purple roses

one

Ik leg het boek weg en staar uit het vliegtuigraampje. Ik wil terug. Ik wil helemaal niet naar Amerika. Ik wil naar Harry en Holmes Chapel. Nee, ik ga niet terug.

"Harry heeft je laten vallen. Het is goed om naar Amerika te gaan," spreek ik mezelf fluisterend toe. Ik kijk naar de slapende man naast me. Ik zucht. Hoeveel uur nog?

Met een diepe zucht buig ik voorover en haal mijn smartphone uit mijn tas. Een bericht van Nora. Ik glimlach.

Ik heb er super veel zin in! Het wordt vast gezellig. En zit niet teveel over Harry in, hij heeft jou laten vallen he? Je moet erboven staan. X

Ik glimlach nog breder na het lezen van het bericht. Toch kan ik het niet laten om door mijn contacten te scrollen en op Harry's naam te klikken. 

Het ziet er naar uit dat hij me geblokkeerd heeft. Hij reageert niet op mijn berichtjes, heeft geen profielfoto, status of laatst gezien. Ik zucht. Ik denk terug aan de avond waar hij me dumpte. Hij had me opgebeld. Met een ernstige stem had hij tegen me gepraat.

"Dakota. Kun je even langskomen? Het is dringend." Ik dacht nog dat het met zijn zieke grootvader te maken had en kwam meteen naar hem toe. Met een teneergeslagen blik in zijn ogen deed hij open.

"Hey," glimlachte ik. Hij knikte zachtjes en liet me binnen. Ik werd steeds onrustiger.

"Ik uhm. Dakota... Ik moet je iets vertellen," mompelde hij. Mijn hart klopte in mijn keel. Had hij een ander?

"Oké.." Ik speelde zenuwachtig met een knoopje van mijn jas.

Hij slikte. "Het spijt me maar het is uit. Sorry." Even leek het alsof alle zuurstof uit de stoffige gang verdwenen was. Alsof de wereld gestopt was met draaien. Alsof de wereld verging.

"W-W-Waarom?" stotterde ik. Het ging zo goed met onze relatie. Ik kon het niet bevatten. Waarom maakte hij het uit? Had hij dan toch een ander? Of had ik iets verkeerds gedaan?

"Het ligt niet aan jou maar aan mij. Je kunt beter gaan. Sorry."

Toen was de woede gekomen. "Maar waarom dan?" schreeuwde ik. "Je houdt toch van me?"

Hij kreeg tranen in zijn ogen maar duwde me toch richting de deur.

"Het gaat je goed, D," zei hij zacht voor hij de deur voor me dichtgooide.

Ik schud woedend mijn hoofd. Ik moet hier niet aan denken, dan voel ik me alleen maar slechter. Ik slik de opkomende tranen weg en besluit als afleiding mijn moeder een berichtje te sturen.

Hi mam. Ik zit nu in het vliegtuig, alles is tot nu toe goed verlopen. Ik mis jullie wel. Doe je de groetjes aan papa? Ik geef Nora drie dikke kussen van je. X Dakota.

Ik leg de smartphone weer in mijn tas en kijk op de televisie die een paar stoelen voor me hangt. Nog maar een drie uur vliegen. Ik heb nog steeds niks geslapen. Misschien is dat wel een goed idee, aangezien 85% van de mensen hier slaapt. 

Met mijn hoofd leun in tegen het raampje aan en sluit mijn ogen.

Ik word wakker door de hoge stem van de intercom. 

"We gaan binnen enkele seconden landen. Doet u alstublieft u riemen om. Bij voorbaad dank." Met de slaap nog in mijn ogen doe ik mijn gordel om. Ik steek snel een kauwgompje in mijn mond en druk de oordopjes in mijn oren. Altijd heb ik vreselijke pijn in mijn oren bij het opstijgen en landen, daarom gebruik ik mijn oordopjes altijd. 

Op het schermpje van het kleine tv'tje worden nog veiligheidsinstructies voorgedaan voordat het vliegtuig landt.

"Dakotááá!" gilt Nora. Ik glimlach breed en ren op haar af. Na een lange knuffel laten we elkaar los. Lachend heeft ze haar handen op mijn schouders. Ik kijk haar aan. Dit is toch ongelofelijk, ik sta hier voor Nora.