Güzel Kızım|Texting

[8]

"Saçlarını kesmiş abi resmen, tüm ömrümü feda edeceğim, tek bir teli kopsa oturup ağlayacağım o sırma saçlarını kesmiş. İnanabiliyor musun?" Oturduğum duvarın dibine sinerken başımı dizlerime daha çok gömdüm. Arkadaşı Oğuzhan konuştu.

"Sen istedin kardeşim, sen böylesini istedin. Kızın yaptıkları sana batmasın bu kadar. Canı sıkılmış demek ki kesmiş." Başımı sağa sola salladım hızla. Canım sıkıldığı için kesmemiştim belimden daha aşağıda olan saçlarımı. Dayanamamıştım. Her bir saç telimde onun izi varken dayanamamıştım. o beni bırakmıştı.

O benim bütün umutlarımı yeniden var edip en yüksekten yere çakmıştı.

"Dayanamıyorum, gidip sarılmak istiyorum. Saçlarını sevmek istiyorum yine, yapamıyorum. Gitmiyor adımlarım. Yapamıyoruz abi biz birbirimizle. Tüketiyoruz,"

Hıçkırdım kendimi tutamayıp. Sesim ile ilerideki bankta oturan Oğuzhan ve Acar'ın bana döndüğünü biliyordum. Derince soluklanıp onlara bakmadan kalktım ayağa. Hızlı adımlarla okulun içine girip kızlar tuvaletine koştum. Orada olduğumu bilmemelilerdi. Onları dinlediğimi anlayacaklardı elbet.

İçeri girer girmez karşılaştığım Gizel tamamen benim şansımdı. Aynadan beni görünce hemen bana dönmüştü. Kollarımı sıkıca boynuna sarıp tuttuğum hıçkırıkları bıraktım.

"Hiç umut yok, hiç." Sayıklarcasına demiştim bunları. Yoktu umudum. Belki de haklıydı Acar. Tüketiyorduk birbirimizi?

"Ağla canına yandığım, ağla."

Sözümü tutamamıştım. Ona verdiğim söz kalbimle birlikte parçalanmıştı. İkinci dönemin başında ayrılmıştı benden, neredeyse dönem bitmişti. İlk defa ağlıyordum içimden geldiğince. Sözümü buraya kadar tutabilmiştim. "Dayanamıyorum, canım çok yanıyor."

"Geçecek güzelim, hepsi bitecek. İyi olacağız." Geri çekildim yavaşça. Gözlerine baktım.

"Geçmesin Gizel, Acar benden geçmesin. Bitmesin, acı çekmeye razıyım. O geçmesin."

.
.
.

Ve kadın saçlarını kesti hikayenin sonunda.

Bu ise intihar olarak yazılır bazı lügatlarda.