The boy with the black Converse

4. Red roses

Ik zit in de kantine van de school van Bradley te wachten. Michael zit naast me en we zitten nogal ongemakkelijk aan een tafeltje.

Het is de school van Bradley en dus ook mega groot. een school voor slimmeriken!

'Horen wij niet thuis'  zegt Michael altijd. Onze school is veel ruiger vergeleken met de school van Bradley.

we zitten te wachten op Bradley omdat we van plan zijn een kado te halen bij de lokale bloemenwinkel. Onze ouders zijn 10 jaar getrouwd morgen en we moeten wel wat hebben.

Gelukkig werkt Michael bij target met nog een paar vrienden van hem dus dan krijgen we heerlijk korting en kunnen we racen met de winkelkarretjes door de winkel heen. Ookal zou Bradley dat niet echt leuk vinden....

ik giechel even bij de gedachte. Michael kijkt even op. ik zet een nep grijns op.

Hij fronst zijn wenkbrauwen en kijkt weer geconcentreerd naar zijn telefoon.

ik glimlach.

Dan kijk ik op mijn telefoon. 13:58

nog 2 minuten en dan is Bradley vrij.

2 minuten is te lang.

Ik zucht diep. 'kom op Brad'' mompel ik.

ik kijk op mijn telefoon.

13:59

Dan kijk ik naar Michael. hij heeft ondertussen oordopjes ingedaan. Hij doet alsof hij gitaar speelt en kijkt behoorlijk geestig naar zijn telefoon.

ik begin te grinniken.

hij kijkt snel naar mij en dan naar zijn telefoon. Dan weer terug naar mij. hij rukt snel zijn oordopjes uit '' sorry ik....'' dan barst hij ook in lachen uit.

TRINGGGGG

inneens schieten alle deuren open en zwermen leerlingen stormen naar buiten. Tja, Bradley is best klein voor zijn leeftijd dus waar zou hij in vredesnaam zijn tussen al die grote mensen.

Michael staat op en tikt op mijn schouder '' ik bel hem zo wel, zullen we zoeken?'' ik grinnik '' top idee''

ik sta nu ook op en loop Michael achterna.

Michael kijkt gelijk naar kinks enr echts om Bradley te zoeken '' BRAD!'' 

hij schreeuwt gewoon door alle leerlingen heen.

iedereen kijkt hem verbaast aan.

ik kijk door de gang. allemaal trutjes, losers......nerds......

ik zucht. '' eej Mikey, we vinden Bradley echt nooit zo'' 

Michael knikt '' inderdaad''

Ik kijk de andere kant op in de gang. 

ik begin ontzettend hard te lachen. Michael kijkt lachend naar mij '' wat is er?''

hij kijkt ook richting de gang.

dan begint hij ook hartstikke hard te lachen '' kijk dan!'' proesten Michael en ik.

Daar, midden tussen de leerlingen, wandelt Bradley. kin omhoog, rugzak recht op zijn rug, een paar boeken in zijn hand. niemand loopt naast hem want zijn vrienden zijn al weg maar hij kijkt heel trots.

Het ziet er niet uit.

Dan als hij ons ziet, rolt hij met zijn ogen '' jaja....'' hij zucht.