Yorum yapmadan geçmeyin lütfen.
Bugün onu engelledim...
Bu yaptığım, onu sinir etmek için değildi. Dayanamayıp ona aşkımı söylemekten korktum. Tekrar gidip ona inanmaktan, beni tekrar kırmasına izin vermekten korktum.
Belki şu an ben onu kırıyorum ama bilmediği şey, o bir kırılıyorsa ben onu kırdığım için on kırılıyordum.
Ona deli gibi inanmak isterken, hemen dibimdeki yıllardır dostum olan kişilerin sözleri zehir gibi kanıma sızıyordu. Söylesene defter, sevdiğim kişiden şüphe duymak ne kadar iğrenç bir durum? Bu nasıl sevgi diyor musun? Sayfalarca anımızı taşıyorken böyle şeyler yazmam senin de canını yakıyor mu?
Unutamıyorum. Aslında unutmak da istemiyorum.
Kendimi ona teslim etmek istiyorum. Mesela şu an engel kutusuna mesajları düşüyor, dolu gözlerle mesajlara bakarken "lütfen sus ve sarıl bana" demek istiyorum. Olmuyor.
Bugün Sena geldi ve hala Mira'yı sevip sevmediğimi sordu. Bir şey diyemedim. Çocukluğumdan beri yanımda olan kız, hemen anladı tabii. Bağırdı bana, yaptıklarını tekrar anlatıp öfkemi harmanlandı. Sonra onu gördüm, öfke yerini sevgiye bıraktı.
Bu ikilemden nefret ediyorum.
Bir yanda sevdiğim kız, diğer yanda yıllardır dostum olan kişiler.
Bu tercih değil, bu ölümdü ve ben ölüyorum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Beni Affedecek Misin? | Texting
Short Story#TAMAMLANDI Sizi aldatan birisini affeder miydiniz?
