Yeni okula hayaller kurarak gitmiştim. Aslında eski sınıflarım gayet sakin ve iyi öğrencilerdi. Onları bırakmak her ne kadar içime sinmese de işim gereği bunu yapmak zorundaydım. Umarım yeni sınıfım bana eskisini aratmaz diye hayaller kurup düşünce yağmuruna dalmıştım.
Bir de baktım okula varmışım. Müdür denen o adam beni kapıda bekliyordu. Çok korkunç bakışları vardı. Öyle ki dalekler veya cybermenler bile adamın yanında sevimli kalırdı. O tok sesiyle okulumuza Hoş Geldiniz dedi . Bende farkında olmadan Hoş bulduk dedim ama bunu nasıl yaptım bilmiyorum. Herneyse içeri girdik okul çok sakindi, beklediğimden de sakin.Ki bu düşüncemde yanıldığımı anladım. Zil çaldığında ortalık birden karıştı. Eminim iğne atsam yere düşmezdi. Bunu edebiyat yapmak için söylemiyorum gerçekten. Müdür bana okulu gezdirdikten sonra beni yalnız bıraktı. Cafeteryaya gittim. Bi latte bana iyi gelecekti. Ilk dersime yalnızca iki saat kalmıştı. Heyecanla bekledim. Acaba sınıf beni sevecek miydi? Bunları öğrenmeme yalnızca iki saat vardı. Birden kendimi doctor la bi maceraya atılır gibi hissettim. Çok uzun zaman olmamıştı aslında. Onu en son bir ay önce gördüm. Daha geç geldiği zamanlar hep vardı. Bazen bir yıl bile olurdu. Onu bir aydır görmememe rağmen çok özlemiştim. Ama içimden bir ses az kaldı. Gelecek diyordu. Belki de bu ses haklıydı.
