The Rules (Dutch/English)

The apology

5

Het is drie januari en iedereen heeft nog steeds die "feestdagen glimlach" op het gezicht. Zelfs nu op deze avond om elf uur in de bar bij het ziekenhuis. Riley wordt er misselijk van. Ze neemt opnieuw een slok van haar whisky in de hoop dat het haar misselijkheid wegneemt. Daarna doet ze teken naar een ober dat hij nog twee glazen whisky mag brengen. Na amper vijf minuten komt de ober naar haar tafeltje en brengt haar haar bestelling. Ze knikt dankbaar naar hem. De blik van de man lijkt te twijfelen tussen of ze een heel slechte dag achter de rug heeft of dat er sprake is van een of ander alcoholprobleem. Riley lacht vriendelijk naar de man en heft haar glas omhoog. Voor ze haar lippen aan de vloeistof zet, kijkt ze in de ogen van de man. "You would be drinking too after the day that I had..."

Alsof die verdomde "feestdagen glimlach" van iedereen en de man zijn vooroordeel nog niet genoeg waren, heeft Riley een man en een vrouw verloren en hun twee kindjes van 8 en 3 jaar oud. Ik wist dat er iets ergs zat aan te komen. Door de drukte op het werk, feestdagen, heb ik al een week lang mijn work-out niet meer gedaan. Dit is mijn straf omdat ik me niet aan mijn eigen regels houd. Als ik me aan mijn regel had gehouden, dan had die man geen uitwijkingsmanoeuvre moeten doen omdat die vrachtwagen wel op zijn baanvak bleef. Waardoor die dus niet in een ravijn zou terecht zijn gekomen. Maar nee, ik was moe van het werk en de drukte. VIJF DAGEN OP RIJ... Waar zat ik toch met mijn gedachten...

Riley was ter plekke geroepen om de eerste hulp toe te dienen aan het koppel en hun twee kindjes. Voor de vader kon Riley niets meer doen. Door de impact met de vangrail en de val naar beneden, was de man opslag dood. Zijn vrouw en kinderen leefden nog. Maar hoe leg je aan de vrouw uit, dat nog in het autowrak, dat haar man overleden was aan zijn verwondingen en het leven haar kinderen aan een zijden draadje hingen? Dat ze voor haar eigen leven moet vechten terwijl alles rondom haar aangeeft om te stoppen... Inderdaad, niet.

Met veel moeite zijn de drie uit het autowrak geraakt en naar het All Saints Hospital gebracht. Maar onderweg naar het ziekenhuis kreeg de vrouw een hartstilstand. Riley heeft alle moeite van de wereld gedaan om haar door de hartstilstand te helpen. Maar niets mocht baten, de vrouw overleed aan haar verwondingen.

Toen had ze nog hoop, want de kinderen leken het te halen. Alleen is het schijn dat bedriegt. Kort erna gingen de kinderen ook in orgaanfalen. De impact van de vangrail, de tuimeling naar beneden en het botsen op een boom, was fataal voor de kleine lichaampjes van de kinderen. Ondanks hun sterke strijdlust moesten hun lichamen hun meerdere erkennen.

"Adrenaline, AGAIN!" roept Riley kwaad doorheen de traumabox terwijl ze hartmassage toedient bij het jonge meisje van 3 jaar oud. Ik had me verdomme gewoon aan mijn work-out moeten houden... Ik kan haar niet ook verliezen... DAT MAG NIET!

"Riley..." De stem van Dr. Beaumont klonk uitzonderlijk zacht. Maar Riley wou er niets van weten. "NO! ADRENALINE! NOW! I'M NOT GOING TO LET HER DIE TOO! I CAN'T!! SHE NEEDS TO PULL THROUGH!!"

"Riley, she is gone. It is for the best. You did everything you could." Opnieuw die zachte stem van Charlotte. Riley zou bijna denken dat ze zelfs zoet klonk. Charlotte legt haar hand op die van Riley die nog steeds druk in de weer is met het reanimeren. "It is okay, Riley. You did everything you could. It wasn't ment to be..." Om haar woorden kracht bij te zetten, knijpt ze zachtjes in de hand van Riley, die door het onverwachte gebaar stilvalt met haar reanimatie. "Call of death 4:45pm" zegt Charlotte. Boos en verslagen verlaat Riley de traumabox. Charlotte hoort hoe Riley de deur van de personeelsruimte hard dichtslaat van emotie. Riley leunt met haar beide handen op het aanrecht van de wastafel voor haar.