Altı kişi, on sekiz mezar. Altı çocuk, on sekiz mezar. Altı anne, Altı baba ve nice kardeşler... Altı çocuk, o altı kişi birbirlerine baktılar. Gözlerinde intikam ateşi vardı. İntikamlarını almak için bu yola çıktılar. Ama beklenmedik bir şey oldu...
Ben Karen. Karen Adal. Grubun en güçlüsü, en irisi, en cüsselisi, gruptaki beş kişinin kılına zarar gelse dünyayı yakacak insan. Dünyanın en fevri insanıyım. Aklımı değil yumruğumun gücünü dinlerim. Kavga etmekten başka hiçbir şey bilmem çünkü bana kavga etmekten başka bir şeyler öğretecek kimsem olmadı. Eğer o gece hepsinin el ele tutuşmasına yardım etmeseydim ölmüş olacaktık. Ben o çocuğum. Hayata tutunmaları için onlara neden veren o on iki yaşındaki çocuğum. Yıllar da geçse ben on iki yaşındaki o çocuğum. Evet hırsızım, öfkeliyim, nefret doluyum, gözüm kimseyi görmez öfkemi kontrol edemem ama ben bir babayım. Bu ailenin bu grubun babasıyım. Onları bir arada tutan tek kişiyim. Hırsızlık yapan, haraç kesen, ailesine bakan, duygusuz olan, yanımdaki altı kişiden başka kimseye güvenmeyen, altı kimsesiz kalan çocuğu el ele tutuşturan tek adamım. Bu yola altı kişiyle çıktım. 17 ARALIK 2011 05.07 altı çocuğun kimsesiz kaldığı tarih. 17 ARALIK 2011 05.07 bu yola altı kişiyle çıktığım ilk tarih. ahşap evimizi bulduğumuz tarih. Ben ahşap evin ikinci üyesi Karen ADAL. Bu yolda bize eşlik etmeye var mısın?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
