/yandere!\ Dr. Smiley x Reader (Vazgeçtim Devam Ediyor)

sessiz bir gece

-güzel! O zaman...

Evan elini uzattı. S/A her ne kadar tereddüt etse bile tuttu. Beraber eve doğru yürümeye başladılar.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

^zaman atlama^

<Evan'ın gözünden>

Eve geleli bayağı olmuştu. Koluma bir süre baktıktan sonra yine S/A'cığımın yanına gittim. Aslında elimde olsa o Mia denen kişiyi hayatta tutardım. Çünkü bu şimdi olduğu gibi onu çok kötü bir duruma sokardı. Ayrıca benimle beraber olduğu zaman kaçmaması için onu iyi bir tehdit olarak kullanabilirdim. Sağolsun üçlü hayatta tutmama da izin vermemişti. Esasında buna gerçekten sinirlenmiştim. Onca plan çöpe gitmişti! Fakat şimdilik sinirlenmek yerine yatağında uyuyan masum bebeğimi izleyeceğim. Böylesi daha iyi.

^zaman atlama^
Bir süre sonra uykum geldi ve koltuğa uzandım. Bir yandan düşündüm. S/A beni kabul edecek miydi? Ona katil olduğumu nasıl söyleyecektim peki? Söyleyecek miydim ya da? Ya kabul etmezse? Böyle böyle boş boş kendime soru sorarken arada kaymıştım.

<S/A'nın gözünden>

Birinin bana seslenmesiyle uyandım. Tanıdık bir ses...

"S/A! Kalk hadi! Kahvaltıyı hazırlayalı saatler oldu!"

Zar zor gözlerimi aralayıp cevap verdim

-Mia?

-ne?

-sen... ölmedin mi?

-ne ölmesi be?

-hepsi... kabus muydu?

-öyledir. Neyse Hadi kalk! Ben açım!

Yavaşça kalkıp Mia'ya baktım... gerçekten hepsi bir rüyaydı! Dayanamadım ve Mia'ya sarıldım.

-oi asker ne oluyor?! Diklen hadi! Aptal bir kabus yüzünden bu hallere düşemezsin!

-üzgünüm... sadece çok gerçekçi bir kabustu.

Mia beni mutfağa götürdü. Fakat masada biri daha vardı. Olamaz.

-mia, o kim?

-kim kim?

-masadaki kişi... arkadaşın mı?

-umm... Masada kimse yok.

İmkansız! Masada o duruyordu! Çatı katında beni korkutup bayıltan, köpeklerden kurtaran, bacağımı iyileştiren kişi! Masaya öylece bakıyordu. Tek kelime etmeden ve hiçbir şekilde hareket etmeyerek. Bir süre duraksadıktan sonra Mia bana seslendi

-S/A?

-Ha! Üzgünüm sadece... neyse.. yiyor muyuz?

-Tabii ki!

Masaya doğru bir adım attım. O adam uyanır gibi bir anda zıpladı. Sonra bana baktı. Aslında yumuşakça bakıyordu ama yine de tırsmadan edemiyordum. Sakince, ondan en uzak olan yere oturdum. Mia ile beraber yemeye başlamıştık. O ise sadece beni izliyordu. Sessizce ve hiçbirşey yapmadan. Önümde duran yumurtaya dokunmamıştım bile. Bir şey yapacak korkusuyla ondan gözlerimi ayıramıyordum. Mia beni sarstı

-neden yemiyor ve oraya odaklanıyorsun?

-...orada cidden biri var Mia

-umm... pekala...

Telefonunu eline aldı ve ayağa kalktı.

-ben içerideyim.

Deyip kapıdan çıktı. Mia, yüksek ihtimalle bana bir akıl salığı derneği arıyordu şu an. Ama o çok gerçekçiydi! Onunla başbaşaydık. O yavaşça ayaklanınca kalbim hızlıca atmaya başladı. Daha sonra bana eğilip "sadece benimsin" dedi ve gitti. Bende sakince yemeğimi yiyebildim.