purple roses

two

"Nou, Dakota, dit is je bureau. Neem gerust plaats, daar kan je koffie halen. Kun je even deze mailtjes checken op fouten?" Ik knik.
"Ja natuurlijk, uhm.. Moet ik je hier ook gewoon Howard noemen?" Hij lacht.
"Zeg maar meneer Moorrisson, ik heb een vergadering. Als er iemand belt voor een afspraak schrijf je de naam op, kijk je in mijn agenda wanneer ik tijd heb en aan het eind van de dag lever je dat bij me in, oké?" Hij glimlacht en loopt weg. Ik laat me in de stoel zakken en zucht. Oké dan.

Ik scroll door de tientallen mailtjes die ik allemaal moet gaan checken op fouten terwijl ik een flesje water uit mijn tas haal. Het ene mailtje is nog saaier dan de ander. Stroom, geld, benzine enzovoort. Ik wist niet dat Howard over zoveel ging. Daarom hebben ze dus zo'n prachtig huis.
"Meneer Moorrisson, hier is uw koffie." Ik kijk op en zie een jongen van ongeveer mijn leeftijd staan. Hij kijkt me verbaasd aan.
"Howar- Ik bedoel, meneer Moorrisson is in een vergadering. Kan ik je ergens mee helpen?" vraag ik.
"Dakota!" gilt hij enthousiast en hij zet de koffie op mijn bureau neer. Ik glimlach - maar eigenlijk heb ik werkelijk waar geen idee wie hij is. Plotseling komt het in me op.

"Liam? O mijn god!" Hij grijnst breed en omhelst me. Ik sta op.
"Ik herkende je gewoon niet,"  zeg ik eerlijk, "het is zo lang geleden." Hij knikt en pakt meteen een stoel om bij me aan te schuiven.
"Hoe is het met je?" vraagt hij. Ik haal mijn schouders op.
"Goed, het is goed om weer terug te zijn in Amerika." Ik heb Liam ontmoet toen ik nog in Amerika woonde, vier jaar geleden. Toen zijn mijn ouders, Nora en ik verhuist naar Holmes Chapel. Nora ontmoette Howard op een vakantie in Spanje. Hij kwam uit Amerika, en Nora wou voor hem maar al te graag mee naar Amerika. En ik ben er nu dus ook.
Als Harry er nog was zat jij lekker in Cheshire hoor, lacht het stemmetje in mijn hoofd. Ik negeer het en begin allerlei vragen aan Liam te stellen. Niet dat ik echt naar de antwoorden luister. Het helpt gewoon. Door vragen te stellen stop ik met denken aan Harry. Half.

Een uur later zitten Liam en ik achter de computer, verschillende mailtjes te verbeteren. Hij legt me uit hoe ik de telefoon op moet nemen en wat ik moet zeggen terwijl hij het invult in Howard's agenda. We hebben afgesproken om gezellig bij te kletsen na het werk. Liam wist wel een gezellig plekje, zei hij. Net als Howard de kamer weer binnenkomt, verlaat Liam de kamer en lopen ze tegen elkaar op.

"Het spijt me meneer Moorrisson," zegt Liam rood aangelopen. Hij bukt om Howard's papieren op te rapen. Howard lacht.
"Liam Payne! Dat hoeft helemaal niet, ik kan dat zelf wel oprapen hoor. Kennen jullie elkaar?" vraagt Howard nieuwschierig terwijl hij bukt om de beschaamde Liam te helpen.
"Ik kwam Liam net tegen," vertel ik blij, "we kennen elkaar van High School." Howard knikt en glimlacht naar Liam voordat hij hem de deur wijst - niet letterlijk natuurlijk. Ik weet niet waarom, maar ik heb het gevoel alsof er spanning tussen hen is. Maar dat kan ook aan mij liggen. Ik schud mijn hoofd en richt me op het laatste mailtje. Daarna ben ik lekker vrij.

"Een heerlijke kop chocolademelk voor miss Yorkwill. Anders nog iets?" vraagt Liam. Ik schiet in de lach.
"Nee Liam, bedankt," grinnik ik en ik pak de mok aan. "Wacht, heb je toevallig ook nog koekjes?"
Hij knikt en haalt triomfantelijk twee zakjes achter zijn rug vandaan. "Ik wist dat je dat wou," lacht hij en hij geeft me een zakje.
"Dankje. Maar hoe is het eigenlijk met Brenda?" vraag ik. Brenda is zijn zus, toen ik voor de eerste keer bij Liam thuis kwam heb ik haar ontmoet. Ik heb nooit wat met Liam gehad hoor, we waren gewoon goede vrienden. Ik hoop dat we weer een vriendschap kunnen opbouwen ook al hebben we elkaar een lange tijd niet meer gezien. Hij herkende me toch? Dat is een goed teken. Ik kan wel wat vrienden gebruiken.
"Eerlijk? Niet zo goed. Ik heb haar al een paar maanden niet gezien eerlijk gezegd. Ze is aan... Ze is aan de drugs," mompelt hij. Hij vouwt zijn handen over elkaar en ik zie de verdriet in zijn ogen.
"Het komt wel goed," verzeker ik Liam, "je zus is een goed mens."

"Was een goed mens Dakota, was."

Nu moet ik het doen. Je kunt het.

"Doei Liam!" roep ik. Hij zwaait. Ik ben blij dat we nummers uitgewisseld hebben, Liam is super aardig. Ik wist niet dat er zulke goede mensen als Liam waren. Naast Nora en Howard heb ik eigenlijk niemand hier. Ik wou dat Harry hier was. Dat wij hier nu - samen - hand in hand op de straat liepen. Lachend naar elkaar. Gelukkig zijn samen met hem.

Ineens slipt er een auto vlak langs me heen en voor ik het weet lig ik in een ijskoude plas. Er wordt iets op me gegooid, maar door de regen en de schrik kan ik niet zien wat het is. Scheldend kom ik overeind. Die rot auto chauffeurs die denken dat ze alles mogen. Met het gevoel alsof mijn volledige dag verpest is ga ik overeind zitten en ik krijg een halve hartverzakking als ik zie dat er een paarse bos rozen op me gegooid is. Ik word nu echt bang.

Ik weet niet waarom, maar er komen tranen in mijn ogen. Ik weet niet of het tranen van angst, van schrik of van verdriet zijn. Woedend grijp ik de bloemen en druk ze in de dichtstbijzijnde put. Nat van de regen, de plas waar ik inviel en nat van het huilen sla ik mijn armen om me heen en wacht op een taxi.

"Hey, heb je het koud?" schreeuwt een stem. Ik kijk op en zie één van de jongens die altijd op straat rondlopen. Ik besluit hem te negeren en stap stevig door.
"Ey slet, ik praat tegen jou! Wat dacht je van dit: jij, ik, bed. Goed idee?"
"Laat me met rust," snauw ik. Ik wil gewoon naar huis na deze rotdag.
"Doe eens rustig sweetheart... Zullen we dansen?" Ik schud mijn hoofd en wil weer doorlopen als hij en zijn vrienden om me heen gaan staan.
"Wat dacht je ervan babe?" roept één van hen. De rest lacht.
"Wat ik denk? Dat ik hier wegga," zeg ik en ik verhef mijn stem. Ze komen dichterbij.

"Laat haar met rust," zegt opeens een stem. Ik kijk opgelucht omzij en verzink meteen in de mooiste ogen die ik ooit gezien heb. Hij is een reddende engel.
"Harry? O sorry man, ik wist niet dat ze jou meissie was," zegt een blonde jongen. Hij neemt direct afstand. Een roodharige vriend van hem knikt en volgt zijn voorbeeld. Al snel is iedereen achteruit gestapt.
"Dankjewel," glimlach ik naar de jongen die Harry blijkt te heten. Hij glimlacht terug. Ik draai me om en loop snel verder, niet wetend dat dit misschien wel serieus kon worden.

 Het was net zo'n film, weet je wel? Jongen ontmoet meisje op aparte manier, ze groeien dichter naar elkaar toe en leven nog lang en gelukkig. Maar dat laatste is niet voor ons weggelegd. In plaats daarvan besloot het lot dat Harry mijn hart maar moest verwoesten en verscheuren in honderden stukjes.
"Hey, gaat het wel?" fluistert opeens een stem. Ik kijk op en zie een meisje in een leren jas, ongeveer van mijn leeftijd. Haar rode haar dat gevlochten is ligt over haar schouder, ze heeft zwarte lijntjes om haar ogen en een zwarte leren broek, gevolgd door zwarte schoenen. Overal heeft ze studs.
"Ik ben Amy," vertelt ze me, "wacht je op een taxi? Want ik denk niet dat er nog één komt aangezien het al over achten is en je best afgelegen staat." Ik slik.
"Je hebt gelijk. Ik kan beter gaan lopen, haha. Mijn naam is Dakota."
"Love your name. Wil je anders een lift? Mijn auto staat om de hoek." Ik haal mijn schouders op.
"Oké, whatever."

        sorry voor de slome update ik wil gewoon goede hoofdstukken sorry x