ကိုယ္ပိုင္ေလယာဥ္တစ္စင္းက ခမ္းနားၾကီးက်ယ္ေသာစံအိမ္တည္ရွိရာ အေနာက္ဘက္ေတာအုပ္အလြန္မွာ ေလယာဥ္ေျပးလမ္းတစ္ခု၌ဆင္းသက္လာသည္။ ေျပးလမ္းနွင့္ေလယာဥ္ဘီးပြတ္မိသံဟာ အသံေတြဆိတ္ျငိမ္လွေသာေတာင္ကုန္းထက္မွာ က်ယ္ေလာင္သေယာင္ရွိေလသည္။
ေစာင့္ၾကိဳေနနွင့္ၾကေသာ ကားငါးစီးဆီမွလူမ်ားကလည္း အေရးၾကီးေသာလူပုဂၢိဳလ္အားၾကိဳဆိုဖို႔အတြက္ လည္တဆန္႔ဆန္႔ရွိေနၾကသည္။ ကိုယ္ပိုင္ေလယာဥ္ငယ္၏တံခါးပြင့္လာျပီး ေလွကားကေျမျပင္ေပၚကိုအရင္ေရာက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ အားလံုးကငါးနာရီၾကာရပ္ေစာင့္ခဲ့ရေသာ လူပုဂၢိဳလ္မွာ စတိုင္နက္ျပာေရာင္ကို အညိဳခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အက်ႌလက္ရွည္နွင့္တြဲဝတ္ကာ စတိုင္က်က်ဆင္းလာသည္။
" ေျပာထားတဲ့အတိုင္း ဟိုတယ္ကိုဝယ္လိုက္ျပီလား "
Gucciတံဆိပ္ ေနကာမ်က္မွန္ကိုခြ်တ္လိုက္ျပီး ပံုမွန္အခ်ိန္မွာဝတ္ေလ့ရွိေသာ ေဒၚလာတစ္ေသာင္းခြဲေက်ာ္ Rolex celliniလက္ပတ္နာရီကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေသာမ်က္ဝန္းေတြက စူးရွကာရက္စက္သည့္အသြင္သ႑ာန္အလား။ သို႔ေသာ္ လူအမ်ားကေၾကာက္ရြံ႕ရေလာက္ေအာင္ စူးရွေလးနက္လွေသာမ်က္ဝန္းရဲ႕အလြန္မွာ စိတ္ပူသေယာင္ေသာအရိပ္အေငြ႕တို႔ျပည့္နွက္ေနသည္။
" ဟုတ္ကဲ့ ဝယ္လိုက္ပါျပီ ဒုဥကၠ႒ "
" လူသိေအာင္လုပ္ၾကေသးလား "
ကားအနက္ေရာင္ဆီကိုေလ်ွာက္ေနေသာေျခလွမ္းေတြက ခဏရပ္လိုက္သည္နွင့္ အေနာက္မွလူမ်ားမွာခ်က္ခ်င္းရပ္ရေလသည္။ ဒုဥကၠ႒ဆိုေသာ ထိုလူေမးလိုသမ်ွသိလိုသမ်ွကို မဆိုင္းမတြေျဖဖို႔ရန္လည္းအသင့္ျဖစ္ေနရသည္။
" သူတို႔ဘက္ကေတာ့မွာထားသလိုပဲ ႏႈတ္ပိတ္ေနၾကပါတယ္ ဒုဥကၠ႒ေရာက္ေတာ့မွ..... "
" ေပးမသိနဲ႔ ! "
ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာလိုက္ေသာ အမိန္႔ဆန္ဆန္စကားသံေၾကာင့္ ေျပာလက္စစကားအားမေျပာရဲေတာ့ဘဲ ခ်က္ခ်င္းပင္ဦးညြတ္လိုက္ၾကသည္။ ေသြးေအးေသာ ရက္စက္လွေသာထိုသူအား မေၾကာက္ရြံ႕ေသာသူဆိုတာမရွိေပ။
" အိမ္ေတာ္ကိုျပင္ဆင္ထားျပီးပါျပီ ဒုဥကၠ႒ "
" အင္း ကားေသာ့ေပး "
ေနာက္နားကေျပာေနေသာသူမွာ ဒ႐ုိင္ဘာအသစ္ထံမွ ကားေသာ့ေတာင္းေနေသာဒုဥကၠ႒အားၾကည့္ျပီး ကားေသာ့ကိုေပးလိုက္ရန္ မ်က္နွာရိပ္ျပလိုက္ေလသည္။ ခရီးေရာက္မဆိုက္၌ အိမ္ေတာ္မွာအနားမယူေသးဘဲ တစ္ေနရာကိုသြားလိုေနသည္ကို လုပ္သက္ရင့္ေနေသာလက္ေထာက္မွာ ခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္နွင့္ေပသည္။
" ဂ႐ုစိုက္ျပီးသြားပါ ဒုဥကၠ႒ "
လက္ေထာက္ကထိုသို႔ေျပာလိုက္ျပီး ကားေပၚတက္ကာေမာင္းထြက္သြားေသာ ဒုဥကၠ႒၏ကားအား လက္ေထာက္နွင့္အတြင္းေရးမွဴ းမေလးနွင့္အတူ က်န္ေသာသူမ်ားပါရပ္ၾကည့္ေနခဲ့ၾကသည္။
ျဖဴ ေသာအသားအရည္မွာ မသိမသာထင္းေနေသာအေၾကာတခ်ိဳ႕က စီယာတိုင္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားသည့္အခါ သိသာစြာထင္းလို႔လာသည္။ တင္းတင္းေစ့ထားေသာ ခပ္ရဲရဲႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုက စူးရွကာျပတ္သားလြန္းတဲ့မ်က္လံုးနွင့္အျပိဳင္ ခက္ထန္မႈေတြျပည့္နွက္ေနသည္။
မ်က္ေမွာင္ကိုၾကဳတ္လို႔ထားရင္း ကားလမ္းေၾကာကိုမၾကည့္ဘဲေမာင္းေနေသာ ထိုဒုဥကၠ႒ဆိုသူ၏အရွိန္အဝါမွာ ေပါ့ေသးေသးမဟုတ္ေၾကာင္းသိသာေလသည္။ လိုခ်င္ေသာခရီးေရာက္ဖို႔ကိုသာ စိတ္ထဲကေလာၾကီးေနေသာထိုသူသည္ တစ္ခ်ိန္တုန္းကထိုသို႔ေသာလူသားတစ္ေယာက္မဟုတ္ခဲ့ေပ။
ေခ်ာေမာကာေျပျပစ္ေသာမ်က္နွာက်နွင့္ ေမး႐ုိးသြယ္သြယ္ကထင္းလို႔ေနကာ မတိုလြန္းေသာဆံပင္ကိုေသသပ္စြာလွန္တင္ထားျပီး နဖူးေျပေျပေပၚဝဲက်ေနေသာဆံစတခ်ိဳ႕က ထိုသူကိုဆြဲေဆာင္မႈတစ္မ်ိဳးရွိေစသည္။ ငါးေပတစ္ဆယ္ဆိုေသာအရပ္က ပိန္သြယ္သေယာင္ရွိေသာကိုယ္နွင့္ သိသိသာသာကြဲထြက္မေနဘဲ အေတာ္ေလးၾကည့္လို႔ေကာင္းေပသည္။
မၾကာခင္မွာ လွမ္းျမင္ေတြ႕ေနရေသာဟိုတယ္ဆီကို ေရာက္ေတာ့မည္ဆိုတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ ပင္ပန္းသမ်ွေတြကိုအမႈမထားဘဲ တင္းတင္းေစ့ထားေလ့ရွိေသာ ထိုသူႏႈတ္ခမ္းရဲရဲေလးက ေကြးညြတ္လို႔လာခဲ့သည္။ စီယာတိုင္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့လက္က ကားကိုေကြ႕ကာေမာင္းလိုက္ရင္ပဲ ျမင္ေနရေသာဟိုတယ္ဝင္းထဲကို ဆိုက္ျမိဳက္စြာေရာက္ေလသည္။
ထိုသူရဲ႕ကားအနက္ေရာင္က ဟိုတယ္ဝင္းထဲမွာရပ္သည္ဆိုရင္ျဖင့္ အေၾကာင္းၾကားထားၾကေသာထိုသူတပည့္ေတြေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္တန္းစီလို႔လာေသာလူတန္းၾကီးအား ကားေပၚကဆင္းလ်ွင္ဆင္းခ်င္းမွာျမင္ေတြ႕ရသည္။ ေငြေၾကးအရာတင္မကဘဲ ရက္စက္ေသာေနရာတြင္ပါနာမည္ေက်ာ္ေသာ ဒုဥကၠ႒ဆိုေသာသူသည္ လူတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ျခြင္းခ်က္ျဖစ္ခဲ့ျပန္သည္။
ကားေပၚကဆင္းလာေသာ ထိုသူ၏ေျခလွမ္းက်ယ္ေတြက မေရာက္ခင္ကပင္ၾကိဳသိထားခဲ့ေသာ အခန္းနံပါတ္တစ္ရာ့ခုနွစ္ဆီကို တန္းစီကာေစာင့္ေနေသာလူေတြအားဂ႐ုမထားကာ တန္းတန္းမတ္မတ္သြားေနခဲ့သည္။ ဘယ္အရာတြင္မဆို ေသြးေအးေအးျဖင့္စဥ္းစားဆံုးျဖတ္တတ္ေသာထိုသူမွာ လူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ဆိုရင္ စဥ္းစားဥာဏ္ေတြေပ်ာက္သြားရေအာင္ အေလာတၾကီးနွင့္အ႐ူးလိုျဖစ္ရသည္။
အရာအားလံုးေပးပါလ်က္နဲ႔ မင္းကေျပးထြက္ရက္တယ္.....
တျဖည္းျဖည္းတက္လို႔သြားေသာ ဓာတ္ေလွကားက ဟိုတယ္၏သံုးလႊာေျမာက္မွာ အခ်က္ေပးသံတစ္ခုနွင့္အတူ ရပ္တန္႔ကာသြားသည္။ ပြင့္လို႔သြားေသာတံခါးေနာက္မွာ အေစာပိုင္းကခက္ထန္ျခင္းေတြကြယ္ေပ်ာက္ကာ အခန္းနံပါတ္တစ္ရာ့ခုနွစ္ေရွ႕ကိုမသြားဝ့ံတဲ့သူရွိေနခဲ့သည္။
..............................................................
အခန္းတံခါးေခါက္ေနသံၾကား၍ ညအိပ္ဝတ္စံုကိုေသခ်ာၾကိဳးျပန္ခ်ည္ကာ နွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ကေနဆင္းလိုက္သည္။ ကပိုက႐ိုျဖစ္ေနေသာဆံပင္တို႔ကို စည္းေနွာင္ဖို႔မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ တေဒါက္ေဒါက္ေခါက္ျပီး အသံမေပးေသာတံခါးခ်ပ္ေရွ႕ကိုေလ်ွာက္လာခဲ့သည္။
" ဘာမွမမွာထားပါဘူး အခန္းမွား ! "
ခါတိုင္းေတြလိုပင္ မေတာင္းဆိုဘဲေရာက္လာတတ္တဲ့ အမွတ္မွားေသာဝန္ေဆာင္မႈေတြလို႔သာထင္ျပီး ဒီတစ္ခါေတာ့ျငင္းဆန္ရမည္လို႔ေတြးရင္း တံခါးကိုဖြင့္ရင္းေျပာလိုက္သည္။ မည္သူမည္ဝါဆိုတာမၾကည့္မိဘဲေျပာေနေသာ ဆင္းနီ၏အသည္းပံုႏႈတ္ခမ္းေလးက အခန္းေရွ႕မွာရပ္လို႔ေနေသာထိုသူေၾကာင့္ အ့ံအားသင့္ေသာအမူအရာတို႔ျဖစ္သြားခဲ့သည္။
မ်က္ခံုးနက္နက္ေလးက ၾကည့္ေနရင္းကေနေကြးလို႔သြားကာ အလိုမက်ျခင္းဆိုတာကိုေဖာ္ေဆာင္ေနသည္။ ျဖဴ ဝင္းေသာမ်က္နွာေလးမွာလည္း ခက္ထန္ျခင္းတို႔ျဖစ္တည္လာကာ အစြမ္းကုန္တြန္႔ခ်ိဳးထားေသာမ်က္ခံုးေအာက္က ညိွဳ႕မ်က္ဝန္းတစ္စံုကေတာ့ အမုန္းတရားကိုေဖာ္က်ဴ းေလသည္။ အသည္းပံုႏႈတ္ခမ္းရဲရဲေလးကထြက္လာမယ့္ စကားတို႔မည္သည္မွာေတာ့ ဘယ္လိုမွပင္ႏူးည့ံဖြယ္ရာမရွိေတာ့ေပ။
" ခန္ဘံုစိုင္မင္း !..... ရွင္အဆံုးထိ လူတစ္ေယာက္ဘဝကိုခ်ဳပ္ကိုင္ခ်င္ေသးတာပဲ ရွင္ေတာ္ပါတယ္ "
ခန္ဘံုစိုင္မင္း ထိုသူက ဆင္းနီဘဝကိုအဆံုးသတ္ထိ ေနွာင့္ယွက္ေနဦးမည့္ဝဋ္ေၾကြးတစ္ခု။ အရင္ဘဝကတင္ခဲ့တဲ့အျပစ္ေၾကြးေတြကို ဒီလူကအတိုးေရာအရင္းပါယူမည့္သူလို ဆင္းနီကိုအလြတ္မေပးတတ္သည့္သူ။ ထိုသူအေငြ႕အသက္ေတြ အရိပ္အေယာင္ေတြမျမင္ရမယ့္ေနရာကို လြတ္ေျမာက္ေျပးထြက္နိုင္ျပီမထင္ေပမဲ့ လြယ္လြယ္နဲ႔ဖမ္းမိလိမ့္မည္လို႔မထင္ခဲ့တာအမွန္။
" ကိုယ္ခဏေလာက္ဖက္ထားမယ္ ပန္ဆင္း "
ေတာင္းဆိုသလိုနွင့္ အျမဲတမ္းအနိုင္ပိုင္းတတ္သည့္ ခန္ဘံုစိုင္မင္းကို ဆင္းနီဘယ္ေသာအခါမွ ခ်စ္နိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။ တင္းက်ပ္စြာမေပြ႕ဖက္ထားတဲ့ ေျပေလ်ာ့ေလ်ာ့သူ႔လက္တစ္စံုက ဆင္းနီကိုခပ္သာသာေလးဖက္ထားေလသည္။ မုန္းလြန္းေလေသာထိုသူရဲ႕ အထိအေတြ႕တစ္ခုစီတိုင္းက ဆင္းနီအတြက္ေတာ့ အိပ္မက္ဆိုးတစ္ခုမ်ွသာပင္။
" ရွင္ကြ်န္မကိုဖက္ထားတာကို ဖယ္ေပးနိုင္မလား ခန္ဘံုစိုင္မင္း "
ေအးတိေအးစက္ေျပာလိုက္ေသာဆင္းနီစကားကို ထိုမုန္းရေသာသူကအျမဲလက္ခံတာေတာ့ နားလည္ရခက္သည့္ကိစၥျဖစ္ေနသည္။
" ရွင္အရမ္းေတာ္ပါတယ္ ခန္ဘံုစိုင္မင္း ကြ်န္မအတြက္ေတာ့စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတာတစ္ခုပဲ "
" ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ပန္ဆင္း "
ခက္ထန္ကာေသြးေအးရက္စက္ေသာ သူ႔ပံုစံနွင့္မလိုက္ဖက္စြာ သူ႔အသံကၾကည္လင္ျပီးနားေထာင္ေကာင္းေနသည္။ တျခားသူေတြအတြက္ေတာ့ နားလည္ရခက္ေလာက္ေပမဲ့ ဆင္းနီအတြက္ကေတာ့ သူ႔အသံအေနအထားနွင့္သူ႔ပံုစံကို ေခါင္းထဲနည္းနည္းေလးမွပင္ရွိမေနခဲ့ေပ။ ဆင္းနီေခါင္းထဲအခ်ိန္ျပည့္ရွိေနတာတစ္ခုတည္း ထိုတစ္ခုတည္းကလည္း သူနွင့္ကြာရွင္းျပတ္စဲဖို႔သာ။
" No no ! ရွင့္လိုေတာ္တဲ့သူက လုပ္ျပီးရင္ေတာင္းပန္တတ္တဲ့ပံုစံမဟုတ္ဘူး မေတာင္းပန္ပါနဲ႔ "
" ပန္ဆင္း ကိုယ္ ! "
ဘယ္ေသာအခါမွ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္စကားေျပာေလ့မရွိေသာ ဆင္းနီနွင့္သူၾကားမွာ အေခၚအေဝၚတစ္ခုက နားထဲကန္႔လန္႔ျဖစ္လို႔ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ခုခုကိုေျပာဖို႔တာစူေနတဲ့သူ႔ကို ဆင္းနီကလက္တစ္ဖက္ကာျပလိုက္ျပီး။
" ကြ်န္မနာမည္ကို အလြယ္တကူမေခၚပါနဲ႔ ခန္ ဘံုစိုင္ မင္း "
ဆင္းနီစကားေၾကာင့္ မ်က္နွာတစ္ဖက္လႊဲသြားတဲ့ထိုသူက အတန္ၾကာအၾကည့္လႊဲထားရာကေန ဆင္းနီမုန္းျပီးသိနွင့္ေနေသာစကားကိုဆိုလာခဲ့သည္။
" ကိုယ္မင္းကိုလက္မွတ္မထိုးေပးနိုင္ဘူး မင္းၾကိဳက္တာေျပာကိုယ္လိုက္ေလ်ာေပးနုိင္တယ္ ဒီကိစၥကိုေတာ့ "
" ကြ်န္မထင္ေနျပီးသားပါ ရွင့္ဘက္ကမေျပာင္းလဲသလို ကြ်န္မဘက္ကလည္းေရွ႕တိုးေနဦးမွာပဲ ရွင့္လိုလူအတြက္ကေတာ့ ေငြဆိုတာပဲသိတဲ့လူဆိုေတာ့ ေငြနဲ႔ပဲသိမ္းပိုက္လို႔ရမယ္ထင္ေနမွာပဲ "
ဆင္းနီေျပာသမ်ွကိုအသံတိတ္နားေထာင္ေနျပီး ပံုမွန္လုပ္ေနက်သူ႔အျပဳအမူေတြအတိုင္း ဘာမ်ွဆက္မေျပာဘဲလွည့္ထြက္သြားခဲ့သည္။ မိန္းကေလးတိုင္းရဲ႕အျမင္မွာ တပ္မက္ဖို႔ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ျပီးျပည့္စံုတဲ့အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ျဖစ္နိုင္ေပမဲ့ ဆင္းနီအတြက္ေတာ့ တသက္လံုးေပ်ာက္ကြယ္သြားေစခ်င္တဲ့သူသာျဖစ္လိမ့္မည္။
ဒီအမုန္းကိုအစပ်ိဳးလိုက္တဲ့သူကရွင္ပဲ ခန္ဘံုစိုင္မင္း.....
............................................................
မနက္ပိုင္းမွအိပ္ျဖစ္ေသာပလႅင္အတြက္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နွင့္ ေန႔လယ္ခင္းကိုအစျပဳေလသည္။ ေအာက္ထပ္ကေရာ အေပၚထပ္ကပါစီညံေနတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ပလႅင္ဘာလို႔လာေနမိလဲေတြးမိလ်ွင္ အၾကည့္တို႔ကဝရံတာတစ္ဖက္ဆီကိုေရာက္သြားေစသည္။
အျမဲတမ္းကာပိတ္ထားေလ့ရွိေသာ နက္ျပာေရာင္လိုက္ကာစက ဝရံတာမွာကို႔လို႔ကန္႔လန္႔နိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနျပီး လူအျမင္မွာေတာ့တစ္မ်ိဳးေလးျဖစ္ေနသည္။ ဘယ္လိုအေတြးနွင့္ ဝရံတာကိုပါလိုက္ကာစနွင့္ကာပိတ္ထားမွန္း ပလႅင္မေတြးတတ္ေအာင္ျဖစ္ရသည္။ အလင္းေရာင္မရွိဘဲ သူဘယ္လိုမ်ားေန႔နွင့္ညကိုခြဲျခားလဲဆိုတာ စိတ္ဝင္တစားလည္းျဖစ္မိသည္။
" ..... "
ပလႅင္ႏႈတ္ခမ္းက ေျပာေတာ့မယ့္စကားတစ္ခြန္းကိုမေျပာေတာ့ဘဲ မသိမသာေလးေကြးညြတ္ေအာင္ရယ္ရင္း ေကာ္ဖီခြက္ကိုကိုင္ကာ ဝရံတာအထဲဘက္ကိုဝင္လာလိုက္သည္။ ေရေပၚဆီဘဝနွင့္ အေတာ္ေလးက်ဥ္းလြန္းတဲ့ေနရာမွာ လာေနေနၾကတဲ့သူမတို႔နွစ္ေယာက္က တူညီမႈေလးေတာ့ရွိသားလို႔ ပလႅင္ေတြးေနမိသည္။
အရင္ကဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆိုရင္ အဆက္ေတြထဲကတစ္ေယာက္ေယာက္နွင့္ တစ္ေနရာရာမွာအခ်ိန္ကုန္ေနေလာက္ျပီ။ အခုေတာ့ ေကာ္ဖီခြက္ကိုဧည့္ခန္းလို႔မဆိုသာတဲ့စားပြဲမွာခ်ျပီး ပ်င္းတိပ်င္းရိျဖစ္ေနရသည္။ လုပ္စရာဘာမွမရွိေသာေၾကာင့္ ဝရံတာကဝင္လာေသာေနေရာင္ကိုသာၾကည့္ျပီး အခ်ိန္ကုန္ေအာင္အိပ္ရေခ်ဦးမည္။ ဒီမွာေနလာတဲ့ေျခာက္ရက္လံုးမွာ ပလႅင္အခန္းထဲေအာင္းရင္းသာ အခ်ိန္ကုန္ေအာင္အိပ္တဲ့အလုပ္သာရွိခဲ့သည္။
ေျခာက္ကပ္ကပ္အခန္းက်ဥ္းေလးကလည္း က်ယ္ဝန္းတဲ့ေနရာမွာေနရတဲ့ အထီးက်န္ဆန္ျခင္းနွင့္အတူတူသာဆိုေပမဲ့ တိုက္ခန္းတံခါးကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ ေႏြးေထြးေသာခံစားခ်က္ကိုရေစသည္။ တစ္ေယာက္တည္းအိပ္စက္ရမွာကို က်င့္သားမရေသးေပမဲ့ ရွစ္နွစ္တာအတြင္းမွာ ဘာခံစားခ်က္မွမရွိဘဲတြဲခဲ့တဲ့အဆက္ေဟာင္းေတြနဲ႔စာရင္ ဧည့္ခန္းကဆိုဖာမွာအိပ္ရင္း တံခါးေပါက္ကိုေငးျပီးအိပ္ရတာက ေႏြးေထြးသေယာင္ရွိေသးသည္။
အမွတ္မရွိေသးဘူးလား ေရႊပလႅင္စံ.....
အေတြးထဲကစကားလံုးအခ်ိဳ႕နွင့္အတူ ပလႅင္ဆိုဖာေပၚလွဲအိပ္ျပီး အက်ႌလက္ေအာက္ကအမာရြတ္ကို ခပ္ေငးေငးေလးစိုက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ပလႅင္ေျပာင္းလဲသြားေသာအမွန္တရားေနာက္မွာ အမာရြတ္ေလးတစ္ခုကလည္း က႑တစ္ခုကပါဝင္ေနခဲ့သည္။ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာမဟုတ္ဘဲ ဘာလို႔ဆိုတာေတြကို ပိုနားေထာင္ရအဆင္ေျပတယ္လို႔ထင္တဲ့ပလႅင္က နာက်င္စရာေတြေၾကာင့္ ေသြးေအးတတ္သြားတာျဖစ္သည္။
အစစ္အမွန္ေတြလည္းရွိခဲ့မယ္ အတုအေယာင္ေတြလည္းေပါမ်ားတဲ့ မာယာေလာကအလယ္မွာ ခ်ဥ္းကပ္လာေသာမိန္းကေလးတိုင္းကို အေပ်ာ္သေဘာျဖင့္တြဲရင္း ေသြးေအးေအးပင္ကစားခဲ့သည္။ စိတ္ထဲျငီးေငြ႕လာသည့္အခါ အလြယ္တကူပင္ခ်န္ထားပစ္ခဲ့ျပီး အလြယ္တကူပင္ေမ့ေပ်ာက္သြားေသာပလႅင္က လူတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ျခြင္းခ်က္မရွိလြမ္းေနတတ္ခဲ့သည္။
ထိုသို႔ေသာပံုစံနဲ႔ ရွစ္နွစ္ေလာက္အခ်ိန္ကုန္ဆံုးလာခဲ့တဲ့ ေရႊပလႅင္စံဆိုတာ ဟန္ေဆာင္လွည့္ျဖားျခင္းေတြတတ္ေျမာက္သြားျပီး အတိတ္ကိုေမ့နိုင္ဖို႔ လူတိုင္းကိုကစားခဲ့သူတစ္ေယာက္။ တပါးသူရဲ႕စိတ္ကိုကစားရင္း နာက်င္ေအာင္လုပ္ခဲ့ရင္း တစ္ဖက္မွာလည္း အတိတ္ကနာက်င္စရာေတြနွင့္ ေနသားက်ေအာင္ေနထိုင္ရန္ၾကိဳးစားေနခဲ့သူတစ္ေယာက္ပင္။
တစ္ခ်ိန္ကေငးၾကည့္ေနတတ္တဲ့ ပါဝါမ်က္မွန္တပ္ေလ့ရွိတဲ့ေကာင္မေလးက အခုေတာ့ရင့္က်က္သြားခဲ့ျပီ။ မေဖာ္ျပသင့္တဲ့အခ်စ္ဆိုတာကို အယံုအၾကည္မရွိေတာ့တဲ့ေကာင္မေလးအျဖစ္ ေကာင္းေကာင္းၾကီးေနထိုင္နိုင္ခဲ့ျပီ။ တစ္ခ်ိန္ကနာက်င္ခဲ့ရတဲ့ ပါးတစ္ဖက္အေလ်ာ္အစားကိုေရာ နွလံုးသားအေလ်ာ္အစားကိုေရာ အမာရြတ္ေလးစျဖစ္တည္လာကတည္းက ခ်န္ထားနိုင္ခဲ့ျပီေလ။
" ဘယ္ေတာ့မွ ခ်စ္တယ္မေျပာေတာ့ဘူး..... လြမ္းလာရင္ ေငးၾကည့္ေနလိုက္တာကပိုေကာင္းမွန္းသိသြားျပီ "
ေဆြးလ်ေနေသာစကားသံက က်လို႔သြားေသာမ်က္ရည္တစနွင့္အတူတိတ္ဆိတ္လို႔သြားျပီး ေမွးပိတ္လိုက္ေသာမ်က္ဝန္းတစ္စံုရဲ႕အျပင္က မ်က္ေတာင္ေလးကေတာ့စိုစြတ္လို႔ေလသည္။ တည္ျငိမ္ေအးစက္သြားေသာမ်က္နွာေလးက နာက်င္ရတဲ့အတိတ္ေတြေၾကာင့္ က်င့္သားတက်ေအးစက္တတ္လာသည္။
ပလႅင္အတြက္အခ်စ္ဆိုတာမရွိဘူးမဟုတ္လား.....
............................................................
KAMU SEDANG MEMBACA
နှလုံးသားထဲကအဖြေ ( or ) Heart rate ( Z + U )
Romansaအခ်စ္ေတြသက္ေရာက္မႈရွိမရွိဆိုတာ ဝဲဘက္ရင္အံုထဲက အေျဖကအဓိကပါပဲ။ အချစ်တွေသက်ရောက်မှုရှိမရှိဆိုတာ ဝဲဘက်ရင်အုံထဲက အဖြေကအဓိကပါပဲ။
