"Gecenin sırrını ifşa ettin!"
Her gece ortadan kaybolan insanların arkasında bıraktıkları tek şey bu nottu.
Şehrin güneyindeki küçük bir kasaba büyük bir sırrın ev sahipliğini yapıyordu.
İnsanlar her gece kayboluyor ya da ölü bulunuyordu.
Hiç kimse...
Onlar... Seni buldular... Şimdi karşılaşma zamanı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
… Birinin çıkıp şaka yaptım ki demesini beklemek çok mu saçmaydı? Bence olmamalıydı. Bir saat önce dikildiğim yerde tam olarak böyle bir şey olmasını beklemiştim. Birisinin çıkıp kestik demesi gerekmiyor muydu? Bu şey neden devam ediyordu? Bu tiyatronun bitiş sahnesini tam olarak ne zamandı? Tabi sona kadar kalabilecek miydim onu da bilmiyordum. Tam olarak kimdim? Bilmiyordum. Benliğimde ve anılarımda ben Lilith ‘dim. Fakat genetiğimde biri daha vardı. Hem de asillerin yeteneklerini taşıyan biriydi. Birisi tam olarak bir laboratuvar faresi yetiştirmek istemiş ve bana bulduğu her şeyi eklemiş gibiydi.
Peki, sonucu hiç mi düşünmemişlerdi? Bütün bunlar arasında Katelyn kimdi? Gerçekten hiçbir fikrim yoktu. Artık kardeşim olmayan kız karşımdaki koltukta oturuyor ve etrafına meraklı bakışlar atıyordu. Üzerindeki zırhı zor çıkartmışlar ve yerine bir eşofman ve tişört giydirmeyi başarmışlardı. Sarı saçları kesinlikle Lettie ‘nin siyah saçları gibi değildi. Bakışları sıcak değil saygılıydı. Lettie ‘e ye göre oldukça cesur görünüyordu ve tek ilgilendiği şey benim güvende olup olmamamdı. Diğerlerini ilk başta tanıyamadığı için beni onların arasından almış ve önüme geçmişti. Tanıdığı tek kişi bendim ve benim kraliçe olduğum konusunda emindi. Ona en son ne hatırladığını sormuşlardı ve o sadece kraliçeyi korumak için geleceğe gönderileceğini, uyandığında kraliçeyi tanıyacağını söylemişti. Tanıyabildiği tek yüz benimkiydi. Drew daha önce onun gibi bir kraliyet muhafızıyla tanışmadığını söylüyordu. Yani onu hiç kimse tanımıyordu. Alfred doğruyu söylüyordu ve kesinlikle bir şeyler biliyordu. Kız arkadaşını kurtarabileceğimi söylemişti. Herkesin benden umudu vardı ve bu giderek sırtıma yük olmaya başlamıştı. Etrafımızı çevreleyen kalabalığa baktım. Lisa benim büyüttüğüm küçük kız. Yanında Alfred ‘in kardeşi Judith vardı ve melezliğini her şekilde sergiliyordu. Onun yanında sevgili olduklarını düşündüğüm Jerry vardı. Diğer tarafta Lapkin ve Ethan duvara yaslanmıştı. Emanuel yine mutfağa kaçmıştı. Onun olayını hala unutmuş değildim. Drew ‘e bunu soracaktım ama öyle şeyler oluyordu ki bunun için fırsat bulamıyordum. Odadaki herkes halkın uyanmasını ve evlerine geri dönmeyi bekliyorlardı. Ayrıca henüz bitmemiş bir savaş tekrar başlamak üzereydi ve ben bu konuda ne yapacağımı bilmiyordum. Savaşın bitmesi ve bir kazananın olması gerekiyordu. Bütün bunların sağlanması gerekiyordu ve bunu birisinin yapması gerekiyordu. O birisi de ben oluyordum. İlk başta bildikleri kehanette kesinlikle bir yanlışlık vardı. Ya söylenmemiş bir şey ya da duyulmamış bir şey vardı. Alfred ‘in söylediği gibi onlar beni bekliyordu. Üzerimde deney yapmayı kendilerine hak bilmiş olanlar benim uyanmamı bekliyordu. Yutkundum ve ayağa fırladım. Benimle birlikte isminin Laura olduğunu söyleyen muhafızda ayağa kalktı. Elimi durması anlamında havaya kaldırdım.
