Annesinin geçmişini öğrenmesiyle babasının intikam yeminine dahil olmuş bir genç kadın.
Deniz kabuklarıyla hayale dalmış,intikamı için yaşayan bir genç adam.
Onları birleştiren geçmiş ve kavanozdaki deniz kabuklarıydı. İki nesil aşk. Aynı dünya. Ort...
*Sleep Dealer-The Way Home *Manga-Bitti Rüya *Manga-Cevapsız Sorular
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bazı sorular vardır. Cevapları yoktur. Bazı cevaplarsa sorularını aratmaz. Bazı soruların cevapları vardır fakat bu cevaplar; günler,haftalar hatta belki yıllar sonra bulunur. Bazıları cevabı bulmak için uğraşırken bazılarının umrunda olmaz cevaplar. Bazıları korkar cevaplardan,öğrenmez. Bazıları cevapları bulmak uğruna hayatlarını harcar,ölümlerini çağırırlar o cevaplar uğruna...
Cevabını aramadığım fakat bir cevabının olduğunu bildiğim sorudan kaçtım hep: Annemle babamın gerçek hikâyesinden. Bana anlatılan o büyülü aşk hikâyesinin altında yatan gerçeğinden.
Annemin gerçekte nasıl biri olduğundan,ne yaşadığından...
Babaannemin anlattıklarına göre daha büyük bir aşk olmayan hikâyeden. Babamın anlattığına göre hiçbir kusuru olmayan güzelliklerle dolu o hikâyeden.
Nasıl kusursuz olabilir ki anılar? Nasıl her şeyin en iyisi olur? Çocukken masal gibi gelen o hikâye büyüdükçe imkansıza dönüşüyordu zihnimde.
Ben hiç sormadım. Ben hep inandım. Ben gerçeklere perdeyi kendim çektim. Babaannem ve babam bana sadece yardım etti. Sorgulamamak benim tercihimdi.
Oysa birçok şey vardı ilginç olan: Annemin babamla tanışmadan önce bir tane bile fotoğrafı yoktu. Babam annemin ailesini ben sormadığım sürece anlatmıyordu.Annemi bu kadar seven bir adamın onun ailesinin mezarına bile gitmemesi saçmalıktı.
Art arda dizilen anılar beni boğmaya başlıyordu. Ellerimin titremesi hâlâ geçmemişken fotoğraf gözümün önünde duruyordu. Annemi ilk defa ağlarken görmüştüm. Bunu bana bir fotoğraf yıllar sonra göstermişti.
Annemi fotoğraflarda gülerken görmüştüm. Beni koklarken görmüştüm. Beni öperken,babamı öperken. Hep mutluyken görmüştüm onu. Ölen birini ilk defa ağlarken görüyordum.
"Bilinmeyen Bir Kadının Mektubu"
Böyle bir fotoğraf vardı ve bu fotoğraf bir kitabın arasındaydı. Düşünceler, yalanlar ve inandığım her şey,herkes kafamın içinden bana bağırıyordu. Herkes,her şey farklı bir şey söylüyordu.
Ellerimin titremesi geçmemişti. Fotoğrafı ellerim titreye titreye o sayfanın arasına koyarken kırmızı kalemle varla yok arası çizilmiş bir cümle vardı:
"Çünkü yeryüzünde hiçbir şey kuytuluklardaki bir çocuğun fark edilmeyen sevgisiyle karşılaştırılamaz."
