Ti Amo Dal 2015(I Love You Since 2015)

TWENTY

Richard's POV
Napraning ako sa mga posibleng mangyari habang nasa mall sila Maine, Charm, Richmond, Natalia at Robert. Kinausap ako ni Norman, my Officemate.

"O Richard, okay ka lang?" Tanong niya. "No. Nag- aalala ako sa mag- iina ko. Nasa mall sila ngayon. Para akong praning dito." Sabi ko. "Pare, relax. Wala naman sigurong mangyayaring masama sa kanila. Tsaka di ba nagpaalam naman sila sayo kanina?" Sabi niya. "Oo nga. Pero nag- aalala pa rin ako. Tawagan ko na lang kaya?" Sabi ko. "Pare wag muna. Hayaan mo muna silang mag- enjoy. Mamaya pag- uwi mo, tsaka mo na lang sila kumustahin. Isa pa, may tiwala ka naman sa asawa mo, di ba?" Sabi niya.  "Oo. Pero sa mga tao sa paligid niya, wala." Sabi ko. "Alam mo, magpaka- busy ka muna. Mamaya ka na mamroblema." Sabi niya. Itinuloy ko na lang ang pagtratrabaho. Pag- uwi ko galing sa trabaho, kumain na kami ng dinner at doon na ako nagsimulang magtanong sa kanila.

"So kumusta naman ang pamimili niyo ng book sa mall?" Tanong ko kay Natalia. "Well dad, it went well. I enjoyed it naman. We ate ice cream after going to the bookstore. Nagutom ako e." Sabi ni Natalia. "E ikaw charm? Anong ginawa niyo nina Richmond at Robert?" Tanong ko naman sa aming panganay na anak. "Dad, we bought books as well. Ako bumili ako ng mga historical books. Si Robert, pumunta sa grocery. Bumili ng chocolate." Sagot ni Charmaine. "Rob, why did you bought chocolate?" Tanong ko kay Robert. "Dada, sorry. Bigla lang akong naghanap ng chocolate dahil talagang naghahanap ako ng chocolate para sana matikman. Sorry dad." Sabi ni Robert. "Hindi naman ako galit. Naninibago lang kasi nga hindi ka naman dating kumakain ng mga sweets." Sabi ko sa aming bunso. "Well dad, sinasanay ko na ang sarili ko ngayon pa lang dahil alam mo na, kapag nag- bake yang si mommy e sigurado ako na magte- taste test kaming magkakapatid." Sabi niya. "Oo nga anak pero kailangan mo pa ring mag- ingat dahil makakasama yan sa kalusugan mo kapag sumobra ka." Sabi ko sa kanya. "Yes dad, magiging maingat ako." Sabi ni Robert. "O siya, basta next time kasama na ako, ha? Mas mapapanatag ang kalooban ko kapag kasama niyo ako sa mall. Alam ko namang kaya kayong bantayan ng mommy niyo pero kasi kanina hindi ako mapakali. Napa- praning ako." Sabi ko sa kanila "Bakit ka naman napra- praning tans?" Tanong ni Maine sa akin. "Well, parang bumabalik sa ala ala ko yung nangyari sayo sa mall way back. Nung nakita mo yung kupal mong ex boyfriend na nanloko sayo noon kasama yung ex ko. Sorry ah pero natakot lang ako. Kaya sana sa susunod kasama niyo na ako sa mall para at least makalma yung utak ko sa pag- iisip ng mga kung anu- ano." sabi ko kay Maine.. "Is that so? Well, stop overthinking. Overthinking kills." Sabi niya sa akin. At pagkatapos ay niyakap niya ako sa likod. Just like the old times. Back hug is life.

"Alam mo tans may narinig akong kanta noon, simula pa nung una ang title. Ang ganda. Ang galing sumulat nung mag- aawit ng awiting iyon. Pakinggan mo." Sabi sa akin ni Maine habang naka- back hug kami.

Sabay namin itong pinakinggan. At habang pinakikinggan namin ang bawat salita na nababanggit sa kanta, nagsimula kaming mag- usap.

"Bakit parang ang sakit?" Sabi ni Nicomaine. "This song is really painful it talks about the story of a person who has a hidden admiration for someone who is not sure if he can love her back. Kaya sinabi niyang nagsimula sila sa pagiging magkaibigan pero di umabot sa magka- ibigan." Sabi ko. "May mga ganoon bang pagkakaibigan?" Tanong niya. "Of course. Meron. Maaaring natatakot umamin yung isa kasi natatakot silang baka hindi na sila pansinin pag umamin sila or baka natatakot silang matapos bigla yung friendship just because of admitting their feelings fir that person." Sagot ko. "Paano kung nangyari sa atin yun? Tingin mo, what would possibly happen to us?" Tanong niyang muli. "Honestly, you know what? I don't know. If we started as friends, maybe it would be easier for us to get along with each other. But sadly, we didn't started as friends kasi nga ang magkaibigan yung mga kapatid natin. Pero kung tayo nagsimula sa pagiging mag- best friend, we'll have a strong bond as a couple. Pero as years pass by naman, unti unti nagkasundo tayo. Halos Ang bilis nga e. Pero to be honest, ang sakit ng kanta pero ang ganda. Bakit ganoon? Kapag maganda yung kanta, nananakit?" Sabi ko sa kanya. "Hindi naman lahat. Yung iba, nagpapakilig. Sadyang itong kantang ito, masyado lang masakit kapag pinakinggan mo. Hindi mo mapipigilang umiyak." Sabi niya sa akin. "Okay lang yan. Iiyak mo lang." Sabi ko.