Μίλησα στ' αστέρια για εσενα...

Με κοίμισε το κυμα

Ο χρόνος τώρα απλά έγινε μια αφηρημένη έννοια  , ξεχασμένη.. Πόσες ώρες έχουν περάσει  , δεν γνωρίζω.. Κάθομαι στο ίδιο σημείο και απλά σκέφτομαι  , πόσο να σκεφτώ ακόμα ; Δεν έχω άλλη σκέψη να απελευθερώσω  , τώρα είναι μόνο δάκρυα.. Πρώτη φορά  , έρχονται για εκείνον και ανεβαίνουν τους φράχτες των ματιών μου  , που άλλοτε γυάλιζαν από χαρά.. Αναρωτιέσαι γιατί μπορεί να κλαίω , έτσι δεν είναι ; Δεν είναι πως στενοχωρήθηκα από τα γεγονότα της προηγούμενης νύχτας , όχι δεν είναι αυτό.. Με πληγώνει το πως βλέπει τον εαυτό του  , πόσο αδικεί το άτομο του.. Είναι ένας τόσο όμορφος άνθρωπος  , τόσο ιδιαίτερος  , είναι ο άνθρωπος που με κάνει να βλέπω το μέλλον κατάματα και να μην το φοβάμαι.. Αρκεί να είναι εκεί να με κρατάει  , όπως ο γονιός το παιδί του  όταν κάνει τα πρώτα του βήματα  , όπως ο άντρας τη γυναίκα όταν βαδίζουν τα αιώνια σκαλιά της αγάπης..

Το κύμα σκάει με δύναμη στα βράχια και τα μαστιγώνει τώρα δεν τα χαϊδεύει  , νιώθω πως τα δάκρυα μου έγιναν μια μικρή θάλασσα  , αλμυρά πέφτουν στα μάγουλά μου και δροσίζουν το πρόσωπο μου. Ξέσπασα  , και κανείς δεν με είδε .. Ένιωσα κάθαρση , ηρέμησα και δεν σκεφτόμουν τίποτα τώρα  , απλά συνέχισα να γράφω μέχρι να βαρύνουν τα βλέφαρα μου και να μουδιάσει όλο μου το κορμί.. Έπεσα σε λήθαργο.. Χρειαζόμουν ξεκούραση.. Χρειαζόμουν εκείνον και εκείνος εμένα  , δεν ήταν γραφτό να μείνουμε παράλληλοι δεν το ήθελε η μοίρα  , ο Θεός , εμείς  οι ίδιοι ; Δεν ξέρω.. Πάντως δεν ήταν γραφτό...

Σηκώθηκα αργά  , στηρίχτηκα στα χέρια μου  , ο ήλιος δεν είχε δύσει ακόμα  , ήταν μεσημέρι ένιωσα τις αχτίδες του να λιώνουν τα μάγουλά μου.. Και σηκώθηκα από την άμμο  , τινάχτηκα ώστε να καθαρίσω.. Ναι ξέρω , κάποιοι θα πείτε μακάρι να ήταν τόσο εύκολο να διώξω τα αισθήματα  , όπως τινάζω την άμμο από τα ρούχα και φεύγει.. Και η αλήθεια είναι πως μια αγάπη απλή δεν είναι δύσκολο να την διώξεις αλλά πάντα θα πονάει.. Στην περίπτωση μου όμως.. Δεν θέλω να τινάξω τίποτα και όχι επειδή είναι αργά.. Αλλά όλη η αγάπη που τρέφω μου δίνει δύναμη  , με ωριμάζει  , με κάνει γυναίκα και μου δείχνει τον αληθινό έρωτα.. Γιατί να θέλει κανείς να ξεφύγει από την προσωπική αναγέννηση που απλόχερα προσφέρει η αγάπη ;

Γύρισα πίσω στο δωμάτιο μας  , ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και σκεπάστηκα μέχρι πάνω με το σεντόνι  , μέχρι που ανασηκώθηκα και βρήκα κάτι να με ενοχλεί  , κάτι που πάταγα.. Ήταν ένα όμορφο κοχύλι  - σπασμένο αλλά όμορφο - ήξερα πολύ καλά ότι το είχε αφήσει για εμένα.. Σηκώθηκα , δυναμικά αυτή την φορά , βγήκα στο μεγάλο μπαλκόνι μας , ο αέρας έπλεξε τα μαλλιά μου και καλύφθηκαν τα μάτια μου αλλά ήξερα ήδη ότι βρισκόταν στην παραλία.. Στην δική μας παραλία , που τόσα βράδια συζητάγαμε.. Δεν έχασα καιρό  , πήρα το τετράδιο μου και τώρα ναι ήμουν έτοιμη να του δείξω πως νιώθω.. Τώρα ναι  , ίσως δεν πέρασε πολύς χρόνος μα και οι δυό είχαμε σκεφτεί καλά το προηγούμενο βράδυ.. Και τώρα μπορούσα να μιλήσω καθαρά  , με μάτια κόκκινα από το κλάμα  , μαλλιά ανακατεμένα από τον ύπνο  , όπως ήμουν , δεν με ένοιαξε  και έτρεξα στην παραλία.. Κοντά του  , εκεί όπου όλα τα όνειρα , όλοι οι φόβοι  , όλα τα ποιητικά μας λόγια είχαν αφήσει τις πνοές τους και έμεναν αόρατες πολύτιμες καδένες μνήμης να μας θυμίζουν όσα περάσαμε μέσα στο χρυσό καλοκαίρι..