Her bölümleri silip bir daha okuduğumda "Vay amk ne güzel yazmışım diyorum."
Ve bu hikayenin hayatımın üç yılını içerdiğini fark ettim. Hatta dört bile diyebiliriz. Fazla acı yaşamışım. Zorluklar çekmişim ama burada yakınıp ardından kendime kızmalarımı hatırlıyorum. Böyle hissetmeye, üzülmeye hakkımın olmadığını, bencil olduğumu düşündüğümü hatırlıyorum.
Çünkü benden bin kat daha kötüler durumda olanlar var.
Belki yeme bozukluğum yok gibi gözüktüğünden veya Blumia'nın Anoreksia kadar çok dikkate alınmadığından hatta iğrenç yorumlandığından. Bilmiyorum. Düşünmek de istemiyorum. Sadece herkesin derdi derdine. Ve ben zaten kendi derdimi küçümserken başkalarının da derdimi küçümsemesini kaldıramam.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İçimdeki Cenaze
Non-Fictionİçimde bir cenaze var ve asla bitmeyen bir direnç. Hayata direnen küçük yaratıklar. Tüm umutlarım bitene kadar peşimi bırakmayacak yaratıklar. Her 'Bitti' dediğim zaman çok daha güçlü gelerek beni yine sömüren yaratıklar. Onlardan kurtulamıyorum. B...
