Güzel Kızım|Texting

[19]

"Nasıl hissediyorsun?" Gözlerim Gizel'in üzerinde dururken yüzündeki buruk ifade ile bedenimi süzüyordu. Bir hafta geçmişti. Bir haftadır hastanede ve yanıma kimseyi almadan uyuyarak geçirmiştim. Doktor beni anlayışla karşılamış bir hafta boyunca sadece kendisi ve hemşireler girmişti odama. Şimdi yine başladığım yerde Gizel'in evindeydim.

"İyiyim." Kısık sesim ile gülümsedi. Muhtemelen başımda bana odaklanan Acar'a döndü. "Ben bize  içecek bir şeyler getireyim." Bizi yalnız bırakma çabası ile dudaklarım hafifçe kıvrıldı. Kapı sesinin ardından yatağın ucuna oturan Acar bana bakıyordu direkt.

"Özür dilerim." Fısıltısı ile anlamazca baktım gözlerine. Burada özür dilemesi gereken bendim.

"Özür dilerim çünkü fark etmedim. Kötü olduğunu biliyordum lakin bu kadar olduğunu fark etmedim. Senin hep yanında olmaya çalıştım ama yetemedim. Sen... sen kendine kıydın!" Yanaklarına süzülen yaşlarla kesik bileğimi kavradı. Sarının üstüne küçük bir öpücük bırakırken elimi geri çekmeden yaşlarını sildim.

"Özür dileyecek kişi benim." Gözlerine bakıp gülümsedim. "Sen yanımdaydın. Ben eksikliğini hissetmedim ki." Ona biraz yaklaştım ve nemli yanağına bir öpücük bıraktım. "Suçlama kendini. Ben yapamadım sadece. Fazlalık gibi hissettim kendimi. Öz annem beni kabul etmedikten sonra tüm dünya bana evini açsa ne fark eder ki Acar'ım? Babam belki beni yanına alır mutlu oluruz diye düşündüm. Bencillik ettim, sizi düşünmedim. Ben sadece ölünce mutlu olacağıma inanıyordum." Yutkundum ve kuruyan dudaklarımı ıslattım.

"Seni, sizi böyle gördükten sonra aklım geldi başıma. Ben hata yaptım. Özür dilerim. Özür dilerim sevgilim." Ellerini yanaklarıma yerleştirin e gözlerimi yumdum. Gerçekten huzurluydum, içimdeki boşluk dolmuştu. Gözlerimden düşen birkaç damlayı öptü. "Bir daha asla, asla bırakmayacağım seni. Sen de beni bırakma ne olursun. Yaşatma bana bunu." Gülümsedim tekrardan.

"Söz. Söz Acar'ım."

.
.
.

Ağlıyorum

Biraz sev beni

Gül biraz

Yaklaş biraz

Seni affediyorum