Çaydanlıktan çıkan o ıslık sesi yalnızlığıma yetiyordu. Kimse yoktu evde üç kişiydik aslında sigaram, çay ve ben yalnızlığa yetiyordu bunlar, yalnızlığa da alışıyordu insan, hem insanları tanıdıkça yalnızlığı daha çok seviyordu insan.. Hemde bütün aşkların sonu o bilindik yalnızlığa çıkmıyormuydu o yüzden birisine ait olmaya, sevince acı çekmeye, hep üzülenin daha çok seven olmasına gerek yok diyordum kendi kendime, zaten yalnız olanlar değilmiydi çok sevenler, buruk bir yürek sızısı ile yaşamını sürdürenler..Ama her derdimde bilirdim Allah bana yeterdi..Kul " bittim !" dediği anda:
Rabbi " yettim !" der...
