EYLÜL&İntikam Uğruna

8.Bölüm"Pişmanlık"

Merhaba sevgili okuyucularım, yayımlanma saati geç olsada söz verdiğim gibi bölümümü cumartesi günü yayımladım.İnşallah beğenirsiniz.
~İyi okumalar ~

Karanlıktı odanın içi sadece Aras'ın parlayan gözlerini görebiliyordum o kadar.

Aras'ın karşısında yarı çıplak olsam da görünmediğim için bunu sorun etmiyordum. Fakat Aras'tan beklenmedik bir hareketti bu yaptıkları. Teni tenime değdiği için farklı bir his vardı içimde şaşkınlık ve iğrentilerle dolu bir his...

Aras olabildiğince dibimde olduğu için nefesimi zar zor kontrol ediyordum. Ellerimi Aras'ın göğsünde birleştirerek onu var gücümle ittirdim.Aras'ın gücü karşısında benimki hiç kalsa da azda olsa yerinden kıpırdamasına sebep olmuştum.Sanki bana yapışmış gibiydi, hiç ayrılmaya niyeti yok gibi.Bir an hiç vazgeçmeyeceğini düşünsemde, Aras'ın bir adım geriye çekilmesi düşündüklerimde yanıldığımın farkına varmama sebep olmuştu.

Odanın içi kendi karanlığını korurken gözlerimi Aras'ın gözlerinden hiç ayırmıyordum. Arasla bir adım mesafesi kadar uzaklıkta bakışırken,elimle kapıya işaret ederek "git buradan" dedim. Sesim ürkek ama bir okadar dacesur çıkmıştı.Şuanda Aras'a verdiğim emirden dolayı pişmanlık duysam da yapacak birşeyin olmadığının da farkına varmıştım.

Fakat Aras benim düşüncelerimin aksine alttan bir tebessüm ederek kapıya doğru yöneldiğinde, düşüncelerimde ne kadar da yanıldığımın farkına varmıştım. Aras arkası dönük bir pozisyonda kapının hemen önünde bir süre bekledikten sonra tekrar karşıma dikildiğinde deniz mavisi gözlerinin derin bakışlarıyla yine karşı karşıya kalmıştım.

Bir süre gözlerime takılı kaldıktan sonra kaslı kollarını kaldırıp ellerini saçlarının arasından geçirdikten sonra ensesinde birleştirdi.Gittikçe yüzünü yüzüme yaklaştırdı ve nefesini yüzüme üfleyerek "sakın bana emir vermeye kalkma"dedi.Sesi alaycı ve bir okadar kesin çıkmıştı.

Aras'ın yüzündeki ifadeyi bir türlü çözemiyordum. Anlaşılması güç bir ifade gizliydi suratında.Aslında
gerçeği söylemek gerekirse çözmekte istemiyordum.Bir yanım yaptıklarına farklı anlamlar yüklerken diğer yanım ise inkar ederek beni kendime getiriyordu.
Aras'ın bana tekrar yaklaşmasına karşı verdiğim tepki ise sadece "Uzak dur benden" olmuştu.

Bu sefer ki ses tonumda cesurluk yerini korkuya bırakmıştı.Çünkü korkuyordum, Başıma neler gelecek bilmiyordum ve Aras'ın bana yapacakları aklıma geldikçe içimdeki korku bir kat daha artıyordu.Ela'nın telefonda Aras'a kurduğu o cümleleri ise
Hiç çıkmıyordu aklımdan."Şimdi değil, ona oyun oynayacaksın.Sonra işini bitireceksin." bu cümleleri aklımın en ucuna kazımıştım. Hatırladıkça içimdeki nefret Aras sayesinde filizleniyordu. Filizlendikçe Ela'ya karşı aldığım bu nefret Aras sayesinde intikama dönüşüyordu.Eğer bu durumdan kurtulabilirsem bana yaşatılan hiçbir şeyin cezasız kalmayacağını Aras dahil herkesin göreceğinide biliyordum.Bu işin içinde parmağı olan herkesten tek tek hesap soracağım. İntikamın ne demek olduğunu Ela'yı çaresiz bırakıp onun en hassas olduğu noktasına savaş açarak göstereceğim.

Bir an düşüncelerimin arasında kaybolacağımı anladığım anda normale dönüp Aras'a yoğunlaştım. Aras bu sefer geri dönmemek üzere odadan uzaklaşıp gitmişti.Bende biraz önceki yaşanılan olayların şokunu atlatmaya çalışıyorken yarı çıplak vücuduma pijamalarımı giyip yatağa uzandığımda ellerimle yanaklarımı yokladım.
Yüzümün kızardığını yanaklarımın ısısından anlayabiliyordum.Bir an önce sabah olmasını istediğim için kendimi uykuya hapsettim.

Bu gün azar işitmemek için gün ağarmadan kalktım.Yazlığın sessizliğine bakılırsa herkesin uyuduğunun da farkındaydım.İlk olarak dışarı çıkıp fırının yolunu tuttum.Fırın yazlığa yakın olduğu için Poğaça ve simitleri almak zor olmamıştı.Yazlığa geri döndüğümde sessizlik kendini koruyordu.Hemen mutfağa gidip kahvaltıyı hazırlamaya başladım.Yarım saat sonra herşey hazırdı.Masanın son dokunuşlarını tamamlarken,merdivenlerden Miray'ın indiğini farkettim.Yanıma gelip "bakıyorumda bu gün erkencisin"dedi şaşırmış bir ses tonuyla."Bu gün öyle oldu" dedim.masum bir tavırla.