ζω κάτω από τις σκάλες
ερωτεύομαι το τρίξιμο από τις καρέκλες των γέρων
τις αέρινες κινήσεις των καναρινιών
που φτάνουν μέχρι τα σίδερα του κλουβιού τους
ερωτεύομαι ιστορίες που ξέφυγαν από κόκκινα χείλη
που τριγυρνούν αναζητώντας ασημικά να φορέσουν στον ωραίο τους λαιμό
δεν ξέρω άραγε, τι αποτελεί τους τροχούς;
διερωτώμαι ανάμεσα σε κουκουβάγιες και χελιδόνια
διερωτώμαι ανάμεσα στην ταχύτητα
και ανάγω συμπεράσματα
στην πιο σύνθετη μορφή τους
τελικά
ο κόσμος συντρίβεται σε πήλινα δοχεία
και δαγκώνει τα σύρματα του
YOU ARE READING
Vivamus, moriendum est.
PoetryΈλα εδώ, τράβα στο σταυροδρόμι των μεγάλων αδέξιων χεριών μου. Δεν θέλεις; Μείνει και ξεχειμώνιασε κι αυτή την προσβολή θα την προσθέσουμε στον γενικό λογαριασμό. Έτσι κι αλλιώς κάποτε θα σε πάρω να φύγουμε είτε μόνη είτε μαζί με το Παρίσι. - Βλαντι...
