(Zawgyi)
အခုရက္ပိုင္း မတရားကုိ စိတ္အေျခအေနက အဆင္ေျပမေနတာ လူတိုင္းလိုလိုလား မသိပါဘူး။ တစ္မ်ိဳးၿပီး တစ္မ်ိဳးကို ျဖစ္ေနလို႔ မတရားႀကီးကို စိတ္႐ႈပ္ပါတယ္။ အဆိုးဆံုးက အဲ့ဒီ body guard ေတြ။ ဘယ္သြားသြားေနာက္က ေတာက္ေလ်ွာက္လိုက္ေနပံုက လံုးဝ၊ လံုးဝကို မမိုက္ပါေၾကာင္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ တိုင္ေျပာလို႔ မရတဲ့အခါ ပါးစပ္ေလးပိတ္ၿပီး တိတ္တိတ္သာေနေနရပါတယ္။ ဘဝႀကီးက ဆိုင္ကယ္ေမွာက္လို႔ ေဆးရံုမွာ ၂ပတ္ေလာက္ ေသာင္တင္ေနရသလိုမ်ိဳး ၾကမ္းတမ္းေနပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီ ေ႐ွာင္းက်န္႔။ အရမ္းေတြကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္တာဆိုတာ။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ရက္က ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္ခြတာ ေဘးနားက လက္သီးတစ္ဆုပ္စာ႐ွိတဲ့ ေဘာလံုးအိစိစိႀကီးကို တက္နင္းမိၿပီး ဆိုင္ကယ္က ေျခေထာက္ကို ပိသြားတာ။ အဲ့တုန္းက ေ႐ွာင္းက်န္႔ဆူတာမွ ပိုးစို႔ပက္စက္။ သူကေတာ့ ေျခေထာက္ေလးက်ံဳ႕ၿပီး မ်က္ေပတံုးကေလးနဲ႔ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး နာရီဝက္ေလာက္ နားေထာင္လိုက္ရေသးတယ္။ အဲ့ထဲက ေ႐ွာင္းက်န္႔က သူဘယ္ေနရာသြားသြား အဲ့ဒီမ်က္ႏွာေသႏွစ္ေကာင္ကို ေနာက္ကလိုက္ခိုင္းေတာ့တာပဲ။ အိပ္ခန္းထဲကို မဝင္ခိုင္းတာသာ ေတာ္ပါမယ္။ မဟုတ္ရင္ သူေ႐ွာင္းက်န္႔ကို ဆြဲထိုးမိမွာ။ သေဘာက်တာက က်တာပဲ။ ဘယ္သူကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဝမ္ရိေပၚကို လာခ်ဳပ္ခ်ယ္လို႔မရဘူး။ ေ႐ွာင္းက်န္႔ကိုက် ရည္းစားလို သေဘာက်ေနလို႔သာ အဲ့သေလာက္၊ အဲ့သေလာက္ အမ်ားႀကီးကို သည္းခံေနတာ။ ဒါကိုလည္း ေ႐ွာင္းက်န္႔ မသိပါဘူး။ ေ႐ွာင္းက်န္႔က သူ႔ကိုမွ ရည္းစားလိုမႀကိဳက္တာ။ သူကသာ ရည္းစားလို အမ်ားႀကီး ႀကိဳက္ရတာ။ ထားပါ။ ထားပါ။
အခုဆိုရင္ အျပင္ေတာင္မထြက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေမပယ္လ္ကလည္း New York ေရာက္ေနေတာ့ ခက္တယ္။ အဲ့တာေျပာတာ။ သူေ႐ွ႕ေနအလုပ္ကို မလုပ္ခ်င္တာက အဲ့တာေတြ။ ဟိုေနရာသြားရ၊ ဒီေနရာသြားရနဲ႔ အမႈကိစၥေတြကို လိုက္စံုစမ္းရတာ တအားေခါင္း႐ႈပ္ဖို႔ေကာင္းတာ။ ထားေတာ့။ အခုေတာ့ ေမပယ္လ္မ႐ွိေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ ေလ်ွာက္လည္ခ်င္စိတ္မ႐ွိေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒီ အဲ့ဒီ ကေလးေလးေျကာင့္ကြာ။ မဟုတ္ရင္ club မွာ ေစာ္ေတြနဲ႔ သြားဒြန္႔ေနရၿပီ။ အခုေတာ့ ျပတင္းေပါက္နားမွာ က်ေနတဲ့ ႏွင္းမႈန္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး ရင္ဘတ္ထဲလစ္ေနတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳး။ ေစာက္ရမ္း ဆိုးဝါးတယ္။
