Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Küçüktüm, dışarıda oyun oynayan çocukların sesini duymak için evimizin penceresini açmak isterken. Katılamadığım oyunların eğlencesini izlerdim uzaktan.
Neden bilmezdim o zamanlar...
Annem izin vermiyor işte der geçerdim. Anlamazdım ben daha küçükken büyüdüğümü. Korkardım biri bana soru sorar da annemin istemediği bir cevap veririm diye çok korkardım bana soru sorulmasından. Topları bizim bahçeye kaçarda benden isterlerse babamın korkusundan verememekten çekinirdim.
Yardımcı olamayacağım diye üzülür ağlardım çocuk aklımla...
Bilmezdim o zamanlar büyüdükçe herkesin benden yardımlarını esirgeyeceğini. Sokakta yürümeyi sevmezdim, benim yaşlarımda insanlardan para isteyen çocukları görmek zoruma gider babama yardım etmek istediğimi söyleyemezdim korkudan.
Küçücük yüreğim acırdı o çocuklar için...
Bilmezdim büyüklerin merhametten noksan olduklarını. Her gece açık tutmak isterdim ışıkları. Yatağımın altından bir şeyler çıkacak diye korkardım ama gidemezdim annemin yanına. Uyandırırsam bana kızar diye sessiz sedasız uyumaya çalışırdım canavarlarımla.
Bilmezdim o zaman büyüdükçe yatağımın altında ki canavarın beni üstümdekilerden korumak için var olduğunu.
Göklere salınan uçurtmalara dalar giderdi gözlerim. Çok isterdim uçurmak... Ama sonra korkardım ya onu elimden kaçırır da bir daha bana dönmezse diye korkardım.
Bilemezdim göğe karışanın her zaman daha huzurlu olacağını.
Sonra bir gün hepsini bildim. Bir anda büyüdüm ve sandığım her şeyin doğrusunu öğrendim. Şimdi pencereler sımsıkı kapalı, çocuk sesleri kulağımdan yüreğimdeki çocuk yanıma uğramasın diye. Korkar çünkü.
Çok korkar o cıvıl cıvıl çocuk seslerinden Şimdi çocuklara topunu vermek için can atıyorum ama ayağıma değen hiçbir şey yok. Sokakta yürümeyi yine sevmiyorum ama artık annesinin yanında durmuş bana umut dolu gözler ile bakan çocuklara üzülmüyorum.
Hayatı öğrenen hiç bir çocuğa acımıyorum. Ben merhametsizliğe ve bunu kendine huy edinmiş tüm babalara acıyorum.
Artık ışıkları hiç yakmıyorum. Gözüme değen her aydınlık benim hücrelerimi sızlatıyor. Ben artık karanlıkta gizleniyorum. Işıktan kaçıyorum. Görünmek istemiyorum. Ve artık göğe kaçan hiçbir balon ve uçurtma için üzülmüyorum. Ben artık tüm göğe ait olanları o sonsuz huzur dolu maviliğe uğurluyorum.
Büyüdüm ve öğrendim her şeyi. Ama hep sızlayan yaralarım çocuk kaldı.
Korkularım geçmişe ait ama acısı geleceğime miras kaldı. Ben büyüdüm ve öğrendim.
