KÜÇÜK ÖMER

5

Şaşkın gözlerle kendisine bakan kadına korkak bakışlarla karşılık veren Ömer, sadece susuyor ve kendisine canavar görmüş gibi hayretle bakan kadını sessizce izliyordu. Yeşil gözler kahverengi gözlerle kontağını hiç kesmiyordu. Sonunda Serpil şaşkınlığı üzerinden atıp bir şey demeden odadan çıktı.

Küçük Ömer bu kadının amcasının eşi olduğunu anlamıştı ama kendisine bu kadar şaşkınlıkla bakmasına şaşırmıştı sadece. Saçlarından gelen çilek kokusu tekrar burnuna dolunca gülümsedi. Nasıl olsa ev halkının hepsiyle tanışırdı. Artık yeni ailesi burada yaşayanlar olacaktı.

Serpil odadan çıkar çıkmaz direkt kendi yatak odalarına hışımla girdi. Erhan içeriye dalan kadına bakma zahmetinde bile bulunmadan gömleğinin düğmelerini iliklemeye devam etti. Erhan bu kadından nefret ediyordu. Çünkü bu kadın kendisine zamanında biricik hazinesi olan kızını aldırma teklifinde bulunmuştu. Evet o zamanlar gençti ve yaşadıkları zordu ama masum bir cana kıyacak kadar insafsız bir kadın onun nefretini hak ediyordu. Kendisi de bir masum cana kıyacaktı halbuki. Peki ya Erhan kendisinden de nefret ediyor muydu?

"Neler oluyor?" dedi Serpil bağırarak. Gözleri sonuna kadar açık ve elleri titrer bir vaziyetteydi. Erhan'ın ağzından çıkacak kelimelere hazır değilse de bir kadından peydahladığı olasılığı daha ağır basıyordu kendi zihninde.

"Ne olmuş?" dedi Erhan. Hiç umursamıyordu karşısındaki kadını. Hatta ona karım bile demek istemiyordu ama maalesef evliydi artık. Sadece kızı için katlanıyordu ya zaten bu akılsız kadına.

"Bu getirdiğin çocuk kim? Birinden mi peydahladın yoksa?" dedi Serpil bağırarak. Gözleri dolmuştu. Erhan ne söylerse ağlayacak gibiydi. Beklediği cevap belliydi ama onun ağzından duymalıydı.

Erhan karşısındaki kadına tekrar nefretle baktı. Ne olursa olsun olmuyordu. Onu sevemiyordu. Bu zihniyette ki bir kadını sevmek, sevgi israfı olurdu. Bu yüzden Erhan kızı hariç kimseye sevgiyle bakmıyordu. Erhan ellerini yumruk yapıp sıktı ve ardından derin bir nefes alıp verdi. Şimdi sakin olmalıydı. Yoksa bu kadını gözünü kırpmadan öldürebilirdi. Mavinin en koyu tonu gözlerini kahverengi gözlere kenetledi. Her bir hücresindeki siniri gözlerinden okunuyordu adeta.

"Bana bak! Benim yaptığım şeyleri sorgulamak senin haddine düşmez. Ayrıca sen her hareketimde kendi içinde tasarladığın kuma olayına kendini inandırıyorsun. Ben bu hayatta kızımın kokusundan başka bir çocuk koklamam tamam mı?" dedi Erhanda ona bağırarak.

Serpil hızlı hızlı nefes alıp verirken kendisine ölümcül bir bakış ile bakan adama karşı pes edip daha fazla sorgulamadı ama kafasındaki sahnelerin doğru olduğuna kendini inandırmıştı.

"Ne halin varsa gör tamam mı? Artık gerçek manada seni anlayamıyorum." dedi Serpil ve bir umut kırıntısı aradı Erhan'ın gözünde. Belki anlatır diye umdu ama Erhan'ın anlatmaya hiç niyeti yok gibiydi. Serpil iç çekip odadan çıktı. Belki Erhan'ın üzerine biraz fazla gitse öğrenirdi ama bunun sonucunda Erhan onu boşayabilirdi ve Serpil Erhan'ın mirasından mahrum kalırdı. Başta kendisini 'kızım için bu adama katlanıyorum.' diye teselli etse de zamanla bu servetin kendisine verdiği rahatlığa alışmış ve artık tam bir sosyete olmuştu. Her istediğine sahip oluyordu. Takı, elbise, çeşit çeşit yiyecek ve daha fazlasına sadece istemesi ile sahip olabiliyordu. Peki Serpil kızından mı vazgeçemiyordu? Yoksa bu rahatlıktan mı?

Serpil konağın merdivenlerinden inip aile bireyleri için hazırladığı masaya geçip oturdu. O an bu konuyu düşünmemeye karar verdi. Böylece bu çocuk her kimse ortaya çıkardı. Serpil işte o zaman ne yapacağına karar verirdi.

Küçük Ömer ise kendi odasında birisinin onu çağırmasını bekliyordu. Bu evde izin almadan bir şey yapmamanın daha iyi olacağını düşünmüş ve bu fikrinin sonucunda artık tuvalete bile giderken amcasından izin almaya karar vermişti. Şimdi kendi başına iş yaparsa belki kendisine kızarlardı. O yüzden küçük Ömer bu riski göze almadan kendisine verilecek bir emir bekliyordu.