Knock, knock, who's there?

2.Vieze spiegels

Ze legde haar hand op de hendel van de badkamerdeur en gaf er een duw tegen. De deur vloog open met een vaart. Ze had niet verwacht dat de deur zo makkelijk mee zou geven dus ze tuimelde de badkamer binnen en eindigde met haar knieen op de badkamervloer die vol zat met zwarte en bruine vlekken. Zuchtend stond ze op. Speurend zocht ze alle laadjes af op zoek naar "één FUCKING pleister' in dit godvergeten huis. Boos gooide ze het laatste laadje dicht die ervoor zorgde dat de spiegel tegen de wand klapperde. Fronsend keek ze in de spiegel. Weer geërgerd omdat ze er niet doorheen kon kijken, liep ze terug naar de "dozenkamer' om een handdoek te halen. Weer terug in de badkamer begon ze de spiegel schoon te boenen. Eindelijk kon ze erin kijken en ze zag zichzelf heel boos kijken. Ze schrok vanzichzelf en herstelde zich. Ze trok een paar gekke gezichten maar gaf het op na een paar keer proberen. Dit was gewoon niet haar dag, zoals je waarschijnlijk wel begrijpt. Haar vinger was in de tussentijd al gestopt met bloeden dus verder zoeken naar een pleister hoefde al niet meer.

"LOLAAAA, KOM JE ETEN?' schalde door het huis. Ze schrok en rende de trap af. 'Kan je voortaan iets minder hysterisch roepen? Het klonk alsof er iemand aan het sterven was!' Boos liet ze zichzelf op een stoel zakken en keek naar haar lege bord. Een grote schep plakkerige bruine prut werd op haar bord gedumpt. "We eten vanavond linzenpuree met tofuballetjes. Héél gezond". "Ik heb liever lekker en ongezond dan deze smerige puree" zei ze terwijl ze haar bord van zich af schoof. "Wil je naar bed zonder eten?" Zegt haar moeder kwaad. Zonder te antwoorden roerde Lola in haar puree. Met een vies gezicht smeerde ze het uit over haar bord. "Niet met je eten spelen, Lola!" Haar vader was echt boos. Vroeger werd hij nooit boos. Alle boosheid kwam los nadat Lola's zusje Rose was verdronken in een zwembad 5 maanden geleden. Het doet nog steeds pijn...

Kwaad stond Lola op en spoelde haar bord af. "Zitten blijven" riep haar vader. "Dacht het niet" riep Lola terug terwijl ze de trap op stormde. Ze stampte extra hard, alleen maar om ze nog bozer te maken. Kwaad sloot ze zich op in haar kamer en baricadeerde de deur met haar matras die toch al op de grond lag. Ze wilde gewoon even alleen zijn. Toch lukte dit niet want in haar kamer had ze het geval dat ze begluurd werd. Dat twee of meerdere ogen op haar gericht waren. Met een ruk draaide ze zich om, maar er was nergens iets te zien. Ze vond haar nieuwe kamer niet zo leuk. Ze werd er eigenlijk een beetje bang van. Ze kroop op het matras met haar rug tegen de deur. Ze pakte haar dekbed en ging eronder zitten. Opeens hoorde ze kleine tikjes, een soort pootjes op de grond ofso. Kleine tikjes in een gelijk ritme. Tik tik tik, stilte. Tik tik tik, stilte. Dit maakte haar nog banger en ze kroop ook met haar hoofd onder het dekbed. Zo viel ze in slaap. Ze droomde over zichzelf, dat ze midden in haar nieuwe kamer lag op haar matras. Toen ze opstond verdwenen de planken op haar vloer en ze maakten plaats voor een enorme plas bloed. Ze keek naar wat ze aanhad en haar handen waren bedekt met bloed. Ze probeerde ze af te vegen aan haar witte jurk maar het wilde er maar niet af. Haar nagels waren kort en rafelig. Onder haar nagelranden zaten zwarte splinters. Ineens zag ze een meisje zitten in haar kamer in het hoekje. Ze wiegde heen en weer, heen en weer. Ze droeg hetzelfde witte jurkje als Lola in haar droom. Lola riep haar maar er kwam geen geluid uit haar mond. Haar mond voelde kurkdroog en ze probeerde te praten maar het lukte niet. Plotseling kreeg ze een pijnscheut door haar hoofd. Ze kreeg verschikkelijk hoofdpijn. Zoveel pijn als in haar hoofd had ze nog nooit eerder gevoeld. Ze had zo'n pijn dat ze moest knielen. Ze hield haar hoofd vast en begon heen en weer te wiegen, heen en weer, heen en weer.