/yandere!\ Dr. Smiley x Reader (Vazgeçtim Devam Ediyor)

olaydan sonra/heyy im back(Yalan değil ahali ahooooww)

Geçen bölüm
Hemde bunları yaparken kaçamazda! Evet, şahane bir plandı! Ama bana o vakte kadar o şekilde alışabilirmi bilmiyorum. Alışamazsa, mecburen birazcık kaba davranmam gerekebilir. Ona fazla zarar vermek istemiyorum. Yoksa bana asla alışamaz.
Ama bazenleri gerektirebilir belki de... umarım gerektirmez. Çünkü dediğim gibi, ona zarar vermek istemiyorum.

İç çektim ve kahvaltıyı hazırlamaya devam ettim.

Onu kendime bağlamam için sadece bir hafta verdim ve bunu yapacağım.

Çok geçmeden sonsuza dek benim olacaksın tatlım.
/////////////////////////////

<S/A'nın gözünden>

Sakince koltuğa oturup televizyonu açtım. Rastgele kanalları gezerken karşıma bir haber programı çıktı. O gün olanlar hakkında... koskoca salonda tek yaşayan kişinin çıkmadığı söyleniyordu. Belli ki kimse bizi fark etmemişti. Fakat ben yakınım olan herkesi kaybetmiş olduğumu anladım. Şu anda yoğun bakımda olanlar varmış. Fakat onlardanda umut kesilmiş. O gece salona saldıran 3 kişi hakkında bilinen tek şey uzun süredir zaten aranan katliamcılar olduğu ortaya çıkmıştı. Onlar... onları asla affetmeyeceğim... tekrardan gözlerimin dolduğunu hissettim. Üzüntüyle televizyonu kapayıp dışarıyı izledim. Hiçbirşey yapmak istemiyordum. Beni her zaman mutlu eden piyanoyu dahi çalasım yoktu. Sadece onları tekrar görmek istiyordum. İç çekip koltuğa uzandım ve ağlamamaya çalıştım.

Bir süre sonra Evan bana seslendi.

-tatlı-... S/A! Kahvaltı hazır!

İlk bir şey demeye çalıştı ama pek takmadım. Zar zor mutfağa geçtim ve masaya oturdum. Yemek için Evan'a teşekkür ettim ve elime çatalı alıp tabakta duran yumurtaya uzun uzun baktım. Hiçbirşey yiyesim yoktu. Aç hissetmiyordum. Ağzımı açasım bile yoktu.

-...S/A?...

Evan endişe ile sordu.

-...evet?

Mayışık bir ses tonu ile cevapladım.

-um... yemeyecek misin?

-....

Elimdeki çatalı bıraktım ve sessiz kaldım. Tekrardan gözümün önüne geldi o sahne aklıma geldi. İç çektim ve yumruğumu sıktım. Hayır, yine ağlama S/A! Ne yazık ki pek başarılı olamadım. Tekrardan burnumun ucu sızladı. Gözlerim bulanıklaşmaya ve damla akıtmaya başladı. (bu ne garip bir cümleydi lan öyle) lanet olsun.

Evan hızla ayağa kalktı ve yanıma gelip sarıldı.

-S/A!

Dayanamadım ve kendimi bıraktım. Evan'a sıkıca sarılıp ağlamaya başladım. Yine.

-onlar yok! Senelerdir annem gibi olan o kişi gitti! Benim hayatımı kurtaran kahraman gitti! Ayrıca seni de yaraladım! Özür dilerim!

-......

Bu sefer Evan sessiz kaldı. Sadece yanağımı öptü ve başımı okşadı. Elimde olmadan kızarıyordum ama bırak hayır demeyi, o haldeyken kılımı dahi zor hareket ettirecek durumdaydım. Zaten tüm gece uyuyamamıştım. Yavaşça etraf kararmaya başladı.

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

<Evan'ın gözünden>

Televizyonun sesini duyuyordum. Şu basketbol olayından bahsediyordu. Cidden sinir bozucu... neden bunu insanlara duyuruyorsunuz ki? Diğer insanlarada duyurup morallerini bozmak için mi? (O bir yana harbi la)

Çok geçmeden sesler kesildi. Televizyonu haklı olarak kapamıştı. Benim işim de bitmek üzereydi zaten.

^aşırı kısa zaman atlama^