purple roses

three

"Wauw, jij woont echt in een prachtig huis!" zegt Amy. Ik lach. Als ik zo'n huis nou kon betalen. Nee, ik kan amper mijn mini appartementje in Cheshire betalen. Nora betaalt soms een deel van de huur, gelukkig. Maar alle vaste lasten moet ik zelf betalen. Gelukkig verdien ik net genoeg met mijn baan bij Richards. Richards is een bedrijf dat vooral mensen helpt die problemen hebben met geld. Financiele adviseurs zijn er aan het werk. Niet dat ik ook een adviseur ben. Ik ben maar een secretaresse.
"Dankje, maar het is niet mijn huis. Het is van mijn zus en haar man." Amy begint aan het losse plukje van haar vlecht te plukken.
"Ó. Dat had ik kunnen weten. Je hebt iets Brits."
"Ik woon in Engeland. Ik verblijf hier voor een onbepaalde tijd. Dat leek me wel leuk." Ze grijnst breed.
"Dus, als ik het goed begrijp, ben je zonder reden naar Amerika gegaan, vervolgens bij je zus ingetrokken en blijf je hier voor een onbepaalde tijd?"

Ik denk na. Waarom bemoeit ze zich ermee? Ze kent me niet eens.
"Ja," antwoord ik. Een leugen.
"Interessant." Ze draait zich om en loopt richting haar motor. Terwijl ze hem start roept ze iets naar me, iets wat ik niet kan verstaan. Dan rijdt ze weg. Ik zwaai voorzichtig naar haar en loop naar de deur. Mijn natte haren vallen steeds voor mijn gezicht. Ik zucht. 

Eenmaal binnen aangekomen doe ik mijn jas en schoenen uit. Opeens ben ik zo moe. Ik besluit Howard en Nora nog even aan te spreken voor ik ga slapen. Wanneer ik de woonkamer in kom zit Nora in een tijdschrift te bladeren en Howard te typen op zijn laptop.
"Hey," glimlacht Nora. Howard kijkt op.
"Hoe was het met Liam?" vraagt hij. 
"Gezellig. Ik ben blij dat ik hem weer gezien heb. Maar een auto reed door een plas, en natuurlijk kwam het water op mij," zeg ik grinnikend, "dus ik ga douchen en slapen. Slaaplekker." Ze kijken beiden even verward, maar wensen me dan ook een goede nacht. 

Nadat ik een lange douche heb genomen loop ik mijn slaapkamer in en kleed me om. Met mijn simpele pyjama, ook wel een zwart oversided shirt en een grijze joggingsbroek, klim ik in mijn bed. "Ik hou van je, Dakota," klinkt Harry's rustgevende stem opeens. Ik weet dat het niet echt is. Ik weet dat ik het me inbeeld. Maar toch, toch val ik met een grote glimlach in slaap.

Hallo, Dakota Styles. Ha-ha, sorry ik bedoel Dakota Yorkwill, aangezien hij je gedumpt heeft.
Ga je je daar trouwens ooit nog overheen zetten? Nee hé? 
Weet je waarom hij het heeft uitgemaakt? Omdat... Nee nee, dat mag ik nog niet verklappen prinses.
Sorry! Maar ik heb wel iets anders voor je. Kijk maar.
Harry is er achtergekomen dat je niet meer in Engeland bent. Hij was er niet echt enthousiast over.
Onder je bed ligt de opname. Is dat niet fantastisch? Gewoon je eigen informatiebron. Ik wou dat ik dat had.
Maar nee, mevrouw Yorkwill gaat natuurlijk voor. Hopelijk heb je een fijne dag.
Of niet.
Purple Roses.

 "Nee!" Mijn hart klopt in mijn keel. Dit begint eng te worden. Nee, het was al die tijd al eng. Ik moet iets doen. Maar wat? Het kan iedereen zijn. Het is sowieso iemand in Cheshire. Je kunt niet vanuit Amerika een video maken van Harry die in Engeland is. Of het zijn twee personen.
Dakota, denk rustig na. Ik haal diep adem. Ik moet die video zien. Ik ga op de grond zitten en laat mijn arm onder het bed glijden.
O mijn god, maar als die opname onder mijn bed ligt betekent het dat er vannacht iemand in mijn kamer was. En de vorige keer ook. Ik moet het iemand vertellen. Nora misschien? Ja, ik moet het Nora vertellen.
Eerst de opname luisteren. Misschien is het wel een neppe opname. Misschien was dat filmpje ook nep. Misschien verbeeld ik me alles.

Ik haal met een gevaarlijk snelle hartslag de opname, die gedownload is op een USB-stick, onder het bed vandaan. Ik steek de USB-stick in mijn laptop.
Het is vast een grap. Alles. Of het is mijn hart die illusies in mijn hoofd veroorzaakt, het hart dat nooit over Harry heen gaat komen. En om eerlijk te zijn denk ik dat het dat tweede is.
Wanneer het geluid van de opname begint te spelen heb ik het gevoel alsof ik flauw ga vallen. Ik herstel mezelf. Ook al weet ik niet of je het 'herstellen' kan noemen. Het is eerder je angst verplaatsen naar een later moment.
Het begint met een diepe stilte. Dan Harry's stem. Zijn prachtige stem. De stem van de jongen die mijn hart brak.
"Weg? Hoe bedoel je weg?" vraagt hij. In mijn rechterhand heb ik de brief. Ik herlees het in een rap tempo terwijl de opname doorspeelt. Zijn woorden kloppen met de tekst. Zijn woorden kloppen met de tekst. Het is geen grapje. Dit is gevaarlijk.
"Ik hoorde dat ze naar haar zus is. Je weet waar haar zus woont.." Noël. De audio kraakt, maar zijn stem herken ik ook direct. Het geluid van voetstappen. Vervolgens een zachter geluid, waarvan ik niet weet wat het is. Dan het geluid van een glas die op tafel wordt gezet.
"Harry, doe dat nou niet... t... t..." Dan een harde piep. Een keel die geschraapt wordt.

"Don't tell, don't tell, don't tell, don't tell..."

"Or he dies." De audio stopt. Dat was... Dat was een bedreiging. Ik werd bedreigd. Met Harry's dood. Ik haal de USB-stick uit de laptop en leg het in een bakje, die ik op het hoogste schapje in deze kamer neerzet.
Opeens groeit er een woede binnen in me. Ik probeerde Harry te waarschuwen maar het enige wat hij doet is zeggen dat het uit is. Ga toch weg man. 
Ik loop weer naar de laptop en ga naar Facebook, waar ik Harry zonder pardon ontvriend. Wanneer ik hem overal op ontvriend, ontvolgd en geblokkeerd heb sla ik de laptop dicht. 
Met een hart die voor mijn gevoel wel negenhonderd keer per minuut klopt storm ik de kamer uit en ren de trap af. Eenmaal bij de kapstok aangekomen trek ik een vest aan.
"Waar ga je heen?" vraagt Nora. Haar ogen zijn groot geworden.
"I-I-Ik... Ik moet... Weg," zeg ik. Voor ze ook maar iets kan zeggen heb ik de deur al achter me dicht geslagen en begin te rennen. Het gevoel dat al mijn zorgen verdwijnen. Dat is het gevoel dat ik wil hebben. Misschien als ik harder ga rennen. Waar ben ik eigenlijk? Wat boeit het?
"Weg? Hoe bedoel je weg?" De zin die zich nu al twintig keer heeft herhaald in mijn hoofd. Hijgend stop ik met rennen en leun met mijn handen op mijn bovenbenen. Rust. Ik kijk om me heen. Welke straat is dit?
Hoezo doet mijn zij opeens zoveel pijn? Het voelt als een steek. Ik moet zitten. Nu.

Nee, ik moet sterk blijven. Ik moet mijn zwaktes niet ten toon stellen. Ik moet ze bestrijden en ze overwinnen. Ik moet Harry bestrijden en overwinnen. Ik moet die stalker bestrijden en overwinnen. 
"Hey, gaat 'ie?" Geschrokken kijk ik op. Liam? Wat doet hij nou weer hier? Heeft hij me gevolgd?
"Liam?" vraag ik en ik ga rechtop staan. Hij glimlacht ongemakkelijk naar me. Ik weet niet wat ik moet zeggen en recht mijn rug. Ik wacht net zo lang tot mijn adem weer normaal op gang komt. Dan begin ik te praten.
"Ja, het gaat goed."
"Weet je het zeker ? Je ziet er namelijk gestresst en een beetje bang uit."
"Ik ben niet gestresst en zeker niet bang. Laat me met rust," snauw ik. Hij kijkt me nerveus aan.
"S-s-sorry ik uhm.." stottert Liam.
"Het is mijn fout. Ik heb mijn dag niet," reageer ik. Hij knikt snel en maakt aanstalte om weg te lopen. Ik stop hem.
"Heb ik je afgeschrikt?"
"Ja, wel een beetje," grinnikt hij, "wil je niks kwijt?"
"Er is veel gebeurd de afgelopen tijd," begin ik. Wil ik het hem wel kwijt? Ja, dolgraag. Ik mag alleen niks vertellen. Ik moet Harry beschermen, ook nadat hij me heeft gedumpt. Hij hoeft niet te weten dat hij in gevaar is; dat zal hem alleen maar bang maken. Ik moet tegen Liam liegen.
"Kom, we gaan even zitten." Hij loopt naar een bankje dat bij een grasveldje iets verderop staat. Met tegenzin loop ik achter hem aan. 
"Dus... Wat is er?" vraagt hij.
"Het is.. Het is dat uhm. In Engeland had ik een vriendje, Harry. Twee jaar lang om precies te zijn. Hij heeft het zomaar uitgemaakt."
"Serieus? Wat een eikel."
"Vandaag.." Verzin iets Dakota, kom op. Denk goed na. Ja, dat moet hij wel geloven. "Vandaag belde een vriendin me. Hij heeft een ander."
"Ó. Dat verdien je niet, Kota. Jij bent veel meer waard dan op die manier bedrogen te worden."

Was ik maar bedrogen. Dan wist ik tenminste wáárom. Waarom die lul me gedumpt heeft.

Ik haat hem niet. Ik vind hem geen lúl. Misschien omdat ik twee jaar van hem gehouden heb. Nog steeds hou ik van hem. Wat als ik voor altijd van hem blijf houden?

                   hoi, ik heb geupdate yas. wie denken jullie dat PR is op dit moment, or do you guys really dont know?