29. Good Things Come to those Who Wait

53.9K 1.7K 556
                                    

CHAPTER TWENTY-NINE

Napakurap ako ng ilang beses, my eyes were trying to adjust from the light of the room. I woke up feeling lightheaded. Mag-isa lang ako sa kwarto, hinanap ng aking mata si Zak pero hindi ko nakita ang kanyang pigura. Bahagya akong nakaramdam ng takot.

Wala naman akong nakakaramdam na kakaiba. I just remembered I passed out after some talk with his dad. Inalis ko ang IV fluid upang makababa ako ng kama at hanapin si Zak.

Nakarinig ako nang nag-uusap sa mahinang boses. They were like talking in hush whispers, I had no idea why. Pinihit ko pabukas ang seradura ng pinto. Tumambad sa akin ang maraming lobo na nagkalat sa sahig at petals ng bulaklak. Everyone seemed to stop what they were doing and looked at me wide-eyed.

"Hala, gising na siya, Mobmob!" malakas na boses ni Badiday. "Bistado na laang tayo. Sabi ko sa'yo Boot ay bantayan mo man din baya."

"I wa-want to help!" He crossed his arms.

Kasama ni Zak ang mga bata pati si Voight. The kids were helping him pumped more balloons. Hindi ko alam ang nangyayari. I was confused. May konting hilo pa akong nararamdaman.

"Z-zak?" may pagtatanong ang tono ko.

He instructed the kids to go outside the room and play for the mean time. Lumapit siya sa akin. Sinambot niya ang dala kong IV fluid. Masuyo niyang hinatak ang aking beywang payakap sa kanya. I bumped against his chest. His heartbeats were heard, loud and clear.

"W-what's happening?" naguguluhang tanong ko kay Zak. My eyes suddenly watered. "M-mamatay na ba ako?" Humikbi ako.

Bigla na lang akong natumba kanina, iyon ang huling naaalala ko. It wasn't common. Ito ang ang unang beses na nahimatay ako sa hindi ko malamang dahilan. Baka nagkaroon ng komplikasyon nang mabaril ako.

Iniangat ni Zak ang aking mukha. He stared at my face with so much intensity, I couldn't breathe for a second. The green hue of his eyes hit different.

"Why would you even think I would let you die in my care? Love, I won't even live without you in my life." Zak wiped away my tears. Sobrang pag-iingat nito, hindi naman ako porselanang babasagin.

"P-para saan ang mga b-balloons? May p-party ba?" Nilibot ko ang paningin ko sa nagkalat na mga kagamitang pang-surpresa.

Zak smiled, that smile that always melts my heart. "Good you ask, baby." The smile on his lips didn't falter. Kung gaano ka-gwapo ang mga ngiti niya, matutumbasan iyon ng emosyon ng kanyang mga mata. They were also glowing.

"We are pregnant," Parang nabingi ang aking tainga sa narinig.

"H-ha?"

Hinawi niya ang buhok na tumatahob sa aking mukha. "We are pregnant, baby. A seed is growing in your tummy. I'm so fucking excited." I blinked when I saw a tear escaped his eye. Wala ang atensyon ko sa pagmumura niya. My mind was still processing it all. Tumingala si Zak at humalakhak. "I've seen the sadness in your eyes whenever the test kits gave us negative results and how it crushed your spirits for so long, I'm fucking happy that you will never experience that same thing again."

Tears flowed in my cheeks. "Z-zak... b-baby... p-pregnant..." I was in utter shock. I can't even process the right words to say.

He nodded. "You are not dying, kitten. It was just a sign of pregnancy."

"But I had my p-period."

There was a stain on the sheet. Siya pa mismo ang nagtanggal ng bed sheet ng kama. Malinaw pa sa memorya ko ang alaala.

"The doctor said, it was spotting and normal for a pregnant woman," Zak explained. Pinahid niya ang sunod - sunod na pagpatak ng luha ko sa aking pisngi. The slim chance worked.

Kryptonited ✔ (Alpha Sigma Omicron #3)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon