21. bölüm

586 49 13
                                    

Saat 1:19
Televizyon açık değil.
Karanlıkta boş boş oturuyoruz. Daha doğrusu o oturuyor. Ben telefon oynuyorum.

Ben: Sen ne yapıyorsun?

Dabi: Oturuyorum.

Ben: Onu görüyorum.

Dabi: O zaman neden soruyorsun?

Ben: Ah boşver.

Dabi: Sıkıldın mı?

Ben: Aslında evet.

Dabi: Dışarı çıkmak ister misin?

Ben: Evet isterim. Fakat dışarısı soğuk yanımda da hiç ceket yok.

Bunu dedikten sonra eliyle bir alev yarattı. Yaptığı bu küçücük alev bile bayağı ısıtıyordu. Canlı canlı yanan insanların yerinde kesinlikle olmak istemezdim.
Dışarı çıktık. Gerçekten dışarısı çok soğuktu. Yaklaşık yarım saat yürüdükten sonra ileride yanan adamların ölü bedenlerini gördüm. Az daha ilerisinde alışveriş poşetleri vardı. Oh hayır! Hemen koştum.

Dabi: Asya! Nereye?

Ben: Bunlar Shoto'nun bana aldığı şeyler! Onları burada unutmuşum.

Dabi: Bunları sana Shoto mu aldı?

Ben: Evet.

Dabi: Neden sana o aldı?

Ben: Ben de bilmiyorum. Daha doğrusu ben bile seçmedim. Gördüğü bazı kıyafetlere "Bu sana çok yakışır." dedi ve aldı. Evleneceği kişi çok şanslı olmalı bence.

Dabi: Bunların aynısını sana ben de alabilirim.

Ben: Shoto'nun zevki güzel ama sen bana hep siyah alırsın.

Dabi: Sen ne istersen onu alabilirim.

Ben: Teşekkür ederim. Fakat şuan buna ihtiyacım yok. Hadi benim evime gidelim.

Dabi: Olur.

Biraz daha ilerledikten sonra eve girdim. Annemler bu gece evde değildi. Eve girip alışveriş poşetlerini odama koydum.

Dabi: Evin güzelmiş.

Ben: Teşekkürler.

Dabi: Şimdi ne yapacağız?

Ben: Aslında benim aklımda bir şey var.

Dabi: Söyle.

Ben: Tırnaklarını siyaha boyayabilir miyim?

Dabi: Oh, istiyorsan evet.

Ben: Çoook teşekkürler.

Bunu dedikten sonra ona sarıldım. Bu sefer o da sorgulamadan bana sarıldı.
Ardından tırnaklarını siyah ojeyle boyamaya başladım. Bitirince ellerime baktım.

Ben: Gerçekten bu kadar yakışacağını düşünmemiştim.

Dabi: Evet ben de beğendim.

Ben: Sıra bende.

Kendime de aynı ojeden sürdüm.

Ben: Ben üstüme bir ceket giyeceğim. Dışarıda dolaşmak istiyorum.

Dabi: Olur.

Evden çıktık. Yolda yürürken bana aniden şunu sordu;

Dabi: Söylesene. 2 yıl boyunca beni hiç özlemedin mi?

Ben: Özledim.

Dabi: Anlıyorum.

Ben: Sana aynı soruyu sormayacağım. 2 yıl boyunca birine farkettirmeden takip etmek de zor olmalı.

Dabi: Yine olsa yine yapardım.

DABİHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin