Salgından sonra herkes dünyada artık Orman Kanun'larının geçerli olduğunu biliyordu ve bununla yaşamak zorunda olduklarını da. İlk yıl kolay değildi fakat bir şekilde geçmişti.
Yolda karşılaştıkları dost canlısı adam, onlara bu dünyaya artık yalnız...
Dilara halkına bakarken gözleri arkadaşlarına baktı ve bir şeylerin yanlış gittiğini anladı. Anlayamadığı bir şey vardı, bilmediği. Asena başını iki yana salladı. Dilara anlamıştı, buraya geliyorlardı. Her şey bitiyordu, birazdan önlerinde çöken insanların çoğu ölecekti.
"Biz merkezin önünde olacağız." diye fısıldadı Asena öne çıkarak.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Negan'ın odasındaki anahtarı almayı unutma. O olmadan kapıları kontrol edemeyiz."
"Tamam." dedi Dilara.
Halkları,
"Biz Neganız!" diye bağırışlarını sürdürüyorlardı.
Dilara ve Negan ara koridordan geçerek diğerlerinin yanından uzaklaştı. Dilara nazikçe Negan'ın elini bıraktı. Negan gülümseyerek eşine baktı ve durdu. Tek parmağıyla hafifçe yüzüne düşmüş saçını, kulağının arkasına yerleştirdi.
"Seni seviyorum Dilara."
"Bunu biliyorsun değil mi?"
Dilara kalbine çöken ağırlık ile eziliyordu. Her şeyi bilmesine rağmen ona hiç bir şey anlatmıyordu. Anlatırsa bir şeyler değişir miydi? Hayır. Bir şeyler değişse de Negan değişmezdi.
"Biliyorum."
"Seni seviyorum Negan."
Negan bir süre duraksadı ve kadınının gözlerine baktı.
"Bunu yeniden mi yapacaksın?"
Dilara şaşkındı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Ne?"
"Beni tekrar mı bırakacaksın?"
Negan güldü ve kolunu gösterdi.
"Sabah her şeyi hatırlayarak uyandım."
"Negan.."
Dilara şok ve korku içinde ona bakarken karşısındaki adamın ne tepki vereceğini bilmiyordu.
"Özür dilerim."
"Beni bırakmanı istemiyorum." dedi.
"Seni çok seviyorum, hep yaptım. Sadece.. sadece çok gergindim."
