Bekledim...Bir müddet öylece tepkisizce bekledim. Gözlerim yan yana duran o iki adama bakıyordu. Pejmürde adam ve yaşlı adam...Yaklaşık bir gün gibi geldi bana o bekleme. Ama sadece birkaç dakikaydı o kadar... Bir an kapadım gözlerimi. Kalbimin atışlarını dinledim. Ilk defa böyle çarpıyordu. O kadar macera atlatmıştım hem dünyada hem de uzayda bambaşka evrenlerde... Ilk defa bu kadar korkuyordum Sanki çok ama çok korkunç bir şey olacakmış gibi...
**********
Neden sonra o pejmürde adam yaklaştı. Yine eski günlerdeki gibi papyonunu düzeltti. Elimde olmadan gülümsedim. Özlemiştim onu ... Hem de çok özlemiştim. Yaklaştı ellerini ceplerine attı. Daha fazla dayanamadım. Kendimi onun kollarına atıp ağlamaya başladım. Aynı anda diğer tüm doctorları süzüyordum. En çok da onu... O yaşlı adamı... Ama o bile gülümsüyordu. Sonunda ağlayarak sordum. "Ne oluyor doctor?" Durdu. Derin bir nefes aldı. Hissetmiştim o nefes alışı... Çünkü hala sıkı sıkı sarılıyordum ona , ağlıyordum... " Clara...." diye başladı söze tam olarak ne söyleyeceğini bilmiyor gibi bir hali vardı. ( Aynı benim şu an ne yazacağımı bilmediğim gibi ) " Clara bak normalde bütün doctorlar aynı anda araya gelemez. Biliyorsun bunu sadece Gallifrey' i kurtarırken yapmıştık. Ama bu normalde büyük bir paradoksa sebep olur. Ve şu anda da böyle." Durdurdum onu. " Ne yapmam gerek?" dedim yaşlı gözlerle... Onlar tehlike de olabilirdi. Paradoksların ne kadar tehlikeli olduğunu biliyordum. Tekrar söz aldı pejmürde adam." Seçim yapmak" ...
