ARAFTA KALAN KANATLAR (+18)

1. KAYIPLAR

İyi dostlar biriktirin sevgili okurlarım🖤

Yorumlarınız bekliyor olacağım.

Başladığınız tarihi buraya yazar mısınız?

İyi okumalar

1.BÖLÜM - KAYIPLAR

"Anne, baba ve Kamer ben geldim. Yine size geldim. Başım sıkışınca hep babama gittiğim gibi :) sizi çok özledim. Bu özlem artık bana fazla geliyor eskisi gibi yine yanımda olun istiyorum, bir bok yediğimde ilk kamere anlattıktan sonra size anlatmak istiyorum. Kamer biliyor musun? Berkcan da seni çok özledi. Her gece seni sayıklayarak ağladığını duyuyorum. Her gece 'evlenecektik biz neden gittin' diyor. Duymadığımı sanıyor ama duyuyorum. Bilirsin kulaklarım çok keskindir. Benden önce evleneceğin için çok bozulmuştum çünkü seni kimseyle paylaşmak istemiyordum. Sen gittikten sonra Oda kardeşim gibi oldu. Sen onunla birlikteyken seni elimden alacağı için çok gıcık olurdum ve ondan nefret ederdim ama seni annemi, babamı elimden ölüm aldı.

Hemde hiç hak etmediğiniz bir şekilde.

Onada birşey olsun istemiyorum. Kamerim emanetine iyi bakıyorum kardeşim gözün arkanda kalmasın." Nefes alma ihtiyacıyla duraksadım ve içime derin bir nefes çektim. "Annem yaptığın lezzetli yemekleri, benimle sürekli tatlı tatlı uğraşmanı, bana sürekli birşeyler öğretmeni özledim... Babam hatırlıyor musun bilmiyorum ama gerçi sen herşeyi hatırlarsın çünkü babalar kızlarına göre süper kahramandır. Benim oyuncaklarım kırıldığında paramız olmasına rağmen yenisi aldırtmak yerine sana tamir ettirirdim. Çünkü onları bana sen alırdın. Annemden çok olmasın ama bende sana aşık bir kız çocuğuydum ki hala öyleyim. Baba bende seni bir süper kahraman olarak görüyordum sen neden öldün ki? Bana süper kahramanlar ölmez demiştin, yalan söylemişsin. Bana güçlü bir kadın olmayı sen öğrettin babam 25 yaşındayım ama gözlerim hala seni arıyor nasıl aramaz ki? Ama sizin burda yatmanıza sebep olan kişileri size yaptıkları gibi öldüreceğim onları. Yemin ederim."

Oturduğum yerden yavaşça kalktım ve son kez mezarlarına baktım. Son kez diyordum çünkü ailemin katillerini bulmak için bu şehirden gitmem gerekiyordu.

Çünkü aileme işkence çektire çektire öldürdükten sonra burdan kaçıp gittiklerini öğrenmiştim

Ben kim miyim? Ben Dilan Ayvaz. Her zaman omuzları dik olan Dilan Ayvaz. Çocuklardan ve kadınlardan başka kimseye merhamet göstermeyen Dilan Ayvaz. 12 yaşında ilk cinayetini işleyip bunla gurur duyan Dilan Ayvaz. Gurur duyduğum şey çocukları pazarlayıp iğrenç amellerine katan bir oruspu çocuğunu öldürmemdi. Okul hayatı boyunca hiç gülmediği için soğuk nevale kalıbını yapıştırdıkları Dilan Ayvaz. Halbuki sevdiğim insanlara karşı yüzümdeki gülümsemeyi hiç eksik etmezdim. İnsanlara yapılan haksızlıklara ses çıkaran Dilan Ayvaz. Ailemin cenazesinde ağlamadığım ve dimdik durduğum için duygusuz ve hayırsız evlat olan Dilan Ayvaz. Halbuki Bana dimdik durmayı ve hiçbir zaman yılmamayı babam öğretti o varken de onun öğrettiklerini uyguladım o gittikten sonra da. Babam bana 14 yaşındayken "ben birgün bu dünyadan göçüp gideceğim ve arkamdan ağlamanı istemiyorum karşında kim olursa olsun her zaman güçlü duracaksın" demişti.

Ben buyum. Ben Dilan Ayvazım. Özgür Ayvazın, Esma Ayvazın büyük kızı. Kamer Ayvazın ablası. Bu güne kadar yaptığım hiçbirşeyden utanmadım veya saklanmadım. Bana saklanmamayı da utanmamayı da annem öğretti. Çünkü o hem çok güzel hemde çok cesurdu. Onun babası da onu böyle yetiştirmişti... Korkusuz, cesur, kimseden korkmayan...