When The Past Is In The Future [l.s]

00 [7 Years]

Lukas Graham

NO POV

2012 წელი, 14 აგვისტო.

WALLS - 19
FINE LINE - 17

ლუი აეროპორტში დგას და საკუთარ რეისს ელის. განადგურებული ზის კუთხეში, პატარა სკამზე და დედის გამო ქვითინებს.

-დედა -ჩუმად ჩურჩულებს და თვალებიდან ცრემლები სცვივა.

მისი გულის ტკივილი დაუცხრომელია.
მისი გულის ტკივილი შეუბრალებელია.
მისი გულის ტკივილი ახლა მისი ახალი სიძლიერეა.

ჩუმად ზის და წარმოიდგენს რას გააკეთებს, როგორც კი იტალიაში წავა.

ტელეფონი ამოიღო და მის მეგობარ როსიტას დაურეკა.

-ლუი? -იკითხა გოგომ იტალიური აქცენტით.

-ჰეი როს, როგორ ხარ? -იკითხა აკანკალებული ხმით.

-ლუ კარგად ხარ?

-დღეს იტალიაში ჩამოვდივარ, შეგიძლია საერთაშორისო აეროპორტში დამხვდე? ყველაფერს აგიხსნი, გთხოვ, ახლა შენ გარდა არავინ მყავს.

-ჰარი? -იკითხა სევრიანი ხმით.

-მივატოვე... -ამოიტირა ლუიმ და კიდე წამოუვიდა ცრემლები.

-კარგი ლუ, მალე გნახავ -თქვა გოგომ, ლუიმ მადლობა გადაუხადა და გათიშა.

ერთი თვის შემდეგ.

-ლუი, მითხარი როგორ იქნება "რით შემიძლია დაგეხმაროთ" -ჰკითხა როსიტამ

-Come posso aiutarla? -იკითხა ლუიმ ეჭვით გოგომ კი გაიღიმა და თავი დაუქნია.

-ნელ-ნელა სწავლობ, აბა როგორ იქბება "გამარჯობა, ჩემი სახელია ლუი"

-Ciao, mi chiamo Louis? -გოგომ ისევ თავი დააქნია.

ლუიმ ერთი თვის შემდეგ პირველად დაიღიმა, საკუთარი თავით ამაყობს და ფიქრობს.