ထားသည္။ သူတို႔နွစ္ေယာက္ရဲ႕အလယ္မွာေတာ့ ကြဲေၾကေနတဲ့တံဆိပ္အစံုပုလင္းမ်ားက အလဲလဲအျပိဳျပိဳ။
" သိပ္ေတာ္ပါတယ္ ခန္ဘံုစိုင္မင္း..... ဒီေနရာကိုပါခ်ယ္လွယ္ပံုေထာက္ရင္ အပိုင္ဝယ္ထားျပီထင္တယ္ "
လက္ပိုက္ကာရပ္ၾကည့္ေနေသာ ပန္ဆင္းနီေသြးရဲ႕အသည္းပံုႏႈတ္ခမ္းေလးက အေရွ႕ကသူအားေလွာင္ျပံဳးတစ္ပြင့္ျဖင့္ စကားလံုးလွလွေလးနွင့္စထိုးနွက္သည္။ မ်က္လံုးေထာင့္တို႔နီရဲေအာင္ ေဒါသထြက္ေနပံုရတဲ့ခန္ဘံုစိုင္မင္းက သူမစကားအားမည္သို႔မ်ွမတံု႔ျပန္ေနေခ်။
" ဟုတ္ပါတယ္ေလ ရွင့္အေတြးထဲမွာေငြကအရာရာပဲ..... စိတ္ၾကိဳက္လုပ္ေပါ့ ကြ်န္မစိတ္ပါမလားလို႔ "
" မင္းမုန္းတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေဆးေတာ့ေသာက္ပါ "
အဆီအေငါမတည့္တဲ့စကားလံုးေတြက ပန္ဆင္းနီေသြးကိုအ့ံအားသင့္သြားေအာင္ ခန္ဘံုစိုင္မင္းဆီမွထြက္လာသည္။ ေသြးတစက္စက္က်ေနတဲ့ညာလက္အစား ဘယ္လက္ျဖင့္ကုတ္အက်ႌအိတ္ကပ္ထဲကေန ေဆးအခ်ိဳ႕ထည့္ထားတဲ့အိတ္ကိုထုတ္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ေျခလွမ္းစိတ္စိတ္ျဖင့္ အကြဲအစမ်ားကိုေက်ာ္ကာ ခန္ဘံုစိုင္မင္းေလ်ွာက္လာခဲ့ျပီး သူမအေရွ႕ကစားပြဲေပၚမွာ ေဆးထုပ္အားသြားတင္သည္။ ပန္ဆင္းနီေသြးကေတာ့ မ်က္ခံုးနွစ္ဖက္ကိုတြန္႔ခ်ိဳးရင္း ခန္ဘံုစိုင္မင္းအားခပ္စိုက္စိုက္ၾကည့္ေနလ်က္သာ။
" ေနမေကာင္းထပ္မျဖစ္နဲ႔ "
မ်က္လံုးခ်င္းဆိုင္သြားခ်ိန္မွာ ခ်က္ခ်င္းအၾကည့္လႊဲလိုက္ေသာသူက ပန္ဆင္းနီေသြးအားအထူးအဆန္းေတြေျပာေန၍ မခိုးမခန္႔ရယ္မိလိုက္သည္။ ေခါင္းထဲမွာမူးေနာက္ေနာက္ျဖစ္ေနေသာ္လည္း အမုန္းဆံုးထိုသူေရွ႕မွာ မ်က္နွာထားကိုတစ္ခ်က္ကေလးမ်ွမေလ်ွာ့မိေပ။
" စာခ်ဳပ္ကိုတစ္လအတြင္းပို႔ေပးမယ္ ေစာင့္ေပးပါ "
သို႔ေသာ္ ထပ္ေလွာင္ရယ္မည္လို႔ေတြးထားေသာ ဆင္းနီအေတြးအား ထူးဆန္းလြန္းေသာစကားတစ္ခြန္းက အနိုင္ယူသြားခဲ့သည္။ ဘယ္ေတာ့မွမထင္မွတ္ေသာစကားကို ထိုသူဆီကေနၾကားလိုက္ရေတာ့ ဆင္းနီစိတ္ထဲမွာလိႈင္းထသလိုခံစားလိုက္ရသည္။
ေက်ာခိုင္းသြားျပီျဖစ္ေသာထိုသူကေတာ့ အခန္းေပါက္တို႔တိုင္ေရာက္ေနခဲ့ျပီ။ အေတြးေတြထဲေခတၱပိတ္မိသြားတဲ့ဆင္းနီကသာ ေငးငိုင္ျပီးက်န္ေနခဲ့သည္။ အသိဝင္လာခ်ိန္မွာ တံခါးေပါက္ဆီကထိုသူကာ ဆင္းနီအျမင္အာ႐ုံကေနထြက္သြားနွင့္ခဲ့ျပီကိုသိလိုက္သည္။
" ငါဘာျဖစ္ေနတာလဲ..... ဝမ္းသာရမယ့္ကိစၥကို ဘာလို႔ "
.............................................................
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရွိမယ့္ေနရာမွာ ဘီယာတစ္ဘူးနွင့္ထိုင္ရတဲ့အရသာကို ပလႅင္နွစ္နွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ရွိသည္။ လူအသြားအလာနည္းတဲ့႐ုံးဖြင့္ရက္လိုေန႔က ပန္းျခံထဲမွာထိုင္ေငးေနဖို႔အေကာင္းဆံုးပင္။ ဆိတ္ျငိမ္ေနတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္နွင့္ ေအးေအးလူလူရွိလွတဲ့ခံစားခ်က္က ခဏတာေတာ့ေနလို႔အဆင္ေျပေစသည္။
" အဆင္ေျပပါတယ္..... "
ေရႊပလႅင္စံထိုသို႔ေျပာျပီး ဘီယာဘူးကိုေမာ့ကာတစ္ငံုေသာက္ရင္း မ်က္စိတဆံုးကျမင္ကြင္းကို အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိၾကည့္လိုက္သည္။ ဘာမ်ွမထူးျခားေသာျမင္ကြင္းကို ဘီယာတစ္ဘူးမကုန္မခ်င္း မမိွတ္မသုန္ထိုင္ၾကည့္ရင္းျပံဳးေနမိေသးသည္။
တကယ္ကိုအ႐ူးတစ္ေယာက္လို ပလႅင္ျပံဳးလိုက္ရယ္လိုက္နွင့္ လက္က်န္ဘီယာကိုေသာက္ရင္း သက္မဲ့ေတြကိုအခ်ိန္အေတာ္ၾကာထိုင္ၾကည့္ေနမိသည္။ ေလတိုက္သြားတဲ့အခါသစ္ပင္ေတြလႈပ္ရွားသြားရင္ ထိုေနရာဆီကိုအၾကည့္ကေရာက္ျပီး လိပ္ျပာေလးတစ္ေကာင္ဝဲပ်ံေနရင္ ထိုလိပ္ျပာေလးဆီအၾကည့္ေရာက္သည္။
မည္သည့္လႈပ္ရွားသက္ဝင္မႈမွမရွိလ်ွင္ ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ျပီး တိမ္ေတြကိုေငးေမာလိုက္သည္။ ထိုအခါ တစ္ေကာင္တေလပ်ံသြားတတ္တဲ့ ေက်းငွက္ကေလးေတြကိုေတြ႕ရင္ ႏႈတ္ခမ္းကမသိမသာေကြးသြားတတ္သည္။ အပူအပင္မရွိပ်ံသန္းေနတဲ့ငွက္ကေလးေတြက ပလႅင္အတြက္ေတာ့ အားက်ခ်င္စရာေကာင္းလြန္းသည္။
ပန္းျခံထဲကခံုတန္းမွာေျခခ်ိတ္ထိုင္ရင္း ဘာမွမရွိေတာ့တဲ့ဘီယာဘူးကိုကိုင္ျပီး အေတြးေတြရြက္လႊင့္ေနရတာက စိတ္ေက်နပ္စရာေကာင္းသည္လို႔ဆိုရမည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ နာက်င္မႈေတြခဏတာေတာ့ ေလ်ာ့ပါးသက္သာသေလာက္ရွိသည္ေလ။
ထိုအေတြးေတြနွင့္ ေဘးဘီကိုေဝ့ဝဲၾကည့္လိုက္ျပီး တစ္ေနရာဆီကေနအၾကည့္ျပန္လႊဲလိုက္ခ်ိန္။ ေရႊပလႅင္စံ၏မ်က္ဝန္း၌ အ့ံၾသသြားေသာအရိပ္အေယာင္ေတြ တရိပ္ရိပ္ေျပးလႊားသြားသည္။ ပို႔ထားမိတဲ့အၾကည့္ကိုလည္း ျပန္႐ုပ္သိမ္းဖို႔အေတြးမရွိစြာ ထိုတစ္ေနရာကိုသာၾကည့္ေနမိေလသည္။
" ..... "
တစ္ဖက္ခံုတန္းဆီမွလူတစ္ေယာက္က ပလႅင္ၾကည့္ေနတာကိုျမင္ျပီး အ့ံၾသစြာၾကည့္ရင္း တစ္ခုခုေျပာဖို႔ရန္ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္လာသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာစကားမွမၾကားရဘဲ ပလႅင္ေရာ တစ္ဖက္ကလူပါ အၾကည့္ခ်င္းျပိဳင္ေနသကဲ့သို႔ရွိေနၾကသည္။
အကြာအေဝးကသိပ္မလွမ္းတာမို႔ တစ္ဖက္သူမွာမိန္းကေလးျဖစ္ေၾကာင္း ပလႅင္သဲသဲကြဲကြဲျမင္ရသည္။ ထိုမိန္းကေလးလက္ထဲမွာလည္း ပလႅင္နည္းတူပင္ ဘီယာတစ္ဘူးကိုကိုင္ထားေလသည္။ ထိုမိန္းကေလးရဲ႕ အသည္းပံုသ႑ာန္ႏႈတ္ခမ္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကေတာ့ ပလႅင္ကိုစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့မ်က္ဝန္းနွင့္နည္းတူစြာ တစ္ခုခုကိုေျပာခ်င္ေနသေယာင္။
" ထပ္ေတြ႕ရျပန္ျပီ "
တီးတုိးေလးပလႅင္ေရရြတ္ရင္း ဆံပင္ကိုညာလက္နွင့္သပ္တင္လိုက္ေတာ့ တဆစ္ဆစ္နာက်င္မႈကိုသတိျပဳမိသြားသျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ကမထိတရိျပံဳးမိသြားရသည္။ နာက်င္မႈ ဟုတ္တယ္ ပတ္တီးအျဖဴ ေရာင္ေတြေအာက္က ကြဲရွေနတဲ့လက္ရဲ႕နာက်င္မႈ။ ရင္ဘတ္ထဲနာက်င္ေနတာမဟုတ္ဘူး လက္ဖဝါးကေနနာက်င္မႈကိုခံစားေနမိတာ။
............................................................
" သူဘယ္သြားေနတာလဲ "
တျဖည္းျဖည္းေမွာင္ရီပ်ိဳးလာတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ တိုက္ေအာက္ကခံုတန္းမွာထိုင္ေစာင့္ရင္း ေနဆက္သလြန္ေရရြတ္လိုက္သည္။ လက္ထဲမွာဆုပ္ကိုင္ထားတာကေတာ့ ပတ္တီးလိပ္နွင့္ေဆးအခ်ိဳ႕ထည့္ထားတဲ့အိတ္တစ္အိတ္။
ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ လမ္းထိပ္ကိုေမ်ွာ္ၾကည့္လိုက္နွင့္ အခ်ိန္ေတြသာတျဖည္းျဖည္းကုန္လာသည္။ မနက္ကတည္းကဝယ္ထားတဲ့ေဆးအိတ္ကိုကိုင္ရင္း တစ္ေနကုန္ေအာင္ထိုင္ေစာင့္ေနေပမဲ့ ထိုတစ္ေယာက္ရဲ႕အရိပ္အေယာင္ကိုေတာင္မျမင္ရေသးေပ။
လက္ကနာရီကိုၾကည့္ေတာ့လည္း ေျခာက္နာရီထိုးေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း လက္တံေတြကညြန္ျပေနသည္။ အလင္းေရာင္ကပတ္ဝန္းက်င္မွာအားေလ်ာ့လာသည္နွင့္ တဝီဝီေခၚကာအနားဝဲေနတဲ့ျခင္ေတြကလည္း အေတာ္ေလးစိတ္တိုခ်င္စရာပင္။ ထိုင္ေစာင့္ေနရတဲ့အလုပ္ကိုမုန္းပါတယ္ဆိုမွ အလုပ္မရွိအလုပ္ရွာမိတဲ့ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုလည္း ေနဆက္သလြန္စိတ္တိုမိပါသည္။
" ျပန္လာေသးသားပဲ "
အေမွာင္ထဲမွာလမ္းေလ်ွာက္လာတဲ့ လူရိပ္ေလးကိုျမင္လိုက္ေတာ့ ေျခလွမ္းေတြကမသိလိုက္ခင္မွာလွမ္းသြားမိသည္။ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားကေနလည္း ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလးေရရြတ္ရင္း ေျခလွမ္းေတြရပ္လိုက္တဲ့ထိုတစ္ေယာက္ေရွ႕မွာ ေနဆက္သလြန္သြားရပ္လိုက္သည္။
" ယူလိုက္ ! "
လက္ထဲအတင္းထိုးထည့္ေပးလာေသာေၾကာင့္ ေခါင္းကိုငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရႊပလႅင္စံျမင္လိုက္ရတာက ပတ္တီးနွင့္ေဆးေတြထည့္ထားသည့္အိတ္ေလးျဖစ္ေနသည္။
" ဘာအတြက္လဲ ? "
ေရႊပလႅင္စံေခါင္းေမာ့ကာျပန္ေမးေတာ့ အရပ္ခ်င္းအတူတူျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ေနဆက္သလြန္နွင့္မ်က္နွာခ်င္းထိလုနီးပါးျဖစ္သြားသည္။ ေရႊပလႅင္စံရဲ႕အေမးကိုျပန္မေျဖေသးတဲ့ ေနဆက္သလြန္က မ်က္နွာလႊဲလိုက္ေသာသူမကိုသာၾကည့္ေနခဲ့သည္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ရင္းနွီးေနသလိုခံစားေနရသျဖင့္ မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။
" မေန႔က မင္းလက္ခိုက္မိထားတာေတြ႕လို႔ "
ေနာက္ေတာ့ ေနဆက္သလြန္ဘက္ကအၾကည့္လႊဲကာ ေရႊပလႅင္စံအေမးအားေျဖလိုက္ျပီး ေစ့ေစ့စိုက္ၾကည့္လာတဲ့မ်က္ဝန္းနီရင့္ရင့္အား ျပန္လည္ေငးစိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။
" ဒီတိုင္း သတိထားမိသြားတာ "
အသည္းအသန္ေျဖရွင္းေျပာဆိုေနတဲ့ ေနဆက္သလြန္ကိုၾကည့္ေနရင္း ေရႊပလႅင္စံရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေလးမွာ အစစ္အမွန္လိုျပံဳးမိသြားသည္။ သူမရင္ထဲမွာလည္း ထိုစကားေလးတစ္ခြန္း အျပဳအမူေလးတစ္ခုေၾကာင့္ ေႏြးေထြးသလိုခံစားလိုက္ရသည္။
" သြားေတာ့မယ္ အမ္မီကိုတစ္ေန႔လံုးဘာမွမေကြ်းရေသးဘူး "
လွစ္ကနဲလွည့္ထြက္သြားေသာ ေနဆက္သလြန္ေနာက္ေက်ာကိုၾကည့္ျပီး ေစာေစာကစကား၌ တစ္ေန႔လံုးပါေနတာကို ေရႊပလႅင္စံသတိျပဳမိလိုက္သည္။ စိတ္ထဲ၌လည္းအ့ံၾသမိသလို တိုက္ထဲဝင္သြားတဲ့ေနာက္ေက်ာအားၾကည့္ရင္း လက္ထဲကေဆးထုပ္ကို က်ေပ်ာက္သြားမွာစိုးသည့္အလား က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္လိုက္ခဲ့သည္။
မေမ်ွာ္လင့္ခ်င္ဘူး ဆက္သ.....
တိုးညင္စြာေတာင္းဆိုသံဟာ လည္ေခ်ာင္းမွာတစ္ဆို႔ျပီး စိတ္ထဲကေနသာပဲ့တင္ထပ္သြားသည္။ တိုက္ေရွ႕မွာမီးေတြလင္းေနေပမဲ့ ပလႅင္စိတ္ထဲမွာေမွာင္မည္းေနသေယာင္။ လက္ထဲကေဆးထုပ္ေလးကိုလည္း တယုတယဆုပ္ကိုင္ရင္း မြန္းက်ပ္စြာေလပူမႈတ္ထုတ္ေတာ့ ရင္ခုန္မိတဲ့အျဖစ္ကိုအမွတ္မရွိရန္ေကာလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အျပစ္တင္မိျပန္သည္။
ေကာင္းကင္မွာအလင္းေရာင္ေတြေပ်ာက္ကြယ္ျပီး လမ္းမီးေတြလည္းတျဖည္းျဖည္းလင္းလာခဲ့သည္။ တိုက္ေအာက္ကိုအမိႈက္ဆင္းပစ္သူနွင့္ အလုပ္ကျပန္လာတဲ့သူေတြရဲ႕စကားသံေတြက ညကိုအသက္ဝင္ေအာင္ဆူညံေနသည္။ အသက္မဲ့စြာထိုင္ေနတဲ့ပလႅင္ကိုေတာင္ မေကာင္းတတ္ဟန္နွင့္ႏႈတ္ဆက္သြားၾကေသးသည္။
" ကေလးမက ငါးလႊာကမဟုတ္လား "
" ေၾသာ္ ဟိုေကာင္မေလး ဘယ္သူဆိုလား သူေနတဲ့အလႊာကိုေျပာင္းလာတဲ့ကေလးမကိုး "
ပလႅင္ကိုအခုမွေသခ်ာျမင္ဖူးၾကသျဖင့္ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္စကားလာေျပာေနၾကသည္။ ထိုအေဒၚေတြေမးေနသမ်ွကိုေတာ့ အျပံဳးတစ္ပြင့္နွင့္သာ ပလႅင္ေအးစက္စက္တံု႔ျပန္မိသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့မသိဘူး လူေတြဆီကအပယ္ခံရပါမ်ားလာေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီကဂ႐ုစိုက္မႈေတြကို လ်စ္လ်ဴ ႐ႈ႕ထားခ်င္လာသည္။
" ကေလးမကအေနေအးတယ္ထင္တယ္ ေနာက္ေန႔ေတြပ်င္းရင္ အန္တီတို႔ဆီအလည္လာေနာ္..... ေလးလႊာမွာအန္တီတို႔ေနတယ္ "
" အစ္မ သြားရေအာင္ေလ..... ကေလးမလည္းအထဲဝင္ေတာ့ မိုးခ်ဳပ္ေနျပီ "
အသက္အရြယ္မတိမ္းမယိမ္းအေဒၚနွစ္ေယာက္က ပလႅင္ကိုဂ႐ုတစိုက္ေျပာျပီး တိုက္ထဲကိုဝင္သြားၾကသည္။ အင္းလည္းမလုပ္အဲလည္းမလုပ္ဘဲ ေပကတ္ကတ္နွင့္ထိုင္ေနတဲ့ပလႅင္ကို အေနေအးတယ္လို႔မွတ္ခ်က္ေပးျပီး ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြဘာလို႔ဆက္ဆံၾကသလဲ။ အရင္လူေတြလိုမ်ိဳး ရြံမုန္းစရာသတၱဝါတစ္ေကာင္လို ဘာလို႔သူတို႔မၾကည့္ၾကတာလဲ။
ေစာေစာကအေဒၚေတြဝင္သြားျပီးေတာ့ ဆယ္မိနစ္ၾကာေအာင္ ပလႅင္ေမးခြန္းကိုအေျဖျပန္ထုတ္ေနမိသည္။ ျခင္ေတြကိုက္ေနတာကိုေတာင္ ဘာမွမျဖစ္သလိုထိုင္ရင္း အရင္တစ္ခ်ိန္ကအေၾကာင္းေတြကိုေတြးလိုက္ ေစာေစာကအေၾကာင္းကိုေတြးလိုက္နွင့္ တစ္ေယာက္တည္းအေတြးရြက္လႊင့္ေနသည္။
" ဟိုတစ္ေယာက္ ! အျပင္မွာေသြးလွဴ ေနတာလား "
ရင္းနွီးေသာအသံလာရာထံကို ပလႅင္ေခါင္းလွည့္ကာၾကည့္မိသည္။ တိုက္ေအာက္ကမီးအလင္းေရာင္မွာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ေနရတဲ့အရိပ္ေလးက တျဖည္းျဖည္းခ်င္းလမ္းေလ်ွာက္လာသည္။ ပလႅင္ထိုင္ေနတဲ့ေနရာနားမေရာက္တေရာက္မွာေတာ့ သူ႔ေျခလွမ္းေတြကိုရပ္တန္႔ခဲ့ျပီး ေရွ႕ဆက္မတိုးဘဲရပ္ၾကည့္ေနသည္။
" အမ္မီနဲ႔ကစားထားလို႔ ဒီကပဲစကားေျပာမယ္ "
" အင္း "
အင္းတစ္လံုးသာေျပာမိေပမဲ့ ပလႅင္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီေန႔ထူးထူးဆန္းဆန္းဂ႐ုစိုက္ခံရတာကို ဝမ္းသာတဝက္ဝမ္းနည္းတဝက္ျဖစ္မိသည္။ လူတိုင္းကထူးဆန္းေနတာလား ပလႅင္ပဲထူးဆန္းေနတာလားမသိေသာ္လည္း ဂ႐ုတစိုက္ေျပာဆိုေနရင္ ထိုလူကနာက်င္ေအာင္လုပ္မည့္သူလို႔သာထင္ေနသည္။
" မင္းက ငါသိတဲ့သူတစ္ေယာက္လို႔ထင္တယ္ "
.........................................................
KAMU SEDANG MEMBACA
နှလုံးသားထဲကအဖြေ ( or ) Heart rate ( Z + U )
Romansaအခ်စ္ေတြသက္ေရာက္မႈရွိမရွိဆိုတာ ဝဲဘက္ရင္အံုထဲက အေျဖကအဓိကပါပဲ။ အချစ်တွေသက်ရောက်မှုရှိမရှိဆိုတာ ဝဲဘက်ရင်အုံထဲက အဖြေကအဓိကပါပဲ။
