Μίλησα στ' αστέρια για εσενα...

Από το 0

Αν το σκεφτείς , μεγαλώνουμε όλοι κάτω από τον ίδιο ουρανό και όμως κανείς δεν βλέπει τα ίδια αστέρια με τον άλλον. Οι ενήλικες νομίζω - καμμιά φορά - ξεχνάνε πως υπάρχουν από πάνω μας σαν ορόσημα , γεμίζοντας την κουβέρτα της νύχτας. Μα εγώ τους μιλάω , τους λέω τόσα όσα μπορώ να  πω στον εαυτό μου , τα αστέρια κρατάνε το μυστικό μου , δεν με προδίδουν.. Εκείνον τον κοιμίζουν , εμένα με ξαγρυπνούν μέχρι να με πάρει αργά ο ύπνος , όταν ο ήλιος αρχίζει να αχνοφαίνεται και σβήνει την ύπαρξη τους για λίγο μόνο.. Γιατί πάντα μετακομίζουν στα μάτια του..

Η μυρωδιά της αλμύρας γεμίζει τα πνευμόνια μου και ο ήλιος ξεπροβάλλει πίσω από την πάχνη της θάλασσας  , ο αέρας φυσάει δροσερός και ανακατεύει τα μαλλιά μου.. Πάω να τεντωθώ και νιώθω κάτι ζεστό  , μάλλινο - ένα βάρος γνώριμο - να φεύγει από τους ώμους μου  , μα βέβαια είναι η ζακέτα του.. Θα με είδε πάλι που κοιμήθηκα στην καρέκλα του μπαλκονιού  , αν και έχει γίνει  ρουτίνα να ξυπνάω με μια ζακέτα στους ώμους κάθε μέρα , πάντα εκπλήσσομαι με το πόση καλοσύνη χωράει σε έναν άνθρωπο ή πόση αγάπη.. Πως τα διαχωρίζω τούτα τα δυό ; Μου είναι αδύνατο να βρω απάντηση..

- Σηκώθηκες επιτέλους ; Μεσημέριασε!

Οικεία φωνή.. Δροσερή.. Ίδιος ο αιθέρας.. Σε μορφή ανθρώπου.. Του αγαπημένου μου ανθρώπου..

- Πάλι κοιμήθηκα έξω ; Με πήρε ο ύπνος δεν το κατάλαβα..
- Θα κρυώσεις καμμιά μέρα  , εγώ σε προειδοποιώ  , τέλος πάντων πάω στην πόλη να ψωνίσω τα λέμε σε καμμιά ώρα..
- Εντάξει  , αα πάρε την ζακέτα σου.. Ορίστε!

Κάτω από τα ξόρκια του Μορφέα  , ζαλισμένη από τα αρώματα της Αμφιτρίτης , άπλωσα τα χέρια μου για να πάρει την ζακέτα του  , έπιασε τις παλάμες μου , μετά την μάλλινη ζακέτα και την πέρασε γύρω από τους ώμους μου .. Δεν είπε τίποτα  , απλά χαμογέλασε - με το γνωστό χαμόγελο -  και έφυγε..

Πόσο ήθελα να φωνάξω το όνομα του  , να του πω να μείνει.. Πως μπλέξαμε έτσι; Τα πράγματα ήταν απλά.. Και τώρα βρίσκομαι μόνη μαζί του  , στους κήπους του παραδείσου  , με την θάλασσα και τα άστρα καθοδηγητές μου  , μόνη μου.. Αλλά πάντα μαζί του..

Για όλους μας υπάρχουν τόσα πρόσωπα καθ' όλη την διάρκεια της ζωής.. Πάντα θα νομίζουμε πως βρέθηκε το άτομο που ψάχναμε και κάθε φορά θα κάνουμε λάθος.. Κι όμως  , είναι και κάποιες φορές - σαν αυτή - που ξέρεις πως ναι.. Με αυτόν τον άνθρωπο δεν θέλω να χαθώ όπως και αν είναι γραφτό να τον έχω  , έτσι νιώθω και εγώ..  Και νιώθω έτσι επειδή έπρεπε αρχικά να γνωρίσω την αξία μου  , γιατί σε όλους αξίζει μια αγάπη που μπορούν να αντέξουν και να πάρουν όμορφα πετράδια όσο και αν διαρκέσει..

Αβάσταχτες οι ώρες  , τα αστέρια θα αργήσουν να φανούν  , μόνος συνομιλητής μου η ποίηση  , οι λέξεις χείμαρρος ξεχειλίζουν από μέσα μου. Αυτό το μυστήριο μαζί του  , αναρωτιέμαι θα με γλυκάνει ή θα συνεχίσει να με βασανίζει ; Ποιος ξέρει  , ίσως και ποτέ να μην μάθω.. Εγώ όμως θα του μιλήσω  , γιατί να φοβόμαστε τα αισθήματα μας ; Είναι υπαρκτά , έχουν πρόσωπο.. Το δικό μας πρόσωπο.. Πραγματικά  , φοβόμαστε μόνον τον εαυτό μας.. Διότι , τα συναισθήματα είναι σαν καθρέφτης , μας χαρίζουν την ομορφιά της αγάπης και φέρνουν στην επιφάνεια την ενδότερη φύση μας.. Για αυτό δεν μας αρέσει η αντανάκλαση μας , βλέπουμε όσα δεν μπορούν να διακρίνουν οι υπόλοιποι.. Η ιδέα του πόνου να μην έχουμε κάποιον δικό μας , εγωιστικός φόβος , μας αποτρέπει από το να είμαστε διάφανοι.. Και όμως όλοι τον έχουμε.. Τα ξεπέρασα πια αυτά  , εδώ που φτάσαμε δεν φοβάμαι πια να κρύψω τίποτα  , δεν έχω να κρύψω τίποτα , γιατί δεν κρύβομαι στον εαυτό μου...