purple roses

five

"W-W-Wat? Vermoord?" fluister ik. Aan Noël's lijn klinkt het geluid van iemand die huilt.

"S-Sorry, ik moet gaan. Harry is overstuur-"

"Harry is bij je?" vraag ik. "Ik moet hem spreken Noël, het is dringend. Alsjeblieft?"

"Ik bel je straks," zegt hij en voordat ik nog iets kan zeggen hangt hij op. Ik laat me op de grond zakken en wil gillen. Ik denk aan oude woorden van mijn moeder.

"Als je je niet oké voelt, haal eerst diep adem en bedenk wat je eraan kan doen."

Ik haal diep adem. Het punt is, ik kan hier niks aan doen. Ik kan Hope niet uit de dood opwekken, ik kan Harry niet troosten, ik kan helemaal niks. Was ik maar even in Cheshire, ook al is het alleen maar om Harry alles te vertellen. Om hem te troosten.

Maar nee; hij wil niks meer van me weten. En Hope, de enige die antwoorden voor me kon vinden, die is dood. Harry is waarschijnlijk depressief. Alles is een grote puinhoop en ik zit er middenin.

Ik stel me voor dat Harry de kamer binnenkomt en naast me gaat zitten. Dat hij me knuffelt.

Het vreemde is dat hij niet dood is en ik hem blijf voorstellen als mijn dode vriendje. Maar hij is niet dood. Zijn liefde voor mij is alleen dood. Mijn slaapkamer deur gaat open. Ik kijk op.

"Dakota, gaat het?" Howard.

"Het gaat wel, hoezo?" antwoord ik met een neppe glimlach.

"Ik hoorde je bellen." Hij heeft me dus gewoon afgeluisterd.

"Het gaat prima, echt waar. Ik moet gewoon even alleen zijn," mompel ik. Howard knikt en verlaat gelukkig mijn slaapkamer.

Ik ben verbaasd dat hij de tekst op de muur niet heeft gezien. Ik zucht.

Flashback.

"Noël Samuels!" roep ik lachend. Noël kijkt op. 

"Dakota Yorkshire! Hoe is het?" lacht hij. Hij staat bij zijn kluis en haalt er een boek uit.

"Ja, helemaal prima. Ga jij nog naar het feest van Sanny?" vraag ik enthousiast. Hij glimlacht en knikt.

"Ik ga sowieso. Ze heeft een crush op me, ik zweer het je. Ga je alleen?" vraagt hij. Ik haal mijn schouders op.

"Ik weet niet, misschien met Amy. Neem jij iemand mee?" vraag ik geïnteresseerd. Noël kende ik al sinds de basisschool. We waren vrienden.

"Een vriend van me, Harry," antwoordt hij. Ik knik en de bel gaat.

"Tot vanavond dan maar!" roep ik terwijl ik weg loop. Hij zwaait naar me.

Einde flashback.

Ik zucht en voel medelijden met Harry. Waarom kan ik de tijd niet gewoon terug draaien? Is dat teveel gevraagd? Ik pak mijn telefoon en wil net Noël gaan bellen, als hij mij al belt.

"Noël, hoe is het met Harry? Ik ben bezorgd," vraag ik bezorgd. 

"Vind je het erg als ik je nu Face Time?"

"Nee, natuurlijk niet." Hij hangt op en ik word meteen gebeld via Face Time. Ik neem op en zie Noël met een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht.

"Harry is compleet overstuur Dakota. Ik weet niet wat ik moet doen! Ik hoor overal dingen kapot gegooid worden." Ik slik en antwoord niet. Noël loopt met zijn telefoon in zijn hand een trap op. Ik zie meteen waar hij is, het is Harry's huis.

Hij loopt de overloop over en opent voorzichtig een deur. Hij draait de camera. Ik zie hoe Harry in één gekropen op de grond zit, met zijn handen in zijn haren.

Noël draait de camera weer naar zichzelf en kijkt me bang aan. Ik neem een snelle beslissing.

"Ik kom eraan, en het maakt me niet uit dat het uit is. Hij heeft iemand nodig," zeg ik. Noël schudt zijn hoofd.

"Nee, hij zou dat niet willen," zegt Noël.

"Laat me hem dan spreken!" roep ik uit. Noël zucht maar loopt inderdaad de kamer in. Hij geeft de telefoon aan Harry die me met grote ogen aan kijkt.

"Dakota," zegt hij zacht.

"Gaat het?" vraag ik. Hij reageert niet en staart sprakeloos naar Noël's telefoon.

"Dakota," zegt hij opnieuw. Ik glimlach zachtjes. Harry begint bang te worden en ik vraag me af waarvoor. 

"N-Niet opnemen, Noël. Niet opnemen," zegt hij opeens. Noël's stem klinkt.

"Wat niet opnemen? Gaat het wel?"

"Niet opnemen!" schreeuwt Harry nu. Ik probeer zijn aandacht te trekken door tientallen keren zijn naam te zeggen.

"Niet praten. Ik mag niet met je praten," fluistert Harry.

"Waar heb je het over?" vraag ik me verward af.

"Ik mag niet met je praten. Hij gaat je anders pijn doen," fluistert hij verder.

"Wie gaat me pijn doen?" Harry kijkt met de meest angstigste blik die ik ooit gezien heb in de camera. Medelijden borrelt in me op.

"Het spijt me. Ik ben gewoon overstuur. Sorry. Noël, neem alsjeblieft de telefoon over," zegt Harry.

Hij loopt gestresst heen en weer. Zijn telefoon gaat over. Geïrriteerd neemt hij op.

"Wat?" sist hij. Een paniekerige stem klinkt.

"Ze is dood!" roept de stem. "Dood!"

"Ja, ik weet het. Ik moest wel," antwoordt hij met een zucht.

"Jij was het?" vraagt de stem.

"Ik was het inderdaad. Ze vond alles, ik kon het niet riskeren, oké?"

"Ik moet hiermee naar de politie." Hij wordt boos. Naar de politie? Dacht het niet!

"Als je dat waagt. Dan vertel ik ze alles wat jíj uitgehaald hebt de afgelopen tijd. Ik zweer het je, ik doe het. Ik moet gaan," zegt hij en hij hangt op. Hij loopt naar de kapstok en doet zijn zwarte, lange jas aan. Nadat hij een zwarte muts op zijn hoofd gezet heeft verlaat hij het huis, zijn handen onder het bloed.

Een uur later zit ik samen met Howard en Nora aan de ontbijttafel. Ze zijn druk in gesprek terwijl ik met mijn vork in een stukje ei prik. Denkend aan Hope's dood word ik opeens aangesproken door Nora.

"Is er iets, Kota?" vraagt ze fronsend. Ik stop met het prikken in mijn ei en kijk op.

"Wat zei je?" zeg ik bot.

"Eentje is chagerijnig," lacht ze, "ik vroeg of er wat is."

"Hope is dood," antwoord ik en ik bijt op mijn lip. Er valt een diepe stilte.

"Ze was de beste vriendin van Harry, toch?" vraagt Nora. Ik knik. Ze kijkt naar haar bord.

"Kende je haar goed?" mengt Howard zich in het gesprek. Ik haal mijn schouders op. Nora legt een hand op mijn schouder.

"Ga je terug naar Holmes Chapel voor de begravenis?" vraagt Nora. Daar had ik nog helemaal niet over nagedacht, de begravenis. Ze is dood, dus die zal sowieso wel komen. Ja, of ze moet gecremeerd worden. Ik zou graag willen gaan, maar om dan Harry onder ogen te komen? 

"Ik weet het nog niet," mompel ik. Het word weer ijzig stil.

"Ik weet het echt niet."

hiii, eigenlijk zou dit hfstk langer zijn, maar aangezien ik over een halfuur naar schiphol ga niet
ik ga naar turkije jongenssss, 8 dagen
super erg bedankt voor het lezen, love
tess