Fall Apart

Chapter 7

Chapter 7

The next day I waited again outside their building, after my class. I'm just hopeful to see him even though I'm not really sure if they have a night class today.

Nilalamok na ako dito sa inuupuan ko ay wala pa rin ni anino niya. Tahimik ang kapaligiran dahil ilan lang naman ang may klase ng ganitong oras at ang iba ay mga nakauwi na.

Nakatingin lang ako sa papadilim ng kalangitan at humiling na sana ay makita ko si Inigo. Na mi-miss ko na siya...

Agad akong napalingon sa labasan ng mahagip ng mata ko ang pamilyar na bultong iyon.

Nakatingin siya sa akin na katulad ng pagtingin ko sa kaniya. Puno ng lungkot at pangungulila. Ngumiti ako sa kaniya kahit pa nagsimula nang pumatak ang mga luha mula sa mga mata ko.

And when he smiled back, I couldn't stop myself from running towards him ...to hug him.

Damn! I really miss this man.

How I wanted to kiss him right now!

I hugged him so tight as if my life was depending on that. As if any munite I will wake up and realize that I was only dreaming.

But when I feel his hands on my back, that's when I realize that I'm not dreaming. That it's really happening.

"I'm sorry..." A sob escaped on my mouth.

"Hushed now... We'll fix this." He said while rubbing my back.

Bumitaw na ako sa yakap namin pero agad akong kumapit sa braso niya sa takot na iwanan niya ako dun. Kailangan pa rin naming mag-usap.

He brushed the tears off my cheeks. Noon ko din napansin na marami nang nakatingin sa amin. Uwian na pala nila. Nakakahiya naman, lagi na lang akong gumagawa ng eksena.

He's still silent when we got on the garden. Waah, it feels like it's been a long time since we came here together.

"I'm really sorry for what I did, Inigo." Nakayuko lang ako at hindi makatingin sa kaniya.

Ang totoo niyan ay nahihiya ako sa nagawa ko sa kaniya. Sa mga nagdaang araw kasi na realize ko na... wala naman akong karapatan na gawin ang nagawa ko sa kaniya.

Girlfriend niya nga ako pero hindi ko dapat pinakielaman ang buhay niya. Dapat ay sumuporta lang ako at umalalay sa kaniya pero hindi ako dapat mangielam.

"Where's the 'love' now?" Masungit na sabi niya.

But when I look at him I saw him smirking at me. Agad tuloy akong napasimangot at umiyak na naman.

"Akala ko k-kasi... ayaw mo na sa a-akin."

Then he laugh at me.

Nakakainis naman! Nakakawala ng poise!

Dapat ay maganda lang ako sa harap niya pero heto at umiiyak ako ng malakas.

Agad niya naman akong niyakap habang natatawa tawa pa.

"I'm sorry it took me too long... And please, don't ever think that I don't want you anymore it's just that... I needed that time not just to forgive you. But to also accept my defeat... to accept myself, again."

"It really hurts me... when I learned about what you did. It's a slap to me that... maybe I'm not really that good. Na baka ang taas lang din talaga ng tingin ko sa sarili. That even my girlfriend needs to do something for me."

Those words were like a daggers that's slowly piercing in to my chest. Ang sakit din sa akin na marinig na nasaktan ko siya. Lalo na at ramdam ko ang sakit sa mga sinabi niya.