The Rules (Dutch/English)

A few weeks later

13

Sinds het voorval met Valentina is Charlotte al een paar weken niet meer komen werken. Riley maakt zich zorgen om haar, maar volgens Vincent komt alles wel goed. "She just needs some time to clear her head..."
"I wish I could help her..."
"You already are. You are giving her the space that she needs to put this behind her. You are not pushing her to move on. She knows that you are there for her when she needs you. Give her some time. She will come around. I saw the way she looks at you, she loves you. She just doesn't know it yet."
"Thanks Vincent..." zucht Riley met een flauw lachje op haar lippen.

Met die woorden neemt Riley afscheid van Vincent en wandelt de spoedafdeling uit. Eens thuis gooit ze haar tas onder de kapstok waar haar schoenen mooi in een rij opgesteld staan. Ze sluit met haar schoenen de rij af en wandelt de trap op naar boven. Net wanneer Riley de douche wil aanzetten, gaat haar deurbel af. Er rolt een vloek over haar lippen. Wie heeft mij in godsnaam nodig op dit uur van de dag? Het is voorbij tien uur in de avond. Ik hoop dat die persoon een verdomd goed excuus heeft om nu nog aan mijn deurbel te hangen.

Alle ergernis verdwijnt van Riley's gezicht als ze ziet wie er op dit late uur nog aan haar deur staat. Haar blond haar valt voor haar prachtige blauwgroene ogen. Een zwakke, onzekere glimlach speelt op de lippen van de vrouw voor haar. Voor even voelt Riley hoe de schoonheid van de vrouw voor haar, haar adem beneemt. Haar keel voelt kurkdroog, zweet staat in haar handen en haar benen voelen zo zwak aan dat haar hand de deurknop zo stevig omklemt uit schrik dat ze het zouden begeven.

"Charlotte..." fluistert Riley die met enige moeite de naam over haar lippen weet te rollen. "Riley..." Opnieuw een glimlach op Charlottes lippen, maar deze keer iets zelfzekerder dan tevoren. "I'm sorry that I barked in at this hour, but I...." Charlotte slaat haar ogen neer, haalt een keer diep adem en kijkt Riley opnieuw aan in haar ogen. Alsof Charlotte zichzelf moed wou inspreken voor wat ze te zeggen heeft. "The last few weeks have been hard and I thought about every little detail in my head over and over again... But there are a few things I need to know."

"Sure, anything... Please come in!" Riley doet de deur verder open zodat Charlotte kan passeren langs haar, maar tot haar verbazing blijf Charlotte staan. "I'm sorry, but first I need to know a few answers before I can cross that line." zegt Charlotte terwijl ze naar het kleine opstapje wijst dat naar de ingang van Riley's huis leidt. "Charlotte, you are scaring me... What's going on?" vraagt Riley met een bang hart als ze opnieuw een stap in de richting van Charlotte doet. "I just want a few answers. Please, be honest with me. It is really important."
"Sure, what do you want to know?" vraagt Riley nog steeds bezorgd.
"Would you have punched Valentina in the face if I wasn't there to stop you?"
"Charlotte, please..."
"Just answer the question, Riley..." Ik moet weten of je de Riley bent die ik denk dat je bent. Want die Riley is veel te zacht en te lief om geweld gebruiken. Maar door heel dat gedoe met Valentina durf ik niets meer voor waarheid aan te houden...

Een zucht glijdt over de lippen van Riley. Het is allemaal niet zo gemakkelijk, Charlotte. Er zit veel meer achter die vuist dan je denkt... Riley voelt zich in het nauw gedreven. Ik kan maar beter de waarheid zeggen en eerlijk zijn tegen haar. Datgene doen wat Valentina niet deed. Ik... Ik wil dat je me ziet zoals ik ben, met al mijn littekens... Riley haalt diep adem en raapt al haar moed bij elkaar voor ze in de ogen van Charlotte kijkt. "Yes, I wanted to. But I'm glad that you were there to help me realize that my violence wasn't the answer. Charlotte... There is more behind me wanting to punch her in the face. I have a past that..." Tranen schieten in de ogen van Riley als ze terugdenkt aan alle nachten die ze in een of andere schuur had doorgebracht. Waar ze betaald werd om te vechten tegen volkomen vreemden. Het gaf haar toen het gevoel DAT ze LEEFDE. Want alles daarbuiten leek leeg en dood. Het was haar manier om de leegte die haar ouders hadden achtergelaten op te vullen. En te voldoen aan haar regel om fit te blijven. "This is hard for me, Charlotte. I never told anyone about what happened 16 years ago. Only my brother and grandparents know the truth. I know you don't want to come in, but if you want to have an honest answer.... What if you come around the house and we sit on the porch?" Charlotte ziet hoe de tranen bij Riley vechten om naar buiten te komen. Hoe de hand van Riley wit kleurt terwijl ze de deurlijst vasthoudt alsof haar leven ervan afhangt. Haar hart breekt bij het zien hoe kwetsbaar en fragiel de grote sterke Riley voor haar eruit ziet. "Sure." fluistert Charlotte zachtjes. "Thank you." fluistert Riley dankbaar terug. Charlotte loopt om het huis heen en gaat links van Riley zitten die al op de bovenste trede van het houten terras zit. Als Charlotte naast haar zit, raapt Riley al haar moed bij elkaar om te vertellen over de zwartste periode in haar leven. "I lost my parents in a fire on Christmas eve 16 years ago. The years after that were rough. My grandparents took my brother and me in, but all the love that they gave me didn't make me feel like I was alive. I felt dead inside. My parents left a huge empty space in my heart.