SUS, LÜTFEN SUS.

SLS-7.Bölüm

Günlük 6.Sayfa

12 Mayıs 2019

Merhaba günlük. Sana bu şekilde kötü haber vermek istemezdim ama yine başaramadım.

Saat 7.30'du uyandığımda.

Annem her zamanki gibi seslenerek beni çağırmıştı kahvaltıya. Kalkıp üstümü giydim ve kahvaltı için aşağıya indim.

Annem oturmuş kahvaltısını yapıyordu. Ama kahvaltılıklarda doğru düzgün bir şey kalmamıştı ki.

Neden koymuştu o zaman onları masaya? Boş şeyleri mi yiyecektik? Bu soruları tabiki ona da sordum. Ama cevap vermedi. Her zamanki gibi.

Sinirlenip masaya yumruğumu vurdum. Kafasını kaldırıp bakmadı bile. Neden böyle yapıyordu ki sanki? Benimle hiç ilgilenmiyordu. O artık eski annem değil gibiydi. Neden böyle değişmişti ki?

"Bıktım artık, niye böyle davranıyorsun?"

Ona bağırmamla da bir şey değişmemişti. Dikkatini gram bana vermiyordu.

Elimdeki çatalı masaya fırlatarak evden çıktım. Aynı parka geldim tekrardan. Her zaman olduğu gibi orda biraz bekledikten sonra Zeliha ile karşılaştığım yere doğru yürümeye devam ettim.

Ama bugün kötü bir şey oldu.

Hem de hiç beklemediğim bir şey.

Zeliha ile çarpıştığım kaldırımın karşı tarafında köşeyi dönmek üzereydim. Ama o kaldırımda polis arabası ve 2 tane polisi görmemle olduğum yerde kalakaldım.

Polislerin orada ne işi vardı ki?

Ama bu benim umrumda değildi dimi? Sonuçta ben Zeliha'yı görecektim ve polisler beni ilgilendirmiyordu. Kenarda bekleyebilirdim.

Ama izin vermedi günlük. İçses buna bile müsade etmedi.

Köşeyi dönmek için adımımı attığım anda başıma keskin bir acı girmişti.

"Gitme! Onlar sana zarar verecekler."

Polisler neden bana zarar versin ki? Bu çok saçmaydı. Kahretsin, neden kendi başıma yaşamama izin vermiyordu ki?

"Yeter, kes saçmalıklarını. Neden bana zarar versinler ki?"

Ben ne kadar konuşsam da bu boşaydı. Onu ikna edememiştim.

Keskin acı başımdan tekrar nüksedip göğsümde de kendisini göstermişti. Kendimi tutamadan çok yüksek olmasa da acıya karşılık bağırdım.

Duvara tutunacakken küçük bir çocuğun benden tarafa baktığını gördüm. Hemen kenara geçerek saklandım. Polisler beni bu şekilde görürseler deli olduğumu düşünebilirlerdi çünkü.

Hepsi onun yüzündendi. Onun yüzünden sevdiğim kızı bile bekleyemiyordum. Belki de tekrar görecektim onu. Ama buna engel oldu. Sanki çok kötü bir şeymiş gibi. Bu saçmalıktı. Yaptığı tamamen saçmalıktı.

Beni duyuyorsan içses, bil ki senden çok nefret ediyorum. Senden gerçekten çok nefret ediyorum.

Neden hayatımın her bir noktasında varsın ki?