ATEŞTEN GELEN

15. Bölüm

Gözlerimi açtığımda klasik hastane odasıyla karşılaştım. Yanımda babam ve annem vardı. Abim nerde bilmiyordum. Onu çok kırmıştım. Bir suçu yoktu ona gereksiz bağırdım. Şimdi vicdanımın altında eziliyorum..

Annem- Ella?? İyi misin!?

Babam- oh be sonunda uyandın
Babam- kızım üzülme artık Emir uyandı!

*o cümle yüzümün gülümsemesine yetmişti. Benim gülümsememle annem ve babamda gülümsedi.

Ama bir anda kahkaha atmamı beklemiyorlardı elbette. Şuan ciddi ciddi kahkaha atıyordum. Bunu ben bile kendimden beklemiyordum. Ama kendimi durduramıyordum...

Annem hemen koşup hemşireyi çağırdı. İki adam kollarımı tuttu. Hemşire sakinleştirici iğne yapıp geri çekildi. Ve odadan çıktılar. Gülmem durmuştu. Yavaş yavaş gözlerim kapanıyordu.

Uyumak istemiyorum! Emir'i görmem lazım! Ne kadar bağırmaya çalışsam da sesim çıkmıyordu. Daha fazla savaşamadım ve uykuya daldım.

...

Uyandığımda odada kimse yoktu.
Herkes nereye gitmişti?? Yoksa Emir! Emir'e bir şey olmamıştır demi!?!
Kolumdaki serumu hızla çekip çıkarttım. Ayağa kalktığımda başım döndüğü için duvara tutunarak odadan çıktım. Koridor boştu. Yoğun bakım odasına doğru yürüdüm. Emir'in kaldığı yere baktım.

Ella- E-Emir!!!

*Emir'in yatağının başında biri vardı! Siyah kar maskesi takmıştı. Doktor olmadığı çok belliydi. Emir'in kafasının altındaki yastığı çekip Emir'i boğacağı sırada çığlığı bastım.

Ella- YARDIM EDİN!! EMİR!! EMİR'İ ÖLDÜRECEK!!
KİMSE YOK MU!!

Kimse sesimi duymuyor gibiydi koskocaman hastanede tek kişi yoktu. Sanki terkedilmiş gibiydi.

Adam Emir'in yüzüne yastığı bastırıyordu! Emir'in yanına girmek için odaya doğru yürümeye çalıştıkça ayaklarım geriye kaydı. Bir türlü içeri giremedim. Yerimden ayrılamıyordum. Yürüyordum ama yürüdükçe yol uzuyordu sanki. Bir süre sonra koşmaya başladım..

Ama geç kalmıştım. Emir'in kalp atışının durduğunu belirten makinenin sesi ile olduğum yerde düştüm. Ağlayamıyordum. Tepki veremiyordum. Sadece ölmek istedim o an..

...
Nefes nefese kalktım yataktan. Annem ve babam koltukta uyuyordu. Yine hastane odasındaydım o gördüğüm rüya mıydı?? Çok gerçekçiydi!

Emir'i görmeden içim rahat etmezdi. Annemlerin beni bırakmayacağını bildiğim için sessizce serumu kolumdan çıkartıp odadan çıktım.

Koridor boştu. Nefeslerim sıklaştı. Şimdi düşüp bayılacak gibi hissediyordum. Ya gerçekse. Emir gerçekten öldüyse ne yapardım?
Ayaklarım yoğun bakıma gitmiyordu. Beynim izin vermiyordu. Göreceklerimden korkuyorum..

Yavaş yavaş ilerledim. Penceresinden Emir'e baktığımda beynimden vurulmuşa döndüm!

Ella- HAYIR OLAMAZ!!

•

Kısa oldu bu bölüm ama heyecanda bırakmak istedim wıdğwjdşkelde
Diğer bölüm eğer unutmazsam 3 saat sonra gelecek 😽😽