Naked

Hoofdstuk 40

Hoofdstuk 40

Wat zou ik als eerste gaan doen als ik hier weg was? De vraag bleef door mijn hoofd spoken. Ik had zoveel dingen te regelen. Mijn cliënten moest ik opbellen, nieuwe afspraken maken, mijn ouders moest ik bellen en ik moest vast bij ze langskomen. Waarschijnlijk zou ik ook boodschappen moeten gaan doen, omdat het meeste over de datum zou zijn als ik thuis kwam. Mijn hoofd liep over en begon te tollen. Ik zuchtte diep. Eerst hier weg zien te komen en misschien een dagje rust. Ik wist wel dat ik zo snel mogelijk mijn leven weer op wilde pakken. Ik keek naast mij en werd rustig van Sue's regelmatige ademhaling. Ze was al in slaap gevallen. Ik vroeg mij of hoe ze kon slapen, dacht zij dan niet naar over het oppakken van haar leven? Ik schudde mijn hoofd. Zij wilde alleen maar bij Sam zijn. En daarna zag ze wel weer. Een beweging naast mij verraadde dat ze wakker was geworden. Ze knipperde met haar bruine ogen en keek mij een tijdje zwijgend aan. 'Kan je niet slapen?' Vroeg ze en ik zag duidelijk dat ze twijfelde of ze dichter bij mij moest komen liggen of niet. Ik knikte. 'Overlopende gedachten.'

'Amelia?'

'Meer mijn cliënten in het algemeen.'

Ze knikte begrijpelijk. Ze besloot toch om dichter bij mij te komen liggen. Ik stak mijn arm uitnodigend uit en ze kroop tegen mij aan. Ze zuchtte diep. 'Ik ben benieuwd wat Sam zegt als ik weer terug ben.'

'Ga je de waarheid vertellen? Ik bedoel...Ook over wat er tussen ons is gebeurd?'

Ze schudde haar hoofd en zuchtte diep. 'Ik weet het niet. Ik denk het niet. Dan maakt hij het zeker uit...En ik ben niet meer zeker over mijn gevoelens voor jou.'

Ik knikte begrijpelijk.

'Al denk ik dat ik die nog steeds heb', vervolgde ze ineens. Ze drukte haar lippen plots op de mijne. Ik beantwoordde haar kus, ik had gewoon geen keus. Ik kon gewoon niet langer ontkennen dat ik ook gevoelens voor haar had. Gevoelens die er niet mochten zijn. Gevoelens die ik kostte wat het kost, weg ging drukken. Ging verstoppen. En niet met de intentie ze ooit nog terug te vinden. Maar voor nu was het oké. Het was een van onze laatste dagen samen. Daarna zouden onze wegen elkaar scheiden. En nooit meer kruisen. En ergens was die wanhoop ook in onze kus te voelen. Alsof het een van onze laatste kussen waren. Alsof het een van onze laatste aanrakingen waren. Ze trok haar hoofd terug en glimlachte. 'Sorry, ik kon het niet laten.'

'Het is niet erg. Het spijt mij ook.'

'Dean?'

'Mmm?'

'Ik denk toch...', ze stopte. 'Nee, laat maar.'

'Onze wegen gaan scheiden van elkaar, dat begrijp je toch wel?' Vroeg ik haar en streelde ondertussen haar haren. Ze knikte langzaam. 'En ze zullen elkaar nooit meer kruisen', maakte ze mijn zin in. De wanhoop was lichtjes in haar stem te horen.