purple roses

proloog

Mijn voeten hebben hun eigen richting gekozen. Ze doen maar wat en mijn lichaam doet met hen mee. Hoe meer moe ik word, hoe harder ik wil rennen. Als ik bij de kant van de weg aankom stop ik de eerstvolgende voorbijrijdende auto. Ik smeek om een lift naar LAX. Na een kort gesprek zit ik dan eindelijk in de auto. Mijn hart klopt in mijn keel en ik heb het gevoel dat ik ga overgeven.

Doodsbang. Ja, dat is het beste woord om mij te omschrijven op dit moment. Misschien is hij al bij Harry aangekomen. Misschien rijdt hij wel achter me. Misschien wacht hij me op bij het vliegveld. Tientallen 'misschiens' waarop ik het antwoord niet weet. Ik - Dakota Yorkwill - plan altijd alles, maar dit had ik niet gepland. Natuurlijk had ik dit niet gepland. Het is vier uur 's nachts en ik zit bij een wildvreemde in de auto richting LAX en het maakt me gek. Hopeloos.

Harry's schreeuw herhaalt zich in mijn gedachten. Zijn schreeuw om hulp. Het waren vier letters, één woord en een duidelijke betekenis. "Help." Toen ik de spraakopname gehoord had bedacht ik me geen moment. Ik moest terug naar Holmes Chapel, kosten wat het kost. En kijk waar ik nu ben: in een auto richting het dichtstbijzijnde vliegveld.

"Gaat het wel? Je ziet er bang uit," zegt de middeljarige bestuurder. Ik kijk op en glimlach. "Het gaat prima," antwoord ik zacht. Waarom zeg ik dat? Het gaat helemaal niet 'prima'. De man waarvan ik hou is in gevaar en ik kan hem op dit moment niet helpen dus nee, ik ben niet oké.

Mijn telefoon begint te vibreren. Ik kijk op de display en zie 'Purple Roses' staan. Trillend klik ik op het groene telefoontje en wacht gespannen af voor wat er gaat gebeuren.

"W-w-w-wie ben je? Ik wil gewoon naar huis man, wil je geld? Mijn auto? Mijn huis? Je mag het hebben maar laat me dan alsjeblieft gaan," zegt een mannenstem hopeloos. Harry's mannenstem. Ik begin sneller te ademen en ben even bang voor hyperventilatie.
"Alsjeblieft?" klinkt Harry's stem, nu zo zacht dat ik het amper kan horen. Plotseling wordt hij ruw onderbroken door iets dat tegen een muur wordt aan gegooid. Harry schreeuwt. 
"Waarom doe je d-" Nog een klap. Ik zie voor me hoe Harry bijna een stoel tegen zijn hoofd gesmeten krijgt en hang half huilend op. Ik moet er nu heen. Ik kan hem niet aan zijn lot overlaten. En als ik daar zelf voor in gevaar moet komen dan doe ik dat. Met een harde tik hang ik de telefoon op en laat mijn hoofd in mijn handen vallen

"We zijn bij LAX," zegt de man opeens. Ik vlieg overeind en bedank hem voor ik de auto uit vlucht. Ik ren richting de ingang als opeens een enorme menigte mijn weg verspert. Geërgerd zie ik dat het een groep fans en een celebrity is. Boos druk ik me door de menigte heen en loop (ren) naar de wc's waar ik zonder erbij na te denken mijn telefoon in de wc gooi. Geen last meer van PR's telefoontjes. Mijn enige doel nu is om veilig in Holmes Chapel aan te komen en Harry ongedeerd te vinden. Is dat dan teveel gevraagd?

Nadat ik een slok water heb genomen loop ik weer richting de uitgang van de toiletten. Koudheid neemt enkele seconden mijn brein over.
"Hallo, prinses van me."

hoi dit verhaal is zo dom ik schaam me hahaha doei