The boy with the black Converse

10. I know his name

'' gaat u maar naar binnen'' zegt de politieagent streng.

We zijn in de gevangenis, in een kleine ruimte. Aan de ene kant van de kamer zit de ingang met daar naast een tafeltje voor de politieagenten. Er staat ook een telefoon op.

We worden een hokje in gedrukt met tralies eromheen. '' we gaan jullie ouders bellen'' mompelt de politieagent chagrijnig.

De converse jongen, ik, Bradley en Michael zitten op een stenen bankje achter de tralies. Ik kijk emotieloos voor me uit.

''Nooit gedacht dat ik hier terecht zou komen.'' zeg ik stil.

de converse jongen knikt. Michael zucht diep '' Wij hebben niks fouts gedaan, maar ik denk dat onze ouders hier niet heel erg blij mee zullen zijn....'' fluistert Michael terug.

'' ik wil naar huis'' mompelt Bradley.

ik knik.

Dat is het.

ik knik alleen maar.

Ik weet om eerlijk te zijn niet of ik uberhaupt wel mag knikken. Het gevoel dat ik hier nu zit is verschrikkelijk en het voelt alsof ik ene bank heb beroofd zonder geld mee te nemen. Gelukt maar toch niet voldoende genoeg ofzo.

Dan denk ik aan mijn ouders.

Wat zullen die pissig zijn.

Ik zou als ouder zijnde me ook helemaal dood schrikken. Uhm ja hallo u spreekt met de politie van Sydney, ik heb hier uw dochter zitten zou u die kunnen komen ophalen binnen nu en 7 uur?

Ik krijg er de rillingen van.

Michael ziet er nog slechter uit. Het lijkt net alsof hij bijna moet huilen. Of zie ik dat verkeerd.....

Ee converse jongen ziet er gespannen uit.

Ik kijk hem aan. Hij tikt met zijn vingers op zijn knie en kijkt alle kanten op. Zijn hoofd zit tegen de muur geleund en hij observeert alles.

Dan vallen zijn ogen op mij. Hij kijkt even naar mijn haar. Dan weer in mijn ogen.

Zo blijven we heel lang staren.

Starend, alsof er niks is. Elkaar bestuderen.

Hij heeft mooie ogen. Olijf achtige kleur, grote pupillen. Niet zulke duidelijke wimpers.

Ze glinsteren een beetje en ik kan mezelf erin zien. Hypnotiserend bestuderen we elkaar.

Hij kijkt me aandachtig aan.

Alsof hij me iets wil vertellen. Vertellen dat er iets mis is.

Dan playbackt hij iets.

'' gaat het?'' playbackt hij. zonder ook maar een geluid te maken.

Ik bestudeer zijn ogen nog even.

Hij kijkt vertrouwt.

'' ja'' playback ik terug.

Hij kijkt me aan. hij wacht even. Dan gaat zijn rechter wenkbrauw omhoog.

Mijn mondhoek gaat een beetje omhoog.

'' nee'' playback ik dan.

Hij zet zijn vertrouwde gezicht weer op.

Hij durft het niet aan. Maar raakt heel voorzichtig, met zijn vinger.

Mijn pols aan.

Hij kijkt gauw naar mij.

Ik pak zijn pink vast.

Dan buigt de converse jongen naar mijn hoofd toe.

'' you're gonna be fine'' fluistert hij.

Dan gaat hij weer zitten.