Forget Me Not [ Completed ]

The Final

ပတ္တီးျဖဴ ေခါင္းေပါင္းေလးနဲ႔ မ်က္ႏွာႏုႏုကို ကိုယ္ တေန႔လုံး ေရပတ္ဝတ္တိုက္ေပးေနခဲ့တာ။

ခြဲစိတ္မႈလည္း ေအာင္ျမင္ခဲ့သလို
သတိမရေသးဘဲ အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့တဲ့ သုံးရက္အတြင္းမွာလည္း ေဆးစစ္ခ်က္ေတြအားလုံး ပုံမွန္ပဲတဲဲ့။
သူကိုယ္တိုင္ေရးထားခဲ့တဲ့ notebook ေလးကို အေခါက္အခါခါဖတ္ရင္း ကိုယ္ ခနတိုင္းၿပဳံးရေသးတယ္။

ဆြဒ္ဇာလန္မွာ ႐ိုက္ထားတဲ့ ႏွစ္ေယာက္တြဲ ဓာတ္ပုံေလးလဲ 'ဟန္းနီးမြန္း' ဆိုတဲ့ စာမ်က္ႏွာမွာ ကပ္ထားသလို၊ သူကိုယ္တိုင္ ႐ိုက္ေပးထားတဲ့ ကိုယ္ၿပဳံးရယ္ေနခဲ့တဲ့ ပုံေလးလဲ ေနာက္ဆုံးစာမ်က္ႏွာ ကပ္ထားတယ္။

ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ဒီစာအုပ္ေလးကို ေပးမဖတ္ရတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးပဲျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။

လက္ဖဝါးျပင္က်ယ္ကို ေရဝတ္ေလးနဲ႔ သန္စင္ၿပီးတာနဲ႔ ကိုယ့္ပါးျပင္တဖက္ကို သူ႔လက္ဖဝါးျပင္ေပၚ ေမွာက္ခ်အိပ္လိုက္တယ္။

အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္
ကိုယ္ေၾကာက္တယ္။ စကၠန႔္တိုင္းမွာ အခုပဲ ထြက္ေျပးလိုက္ရေတာ့မလားလို႔ ေတြးေနမိတာ။
အားလုံးႀကိဳေတြးၿပီးသားေပမယ့္ တကယ္ျဖစ္လာခဲ့ရင္လည္း ကိုယ္ေျပးပုန္းရမယ့္ ကမာၻဆိုတာ သီးသန႔္လည္း ရွိမေနဘူးေလ။

*တီ တီ တီ တီ....*

ကိန္းဂဏန္း အတက္အက်ေတြ ျမန္လာတဲ့ ကုတင္ေဘး စက္ဆီက အခ်က္ေပးသံေတြေၾကာင့္ ေမွာက္အိပ္ေနရာကေန ဆတ္ကနဲ ေခါင္းေထာင္ရတယ္။

ဂ်ဳံးကုမ်က္ႏွာကို ကမန္းကတန္း ၾကည့္ေတာ့မိေတာ့ မ်က္ခြံေလးေတြ လႈပ္လာၿပီ။ ေအာက္စီဂ်င္maskထဲမွာလဲ အသက္ရႈသံေတြျပင္းထန္လာတယ္။

"ေဒါက္တာ!!! ေဒါက္တာကင္ေဆာ့ဂ်င္!!!"

"ရွိတယ္! လာၿပီ....ဘာျဖစ္တာလဲ?"

ကံေကာင္းစြာနဲ႔ လာroundတဲ့ ေဒါက္တာက ေဘးလူနာအခန္းေတြမွာ ရွိေနခဲ့လို႔ေပါ့။ ခ်က္ခ်င္းလာၾကည့္တဲ့ ေဒါက္တာက ဂ်ဳံးကုကို နားၾကပ္ကိရိယာေလးနဲ႔ စစ္ေဆးတယ္။

"ေဒါက္တာ....."

"အင္း ဂြၽန္းဂ်ဳံးကု ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ ခနေနရင္ သတိရလာလိမ့္မယ္
Brain functions လည္းအကုန္ေကာင္းတယ္ အရမ္းစိုးရိမ္မေနနဲ႔ ေကာင္မေလး"