Naked

Hoofdstuk 11

Ik was de eerste die de volgende dag wakker werd. Sue lag er alles behalve gespannen bij. Ze lag helemaal breed. Haar ene arm helemaal aan de linkerkant en de andere helemaal aan de rechterkant. Ook haar benen waren helemaal gespreid. Haar haren waren een en al klit. Voorzichtig pakte ik een stukje haar vast en haalde de eerste knoop eruit met mijn vingers. De rest liet ik zitten, omdat mijn aandacht op iets anders gericht was. Een briefje. Aan de deurpost. Hoe? Hoe konden ze ongezien da briefje daar neer hangen? Hoe kon het dat wij niets gemerkt hadden? Gefrustreerd haalde ik het briefje van de deur af.

Kom op Dean, beetje meer actie. Heb je haar borsten al eens goed bekeken?

Ik wilde het briefje verfrommelen maar bedacht mij net op tijd. Alles bewaren. Alles kon een aanwijzing zijn. Ik besloot wel het briefje voor mijzelf te houden en niets tegen Sue te vertellen. Ik hoorde het bekende geluid van het laatje dat open schoof. Ontbijt. Ik liep terug naar het bed en maakte Sue wakker. Ze keek mij slaperig aan met haar bruine kijkers. ‘Moest dit echt Dean? Ik ben nog zo moe.’

‘Het ontbijt is al geserveerd’, zei ik en knikte met mijn hoofd richting het laatje. Ik liep weer terug en pakte onze borden ervan af. Het waren twee bruine broodjes. Eentje belegd met kaas en de andere met ham. Ook kregen wij er deze keer een eitje bij. Ook stond er een kopje thee met een glaasje jus d’orange bij. ‘Het ontbijt ziet er telkens wel fantastisch uit’, zei Sue en pakte dankbaar het bord uit mijn hand. Ik ging naast haar zitten en samen begonnen wij aan het ontbijt te knabbelen. Ik had het eerder op dan zij, als uitzondering. Ik zag hoe ze met veel moeite het laatste stukje brood weg werkte. ‘Voel je je niet lekker?’ Vroeg ik aan haar met een licht bezorgde toon in mijn stem. Ze schudde haar hoofd.

‘Dat is het niet. Ik hem gewoon last van heimwee.’

Ik knikte. Dat kon ik mij voorstellen. Zij had een vriend. Waarschijnlijk familie die iets om haar gaf. Wat had ik nou? Al zou ik hier de rest van mijn leven blijven, wat onwaarschijnlijk was, dan zou ik dat niet erg vinden. Ik had ouders. Alleen die woonden aan de andere kant van deze wereld. Verder was ik enig kind. En ik had geen vriendin. En mijn vrienden? Ach, die dachten vast dat ik ergens met een of andere chick op Aruba zat. Nee, niemand zou mij echt missen. ‘Dat is niet erg’, zei ik geruststellend tegen haar. ‘Vertel eens wat meer over Sam.’

‘Ik denk niet echt dat dat mij helpt om van mijn heimwee af te komen’, zei ze en schonk mij een kleine glimlach.

‘Soms wel. Ligt aan het soort persoon.’

‘Ik probeer het wel, meneer de psychiater’, zei ze en keek mij uitdagend aan.

‘Sam dus’, zei ik en negeerde haar uitdagende blik.

‘Hij is gewoon geweldig…’, zuchtte ze. ‘Hij is lief, behulpzaam, kan lekker koken.’

En ze ratelde maar door. Eerlijk gezegd was ik halverwege afgehaakt met luisteren. Mijn aandacht had ik gevestigd op een rood laserlampje dat tegen de muur aan het knipperen was. Wat was het? En waar kwam het vandaan?