𝐛𝐢𝐭𝐭𝐞𝐫𝐬𝐰𝐞𝐞𝐭 𝐫𝐚𝐬𝐩𝐛𝐞𝐫𝐫𝐢𝐞𝐬 ❁

5. sms o treści [poufne]

twenty one pilots  — formidable

troche wiecej polityki niz wcześniej plus irytująca tępota niektórych parlamentarzystów <3

Denerwował się, oczywiście, niezależnie od tego ile razy już przemawiał. Sprawa funduszy dla Diogenesa ciągnęła się dłużej niżby chciał, niestety, politycy byli mniej chętni oddaniu pieniędzy na potrzebującą mieszkania młodzież niż na przykład na nowe rządowe limuzyny czy dodatkowy pałacyk w parku św. Jamesa. 

— Mi też sprawa pieniędzy dla klubu Diogenesa spędza sen z powiek, ale nie dlatego, że mam inne... inspirujące pomysły na to, co z nimi zrobić — potoczył wzrokiem po sali. Inspirujące pomysły his ass, kolejna podwyżka dla parlamentarzystów nie jest inspirująca. — Spędza mi sen z powiek, ponieważ każdy dzień zwłoki i każde głosowanie bez wyraźnego poparcia odbiera bezpieczeństwo tysiącom młodych ludzi, którzy nie mogą liczyć na wsparcie rodzinnego domu. Mało tego, brak miejsca, w którym mogliby się zatrzymać na jakiś czas, otrzymać profesjonalną pomoc i terapię zabiera im nie tylko bezpieczną przyszłość, ale także teraźniejszość. — Odetchnął głęboko. — Każde dziecko zasługuje na bezpieczny dom, to jego podstawowe prawo, a jednak wiele rodzin łamie je, wyrzucając swoje dziecko z błahego powodu, jakim jest inna orientacja seksualna, bo wiele rodziców przestaje postrzegać wtedy swoje dziecko jako swoje dziecko, ale patrzy na nie wyłącznie przez pryzmat swojej opinii o osobach nieheteronormatywnych. Diogenes, w którego projekt i działalność włożyłem lata, ma i będzie miał za zadanie stanowić bezpieczną swego rodzaju przystań dla takich dzieci. Dla takiej młodzieży, dla każdego, kto będzie potrzebował naszej pomocy. 

To już połowa. Chyba nawet przeciwnicy nie będą w stanie się sprzeciwić, w końcu nieudzielenie dzieciom pomocy to poważny krok przeciwko rodzinie, której tak zaciekle bronią, czyż nie? 

—  Pomimo szczytnego celu i wydawałoby się prostych działań, organizacja nie może dłużej się utrzymywać wyłącznie z prywatnych pieniędzy oraz dotacji osób, które nas wspierają, a którym za to z tego miejsca dziękuję, bo umożliwiły otworzenie już trzech hosteli interwencyjnych, w których obecnie przebywa sto siedemdziesiąt osób potrzebujących. — Musi ich przekonać, musi, bo inaczej Diogenes będzie zmuszony do zawieszenia lub zakończenia działalności, a te dzieciaki skończą na ulicy albo wrócą przybite do przemocowej rodziny. Na to nie pozwoli. — Potrzebujemy funduszu, o który wnioskowałem, w wysokości stu osiemdziesięciu tysięcy funtów, żeby umożliwić tym i następnym osobom przebywanie w bezpiecznym miejscu, w którym otrzymają pomoc i wsparcie. Dziękuję. 

Tuż po tym, jak wybrzmiały ostatnie słowa, na sali zaszumiało. Szepty, gesty porozumienia między poszczególnymi parlamentarzystami... Niewątpliwie wiele kontrargumentów, ubranych w pozornie troskliwe szaty, a tak naprawdę bezsensownych i podawanych byle coś powiedzieć na przekór. 

Ktoś podniósł się z krzesła. 

— Jeśli utrzymuje pan, że jest pan przeciwko segregacji, dlaczego budować hostele służące wyłącznie osobom nieheteroseksualnym? — Ach, tak, no pewnie, karta odwrotna dyskryminacja. Mycroft po raz kolejny pomyślał, że mogą sobie tę kartę równie dobrze wsadzić w dupę, bo do niczego innego się nie nadaje. 

— A ile zna pan osób heteroseksualnych wyrzuconych z domu wyłącznie za bycie heteroseksualnym w świecie, w którym uznaje się to za normę? — odparł ze spokojem. — Hostele nie będą wyrzucać nikogo, to przeczy ich idei, ani nie będą wypytywać o orientację, ale ich celem jest wsparcie młodzieży nieheteroseksualnej, która, śmiem twierdzić, cierpi z dyskryminacji bardziej niż młodzież heteroseksualna. 

— To, że ja nie znam takich osób, nie znaczy, że ich nie ma. — Facet uśmiechnął się zwycięsko.

— Oczywiście, nigdy tego nie powiedziałem, i nawet w tym szczątkowym przypadku drzwi hostelu będą otwarte. Nie dyskryminujemy, czego nie może o sobie powiedzieć spora część Anglii.