purple roses

six

Het is nu vier dagen na Hope's dood. Ik ben uitgenodigd voor haar begravenis, en ik heb besloten te gaan. De moordenaar is nog niet gevonden. Wel is de doodsoorzaak ontrafeld.

Hope was tweemaal met haar hoofd tegen de tafel aangeslagen. Hierna leefde ze nog. Toen heeft de moordenaar haar gewurgd. Ik heb drie dagen hard gehuild, getwijfeld en nagedacht. Wie had haar vermoord? Hoezo zou iemand Hope willen vermoorden? Ik wist het niet. 

Ik weet zoveel niet dat ik langzamerhand gek word. Maar ik moet mezelf niet gek laten worden. Getwijfeld heb ik over de begravenis. Zou ik wel gaan? Ik heb dus uiteindelijk gekozen wél te gaan. Haar moeder had me persoonlijk opgebeld. Hope's moeder had me altijd heel erg gemogen, zelf wist ik niet waarom. Ze was in tranen uitgebarsten. Ik moest wel gaan. 

Ook wil ik graag mijn medeleven tonen aan de familie en vrienden. Aan Harry. Ik ben doodsbang om hem te zien na deze lange tijd. 

Ik ga het gewoon doen. Ik moet stoppen met denken aan mezelf. Ik moet denken aan hoe kut Harry zich wel niet moet voelen, hoe kut Noel zich wel niet moet voelen. Hoe kut iedereen die haar kende zich wel niet moet voelen. 

Ik zelf had geen band met Hope gehad, maar dat betekent niet dat ik haar haatte. We hadden gewoon niet dezelfde interesses. En ik dacht dat ze verliefd was op Harry.

Maar nu is ze dood.

Gelukkig heeft Purple Roses me met rust gelaten. Ik heb geen brief, geen opnames of wat dan ook binnen gekregen. Na het bericht op de muur dacht hij of zij zeker "dit is wel genoeg voor de komende week". Hopelijk laat die idioot me voortaan met rust. 

Ik begon ook na te denken over de doodsbange Harry. Hij heeft er nog nooit zo bang uit gezien. Van wie mocht hij niet met mij praten? Wie zou me pijn doen? Misschien wel Purple Roses? Zou hij Harry ook bedreigen?

Terwijl ik over dit alles nadenk heb ik niet door dat er iemand naast me komt zitten in het vliegtuig. Ik kijk op.

"Dakota?" Ik ril.

"Amy?" antwoord ik. Wat doet zij nou weer hier?

"Wat een toeval!" roept ze uit. Ik knik zachtjes. Ik had haar hier echt niet verwacht. Nou ja, eigenlijk nérgens.

"Ja, inderdaad," antwoord ik en ik glimlach voorzichtig.

"Waarom ga jij naar Engeland?" vraag ik snel.

"Familie bezoeken in Cheshire. Jij?" Cheshire? Is dit toeval of juist niet?

"Ik heb een begravenis in Cheshire."

"Oh. Gecondoleerd." Ik knik opnieuw.

"Dankje, maar hoe is het met je?" vraag ik.

"Goed, denk ik. Met jou? Aangezien je naar een begravenis gaat..." Ik haalde mijn schouders op.

"Met mij gaat het oké. Ik maak me meer zorgen om mijn vrienden die haar kenden. Ze is vermoord." Amy lijkt te schrikken.

"Wat erg! Was ze één van je vrienden daar?"

"Mijn ex-vriend zijn beste vriendin," slik ik. Ik pers mijn lippen op elkaar.

"Sorry daarvoor, Dakota."

Het is stil stil totdat de piloot aankondigt dat we elk moment kunnen gaan opstijgen. Ik slik. Hoe vaak ik ook gevlogen heb, ik ben altijd bang geweest. Bang voor neerstorten, bang voor turbulentie.  Ik hoor Amy grinniken. Er zijn drie stoelen, waarom zitten we met z'n tweeën?

"Nog nooit gevlogen?" vraagt ze.

"Jawel, ik hou gewoon niet zo van... Het hele vliegen gebeuren."