Karşımda o duruyordu. Ama ama bu imkânsızdı. Buraya gelmiş olamazdı. Şaşkınlıkla o pejmürde haline baktım. Gülümsüyordu. Bense şaşkınlıktan bayılabilirdim. Yine o papyon yine o takım vardı üstünde. Yanaklarımdan bir damla yaş aktığını farkettim. Mutluktan mu yoksa şaşkınlıktan mı ağlıyordum bilmiyordum ama mutlu şaşkın olduğum kesindi. Sonrasında tek hatırladığım koşup ona sarılmam... O benim doctorum. O pejmürde adam peki ya benim diğer doctorum nerde ? Niye o geldi? Galiba bunu anlamam zaman almadı....
