purple roses

four

Ze zit daar maar, roerloos voor zich uit te staren. Moet hij nu toeslaan? Ja, hij moet nu toeslaan. Hij loopt naar binnen. Ze heeft niks door. Hij tikt op haar rug. Ze draait zich om maar voordat ze hem heeft gezien heeft hij de bos al op tafel gelegd en iets in haar koffie gedaan. Hij grijnst breed voor hij het café uit rent.

Ik neem een slok van mijn drinken. Ik zucht en staar weer voor me uit. Waar blijft Liam nou? Ik wil niet nadenken. Ik moet gewoon met iemand praten zodat mijn brein kan stoppen met denken aan Purple Roses en Harry. Opeens hoor ik mijn berichtentoon. Mijn hand gaat naar mijn broekzak en haalt mijn telefoon eruit. Het is Nora.

Ik heb goed nieuws, kun je rond zes uur hier zijn? x Noor.

Ja is goed, ik ben er dan. X reageer ik. Ik stop mijn telefoon weer in mijn broekzak en ga weer verder met het voor me uit staren. Plotseling tikt er iemand op mijn schouder. Ik draai me om, het is vast Liam. Ik heb hem gewoon niet binnen zien komen. Maar er staat niemand. Verward draai ik me weer om naar voren. Een bos paarze rozen.

Mijn ogen vliegen richting de uitgang, waardoor ik nog net iemand weg zie rennen. Die haal ik sowieso niet in. Met een diepe zucht pak ik de bos beet. Er hangt een kaartje aan.

Hallo prinses. Weer een mooie bos. Je wil niet weten hoeveel bossen ik heb gekocht voor je darling, en dit is nog maar een beginnetje. Purple Roses.

(a/n we gaan nu naar een gesprek tussen harry en een onbekende. het gesprek is ongeveer negen maanden gevoerd via de telefoon. de onbekende is purple roses. dit is gewoon een kleine opheldering. luister het liedje hiernaast erbij als je wilt)

"Ze gaat kapot door je. Ze is ongelukkig door jou. Het is allemaal jouw schuld. Ze doet alsof ze gelukkig is om jou gerust te stellen, terwijl het eigenlijk allemaal een act is. Een grote act Harry. Ze houdt teveel van je om je te laten gaan. Gun je haar geen geluk? Laat haar gaan! Ze is een stuk gelukkiger zonder jou. Je bent depressief," zei de verdraaide stem.

"Stop."

"Je weet dat ik gelijk heb. Ik heb altijd gelijk."

"Laat me godverdomme met rust!" schreeuwt Harry. "Waarom doe je dit?"

"Ik probeer je alleen maar te helpen hoor. Dit is beter voor haar."

"Ik heb haar nodig," briest Harry. Een ongelofelijk harde lach is te horen aan de andere kant van de lijn.

"Wat boeit het wat jij nodig hebt? Zij verdient gelukkig, jij niet. Jij verdient een ellendig leven."

"Wie ben je? Wie the fuck ben je? Je verpest alles voor Dakota en mij, "Purple Roses". Zo noem je jezelf toch?"

"Zo heet ik."

"Niemand heet zo. Je bent een gestoorde stalker."

"Misschien. Maar ik heb wel gelijk. Pak het mes, Harry. Pak het mes en leg het op je pols."

"Nee! Niet weer!"

"Doe het!" schreeuwt de stem woest. "Je weet wat ik haar kan aan doen! Het is zij of jou!" Er klinkt gerommel aan de kant van Harry.

"Goed zo. Je weet dat ik je kan zien. Leg het op je pols en kap met janken."

"En snij maar. Prima. Ja, zo wil ik het zien. De volgende keer dat ik je bel is het over tussen jullie twee, hoor je?" Harry huilt zachtjes en bloed glijdt zijn pols af en landt op de ijskoude vloer.

"N-Nee," zegt Harry zacht. Er is pijn te horen in zijn stem. Het geluid van het mes dat op de grond dieper zijn pols in gaat. Vervolgens valt het mes op de vloer, die al een rode vlek heeft. Hij wil nog wat zeggen maar Purple Roses heeft al opgehangen. Harry schreeuwt luid en smijt zijn telefoon op de bank.