Tik

1.Bölüm

Başlama tarihinizi buraya bırakabilirsiniz:)

Keyifli okumalar♡

Oy vermeyi lütfen unutmayın:)

Ne için yaşıyordum. Kendim için mi yoksa başkaları için mi. Normel biri değilim fakat anormel de değilim. Küçük yaştan beri kurtulamadığım tiklerim vardı. Çevrem tarafından sürekli dalga geçilmiş, o tiklerim yüzünden kendilerine beni köle haline getirmiş hiç sevmediğim fakat katlanmak zorunda kaldığım canım akrabalarım vardı mesala.

Gözlerimi açıp son kez önümdeki deftere baktım. Daha bitirmem gereken bir çok ödev vardı ama ben burada oturmuş kuzenimin ödevini yapıyorum. Neden mi ? Tabikide kurtulamadığım tiklerim yüzünden.

"Eğer ödevimi yapmasan hakkımı sana helal etmem çiçek!"

Saçma geliyordu ama benim için çok önemliydi. Mesala biri bana dokunduğunda bende ona dokunmak zorundayım yoksa kendimi ölecek gibi hissediyorum.Her cümlenin sonuna -ki ekini getirmek zorundaymış gibi hissediyorum. Bunlar beni anormal yapmazdı değilmi ?

"Of!" elimdeki mavi tükenmez kalemi sinirle odanın bir tarafına fırlattım. Kurtulmak istiyorum bu tiklerimden. Masanın üzerindeki telefonumu ve defteri elime aldım. Telefonumu siyah hırkamın cebine koyup gözlüklerimi düzelttim. Işıkları kapatıp odamdan çıktım.

"Naber bücür" abimin sesini duymamla arkamı döndüm. "İyi gibi sen ki" saçımı çektiğinde elimdeki defterle kafasına vurdum. "Hayvan!ki" Kafasını okşayıp "Acıdı" dedi. Gözlerimi devirip merdivenlerden inmeye başladım. Babamı salonda oturmuş haber izlerken bulmamla tebesüm ettim. Bu saate dışarı çıkmak için annemden izin alsaydım hayata izin vermezdi.

"Babacım ki " yanına oturduğumda televizyondaki bakışlarını bana çevirdi. Gözlerimi kırpıştırıp sağ elim ile önüme gelen saçı kulağımın arkasına sıkıştırdım. Tatlı olduğunu düşündüğüm bir şekilde gülümseyip "Melislere gidebilirmiyim ki" deyip iki kaşımıda hafif yukarı kaldırdım. "Bu saate ne yapıcaksın Melislerde küçük hanım" omuz silkip önüme döndüm.

"Defteri bende kalmış onu vericektim ki"

"Aptal! Yine ödevlerini sana yaptırdılar değilmi" abime dönüp koltuğun yastığını fırlattım. "Sanane be!ki" babama dönüp "Gidebilirmiyim" dedim.

"Fazla geç kalma" gülümseyip ayağa kalktım. Abime dönüp dil çıkartım. "Aptal!"

"Sensin o! Ki"

"Geliyorum çiçek!" abimin sesini duymamla hızla evden çıktım.

***

Boş sokakta yürürken düşünmemeye çalışıyordum. Düşünürken bazen kafayı yiyordum. Koluma değen el ile olduğum yerde durdum. Gri sweatshirt şapkasını başına geçirmiş elinde tutmuş olduğu siyah poşetle koşuyordu. Büyük ihtimalle bana dokunduğunun bile farkında değildi. Madem koşuyorsun neden dokunmak için benim kolumu buldun ki! Bende koşmaya başladım. O adamı bulup ona dokunacaktım.

Çok hızlı koşuyordu. Adımlarımı hızlandırdım ona yetişmem lazımdı. Boğuluyordum. Eğer ona dokunamazsam öleceğim. Nefes dahi alamıyorum.  Adımlarım umut ışığı olurken adamın hızı ölümüm oluyordu. Eğer onu kaçırır ve dokunamazsam ben gerçekten ölürdüm! Adamın sola dönmesiyle adımlarımı hızlandırıp bende sola döndüm.

"Ah!"

Sizinde tikiniz var mı ?

Nasıl buldunuz♡