Ti Amo Dal 2015(I Love You Since 2015)

Eighth teen🌻

Mia Samantha's POV
Today is Father's Day. I'm planning to surprise dad. But I need to do some connivance with my mom and my siblings just to execute this beautifully.

"Anak, bakit ba ayaw mo pang gisingin ang daddy mo?" Tanong ni mommy sa akin. Mukhang hindi niya naalala kung anong meron ngayon kaya ko to ginagawa. "Mukhang nakalimutan mong father's day ngayon." Bulong ko sa kanya. Gulat na gulat naman siyang napatingin sa akin. Nagmamadali siyang nag-set up ng mga gamit for baking.

"Kailangan nating bilisan. Dapat matapos natin to within two hours. Bilisan niyo ngayon na. Athena, get the plate now." Sabi ni mommy. "Mia, yung pang- icing ihanda mo na bilis." Sabi niya sa akin. "Nakahanda na po." Saad ko. 

Binilisan namin ang paghahanda ng surpresa para kay Lucas ngayong father's day. Pagkatapos ng dalawang are este oras nang paghahanda, everything is set.

"Surprise dad!" Sabay sabay naming sigaw. Bigla na lang niya kaming nilapitan at niyakap.

"Grabe kayo. Paano niyo to inayos lahat?" Tanong niya. "Well, pinangunahan ko na dad. Dahil si mom, nakalimutan na father's day ngayon. Patawarin mo sana siya. Alam mo naman, di ba. Tatlong beses naturukan ng anesthesia. Yung huli parang fresh pa kahit 8 years ago na." Sabi ko.  "Sorry bubba. Lutang ako. Nakalimutan ko talaga na father's day ngayon sorry na." Sabi ni mommy. "Okay lang, naiintindihan ko naman. Tsaka understandable naman e. Hanggang ngayon nga yata e nasa stage ka pa rin ng postpartum depression. And that's okay. I understand. Sige na, kumain na tayo't nagugutom na talaga ako." Sabi ni daddy.

We celebrated father's day in an intimate way. Wala naman talaga kaming plano na ilabas or i-treat si daddy ngayon. Nataon lang na ako yung nakapagplano habang yung nanay ko, nakalimot.

"So dad, did you like the surprise that we prepared? It was headed by ate. Si mommy lutang kaya hindi niya naalala." Sabi ko. "Alam mo anak, grabe ka sa nanay mo. Alam mo, normal lang sa kanya ang nakakalimot ng mga bagay bagay. Ang mahalaga, mahal niya pa rin ako. Mahal niya tayong lahat, di ba? Tsaka magtaka ka kung isang araw paggising mo e makalimutan niyang anak ka niya. At mas matatakot ako kapag nawala siya. Pero siguro naman mahal hindi mo naman magagawang kalimutan ako. Di ba?" Tanong ni daddy. "Well, magagawa ko naman. Kapag siguro naaksidente ako tapos nagkaamnesia ako. Yun. Yun yung tanging paraan para siyempre makalimutan ko kayo, makalimutan ko kung sino ako. Sana nga wag mangyari yun, haha." Sabi ni mommy. Umiyak si Matthew. "O, Seb, bakit?" Tanong ko. Hindi siya sumagot. Bigla siyang nag- walk- out at dumiretso sa kwarto. "O anong nangyari don?" Tanong ni daddy. "Napagod siguro, love. Hayaan muna natin. Kakausapin ko mamaya." Sabi ni mommy.

Pumanhik si mommy sa kwarto ni Matthew para kausapin siya.

Cassandra's POV
"Ah, Matthew anak? Pwede bang pumasok si mommy?" Tanong ko. "No. I don't want to talk to you mom." Sabi niya. "Why?" Tanong ko muli. "Di ba you said you can forget us?" Sabi niya. Ayaw siguro nito na nakarinig ng mga ganoong bagay. Hindi niya ito gusto. Lalo na masyado siyang sensitive. "Okay, let mommy in and I'll explain it to you, come on." Sabi ko. Agad niyang binuksan ang pinto.

"Okay so what I mean is makakalimutan ko lang kayo kapag naaksidente ako at nagkaamnesia anak. E hindi naman ako naaksidente." Sabi ko. "Pero  pinapanalangin mo." Sabi niya sa akin. Nagulat ako. Niyakap ko siya. "No anak, hindi. Hindi ko yun gugustuhing mangyari. Bakit ko naman gugustuhing naaksidente at makalimutan kayo? Mahal na mahal ko kayo anak. Hindi ko kakayanin." Sabi ko. Niyakap niya ako. "Let's go back to the dining area. Naghihintay na ang daddy mo't mga kapatid mo bunso. Alam mo, mas masayang kumain kapag nandoon ka. Kaya halika na anak." Sabi ko.

Nagpatuloy kaming lumain pagbalik namin ni Sebastian sa dining area.

"Bunso, wag ka nang malungkot. Hinding- hindi naman mangyayari yun e. Kumain ka na. Sarap sarap pa man din ng ulam. Tala nuggets o. Dali." Sabi ko.

"Mom, tala nuggets is so delicious. You really are good in cooking. As well as baking. Pamana naman ma. Baka naman pahingi ng konting galing. Multi- talented ka, di ba ma? You can sing, you can dance, you can act, you can paint, you can draw, you know also how to bake. Baka naman pwedeng pamana kahit isa lang na talent. Nung nagpaulan daw kasi ng talent ang langit sinalo mo lahat."  Sabi ni Seb. "Matthew sorry ha? Eh wala naman kasi sa Plano kong saluhin lahat yung pinaulan na talent. Nabagsakan lang ako. Bukas may baking session kami ng ate mo. Sumama ka na. Kasama sina ate Mia at Athena mo. Sige tuturuan na kitang mag- bake. Basta behave ka." Sabi ko.

Kinabukasan tinuruan ko ang tatlo kong anak ng pagbe-bake. 

"Mommy, sa baking ba, dapat tama yung measurements?" Tanong ni Athena. "Yes anak. Sa baking, importante ang measurement. Above all, the measurements should be exact. Wala dapat sosobra. Pero anak ingat- ingat lang sa pagche- check ng measurement kasi kapag sumobra sa pagche-check, hindi rin maganda." Sagot ko. "Mom, gaano ba katagal dapat mag- bake?" Tanong ni Mia. "Depende sa ibe- bake mo. Kung sa cakes and pastries, thirty minutes to one hour ang itatagal niyan but, again, nakadepende yan sa ibe- bake natin." Sabi ko sa kanya. "So, any more questions, my dears?" Tanong ko sa kanila. "Kailangan po ba nakabantay ka sa mga bine-bake mo?" Tanong ko. "Well, yes. Kasi mahirap na kapag iniwan mo tapos magugulat ka pagbalik mo sira na. Pero kung it will take an hour bago maluto, you can leave it and return 30 minutes bago yun maluto pero alam niyo, mas mabuti na yung binabantayan niyo yung bine- bake niyo para masiguro niyong maayos kung magiging resulta." Sabi ko. "Pwede ba nating gawing business to mom?" Tanong ni Matthew. "Ah, anak, business na kasi namin to mga tita mo, remember? The CassMaineTinJoyce Pastries? Yun yung business namin anak." Sabi ko. "Ah, I forgot. You've a business na pala. Mom, salamat kasi pumayag kang turuan kami." Sabi ni Matthew.

We finished baking. And I decided to sing you've got a friend.

After singing the song, my son told me, "Mom, you seem so emotional while singing the song." He gave me a handkerchief. "Well I just remembered your grandpa through that song. We sang that song once or twice. And I was crying while singing beside him. So I can't help it. My tears are slowly streaming down my face." Sabi ko. "Is that so, love? Pwede naman natin silang bisitahin." Sabi ni Lucas. "Ang dami nating kailangang asikasuhin. Next time na lang kapag di na tayo busy." I told him.

A week after that conversation among Matthew, Lucas and I, we visited my parents in our ancestral house.

"O Cassie, nakadalaw kayo?" Sabi sa amin ni daddy. "Ah, dad. Hello po, napadalaw po kami kasi po, ah nung isang linggo nagkantahan kami. Kinanta ko po yung you've got a friend. Naalala ko po noong dalaga po ako, kinanta po natin tong dalawa dad." Sabi ko kay daddy. "Ah oo. Nandito pa nga sa akin yung video nun e. Sandali. Hahanapin ko." Sabi ni dad. Hinanap niya ang sinasabi niyang video. At nang mahanap niya ito, agad niya itong ipinanood sa aming lahat.

"Naaalala mo pa to? Ang bata mo pa dito. Mga 25?" Sabi ni daddy. "Yes dad. 25 lang ako diyan ngayon, tanda ko na, dad." Pabiro kong sabi kay daddy. "Hindi naman, baby pa rin kita. Hahaha. Basta kahit anong mangyari, forever kitang baby." Sabi ni daddy.

Napasarap ang aming kwentuhan kaya late na kaming nakauwi at nakapagpahinga.